Publicatie in Windscreen

We leven vorig jaar september ik volg met liefde het Britse Liberation Task Force, honderden Britse voertuigen uit de Tweede Wereldoorlog. Ik volg ze van Leopoldsburg tot aan hun eindpunt Bemmel en geniet elk moment. Meer dan eens sjeesden we de stoep op zodat ik al dan niet staand/zittend en hangend over de Willys foto’s kon maken. Vermoeiend, kostbaar maar spijt heb ik zeker niet gehad. Hoewel het de tweede keer is dat ik deze geweldige club in mijn land mocht aanschouwen, is het nog maar de vraag of er een derde keer komt. En dus genoot ik extra en nam zoveel mogelijk locaties mee. En op één van die locaties kwam ik precies op tijd.

Ik was aardig op de hoogte van alle evenementen maar stak toch mijn licht regelmatig op bij de Britten. Eén zo’n gesprek veranderde een dag totaal. Eigenlijk zouden we namelijk een rustdag hebben tot we die avond elders verwacht werden, dat plan gooide ik overboord. Ik hoorde namelijk dat de voertuigen in groepjes over mijn zeer geliefde Nijmeegse brug zouden gaan. Die prachtige boogbrug, die zo geweldig historische correcte schoonheid die sinds niet eens zo lang gerenoveerd is. Daar mochten ze eerst niet over van de burgemeester en nu blijkbaar wel! Het was duidelijk we zouden met Willys naar Nijmegen en ik zou mezelf verhangen als ik die historisch zo correct mogelijke foto’s niet zou kunnen maken.

Ik had uiteraard mijn huiswerk gedaan, we sjeesden door omliggende dorpen zagen de groepen klaar staan maar ik had geen geduld. Ik wist wat ik wilde en verdomd dat ik het zou krijgen. Ik bekeek twee locaties keurde ze af en over de brug het ging. Ik zocht mijn plek op het eiland voor Lent, grote betonnen blokken hielden Willys jeep niet tegen maar mijn idee wel. En dus liep ik zo hard mogelijk de meest waardeloze trap niveau Koopgoot op. Hangend over een wand, vloekend tegen het licht in hoorde ik de eerste voertuigen eerder dan ik ze zag. Voor me acteurs in burgerkleding uit de oorlog en veel te veel moderne auto’s maar ik maakte de foto’s die ik wilde van wat bleek precies de goede groep.

Na dagen van fotograferen had ik heel wat uit te zoeken, na een week of wat deelde ik op de face.bookpagina van Task Force de eerste foto’s en de mailtjes met verzoeken stroomden binnen. Allen wilde toegang tot de foto’s en één van hen Simon Balding, schreef dat ik hem gefotografeerd had. Die kans is best aanwezig maar ik bleek hem en zijn groep regelmatig gefotografeerd te hebben. Niet alleen deze editie maar ook in 2019 sierden zowel hij als zijn zoon mijn foto’s. Vorig jaar al deelde ik de afdruk van mijn foto die zijn huis siert en natuurlijk wist ik al dat deze publicatie in Windscreen, het magazine van de Military Vehicle Trust, eraan zat te komen maar ik moest tot wachten tot het blad binnen was.

Vandaag was het zover, bij het persoonlijke stuk van Simon sieren een aantal van mijn foto’s en hoewel het van mij niet hoefde wilde hij perse dat op elke foto mijn link stond. Stiekem vind ik dat wel leuk, het blad hoort namelijk bij een organisatie die zich bezig houdt met behoud en restauratie en promotie van militaire voertuigen. De leden zijn allemaal liefhebbers die dezelfde passie hebben en daar passen zowel mijn foto’s als ik heel goed bij.