Het is een helemaal niet zo’n bijzondere dag, ik ben voor een blog op zoek naar foto’s en zoef door jaren met mappen waar ik grotendeels niet meer aan terug wil denken. Foto’s van lang geleden die meestal nogal slecht van kwaliteit zijn. Opeens zie ik tussen de andere mappen een fotomap die ik nog niet bekeken heb en glimlach. Herdenking Valkenswaard, dat is alweer 10 jaar geleden. Ik zoef door de af en toe dramatisch slechte foto’s uit 2013 en zie opeens iets heel bekends.
Onze kruisende wegen
In de map zie ik overbekende oorlogsvoertuigen voorbijkomen van een club die niet meer bestaat maar wel beter ken. De foto’s zijn waardeloos en daarom grotendeels vergeten, ik kon de drukke weg niet meer op tijd oversteken toen ik zag dat de voertuigen het fietspad namen, maar tussen de foto’s herken ik opeens een silhouet en een Willys. De foto is slecht maar heeft wel onze kruisende wegen vastgelegd. Het is de enige foto van die dag waar Frans op staat. Hem kennende heeft hij ergens op zijn kop in iemands wagen gehangen om de dingen te repareren die de eigenaar zelf vertikt te maken of het simpelweg niet kan of snapt. Ikzelf heb de herdenking bij de begraafplaats gevolgd en ben naar huis gefietst.
Niet de eerste keer
Het grappige is, dat ik al langer wist dat dit niet de enige keer was dat ik onze kruisende wegen heb vastgelegd. In 2015 gebeurde dat weer, toen woonde ik al niet meer in Valkenswaard maar had door een leuk contact met de plaatselijke krant van Eindhoven besloten foto’s te gaan maken van de doortocht met legervoertuigen op 18 september. Deze tocht bootst de Britse bevrijding van Eindhoven na, hoewel het nu vooral Amerikaanse wagens zijn, brengt het elk jaar een hoop volk op de been. Ik maakte foto’s die op meerdere plaatsen gepubliceerd werden, maar de foto van Frans gebruikte ik niet.
Het idee dat ik de kruisende wegen van Frans en mij vaker dan ik dacht heb vastgelegd vind ik grappig. Je hoort het vaker alleen ik heb er bewijs van hoe slecht de foto’s ook zijn.
Liesbethblogt says
De derde keer zette Vriendjelief er ook geen vaart achter, duurde het nog een jaar.
Nicky says
Hahaha! Ik zie Cupido (of het lot of wat dan ook) al zuchten. ‘Verdorie! Hebben ze alweer geen kennis gemaakt. Nu moet ik weer opnieuw hun wegen laten kruisen’. Mooi dat het uiteindelijk toch gelukt is!
Aukje says
Het bracht jullie samen.
Heel bijzonder.
Platoonline says
Bijzonder verhaal. Jullie moesten elkaar wel tegenkomen zo te lezen. Alles heeft een oorsprong en het leven is wat gebeurt terwijl je hele andere plannen had (zong John Lennon al).
willy says
zou het toeval geweest zijn ?
prettige avond Liesbeth
ferrara says
Wat een bijzonder verhaal met een prachtige afloop.
KoffieDigitalix says
Gisteren zei iemand tegen mij, bijzonder dat wij elkaar nog nooit eerder hebben gezien in dit gebouw. Ik beaamde dit.
Later dacht ik, waarschijnlijk hebben we elkaar wel eens gezien, maar zonder naam / noodzaak blijft een gezicht (in ieder geval bij mij) niet plakken.
John says
Erg leuk, en nu zijn jullie alweer jaren samen en gelukkig.
Marylou says
Hoe beelden soms verklaring of bewijs geven voor sommige dingen
Jan K. alias Afanja says
Toeval bestaat niet. Zeker in de liefde niet.
petergreyphotography says
Dat is het, fotografisch bewijsmateriaal! :-) En natuurlijk iets dat je aandacht trok, in dit geval denk ik de Jeep. Ik zat op een veerboot en raakte in gesprek met een gezin. Toen de boot aan het afmeren was en we afscheid van elkaar namen zei ik: we zien elkaar vast nog wel eens de komende tijd. En verdomd, nog geen drie uur later fietsten ze me lachend en groetend voorbij. Dit verhaaltje zal, zo verteld, door iedereen geloofd worden. Maar kan ik het bewijzen? :-)
Zo simpel is dan geluk says
Dat is wel heel bijzonder!
rietepietz says
Best wel bijzonder toch? Nog helemaal niet weten dat jullie gekruiste paden een wissel tegenkomen waardoor jullie uiteindelijk samen op het zelfde spoor verder konden.
Matroos Beek says
Hoe uniek is dat maar niet! En dat je daar dan ook nog beeldmateriaal van hebt. Heel bijzonder.