Het water komt is begin dit jaar uitgekomen en gaat over de Watersnoodramp van 1953. Op Schouwen-Duiveland nabij Nieuwerkerk aan de IJssel woont Mimi de Roode, ze is 22 en woont nog bij haar moeder die weduwe is. Heel gezellig gaat het er thuis niet aan toe en Mimi staat dan ook veel onder druk. Behalve dat ze bijna alles in huis moet doen, wordt er van haar als boerendochter verwacht te trouwen met een boerenzoon. Ries, zwager van haar halfbroer, is zo’n boerenzoon maar Mimi ziet hem niet zitten.
Als de spanningen thuis te hoog oplopen vertrekt Mimi naar haar beste vriendin Antje die bijna verloofd is en nog thuis woont. Het arbeidersgezin woont in een klein huisje maar ondanks dat de familie het niet breed heeft weten Antjes ouders het altijd gezellig te maken. Niet veel later breekt er op die bewuste 31 januari op 1 februari 1953 een enorme storm op die alles doet veranderen.
Schrijfster Gerda van Wageningen (4 oktober 1946) woont in de Hoeksche Waard schreef al meer dan 100 historische- en streekromans. Ze kon als kind goed leren maar in het naoorlogse Nederland werd er van de vrouwen verwacht dat ze voor de kinderen zorgde. Hoewel de opmerkingen over werkende vrouwen haar om de oren vlogen, legde ze die toch naast haar neer en verkocht ruim 2,5 miljoen boeken en werd in 2005 benoemd tot ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Het water komt is een fijn leesbaar boek die goed inzicht geeft in de tijdsperiode waarin het leeft en daarnaast ook een goed beeld geeft van wat de bewoners overkwam. Het boek heeft een hartverwarmend einde en geeft daarnaast een zeer realistisch beeld van deze verschrikkelijke ramp.
natuurfreak says
Ik herinner het me nog heel goed en denk dat het best een interessant boek is om te lezen
Nicky says
Wat een drama was dat. Dit boek is wel wat voor mijn moeder, denk ik. Gerda van Wageningen is haar favoriete schrijfster.
Leo says
Natuurlijk kan ik het me die ramp nog goed herinneren. Zeeland en de Zuid-Hollandse eilanden werden heftig getroffen, maar op meerdere plekken kwam het water over de dijken of door de duinen. Tot in de Betuwe heeft men er last van gehad. Als je het Watersnood-Museum bij Ouwerkerk een keer bezoekt raak je vanzelf onder de indruk van wat al die mensen is overkomen. Men had in die jaren nog geen idee van wat er over ze heen spoelde. Niet op voorbereid, en na de ramp kwam de hulp om diezelfde reden ook heel langzaam op gang. De kranten waren de eerste dagen ook nog erg terughoudend. Men had geen idee. Een boek in die situatie laten plaatsvinden vraagt om durf. Maar gezien haar woonstek, die ik aardig ken, snap ik wel dat je dat opzoekt…
Mrs. T. says
Bedankt voor de tip.
Regenboogvlinder says
Geen idee dat Gerda van Wageningen nog steeds schrijft. Bedankt voor de tip!
Aukje says
Mijn moeder vertelt er soms nog wel eens over.
Lijkt me een goed boek.
John says
Als kind heb ik al die verhalen moeten aanhoren. Soms tot vervelends toe, maar goed, ik snap wel dat sommige er erg mee zitten/zaten.
Hans says
Heb jaren terug met een overlevende gesproken, een verschrikking is het geweest.
Lijkt me een mooi boek. Hans
Karel says
ha die Liesbeth
ja vreselijk wat zich daar heeft afgespeeld , ik heb het boek ” de ramp ”
een uitgave van het nationaal rampenfonds uit 1953 , een fotoboek met wat teksten , geen persoonlijke verhalen
dit boek wat jij beschrijft spreekt mij ook wel aan
alvast een fijn weekend groet , ik ben morgen weg tot maandag
Sjoerd says
Dat lijkt zelfs mij een mooi boek om te lezen, maar ik ben dan ook in het rampjaar geboren.