Terug naar Bevrijdingsmuseum Zeeland

Bijna vijf jaar geleden bezochten we Bevrijdingsmuseum Zeeland al, we genoten van het museum maar hoorden ook van alles over de aanstaande verbouwing. We waren zwaar van plan het museum kort na d verbouwing te bezoeken maar het kwam er steeds niet van mede doordat we bijna 2 uur moeten rijden eer we er zijn. Pasgeleden vonden we eindelijk de tijd om terug naar Bevrijdingsmuseum Zeeland te gaan.

Bij de entree troffen we de jonge eigenaar al, dat hij ons herkende na al die tijd vond ik een compliment. Een korte uitleg volgde want het museum begint in een prachtig Zeeuwse boerderij met een film waarna je als vanzelf de nieuwbouw inloopt. De eigenaar had me erop gewezen dat de veteraan die ik 5 jaar geleden hier ontmoette, op zijn sterfbed had gezegd dat zijn uniform naar dit museum moest. Ik was onder de indruk van Jim Anderson maar andersom verbaasde deze humoristische verhalenverteller zich erover dat zo’n jonge vrouw zoveel over de oorlog wist, tja ook dat is ook 5 jaar geleden. Jim Anderson leeft niet meer en ik was jong.

We volgden de route en na de eerste mooi opgemaakte diorama’s stonden we op de begaande grond in een heel nieuw museum. Ik bleef bewust weg uit het educatiecentrum maar herkende genoeg boekruggen. Het museum is gericht op de Slag om de Schelde en staat op een perfecte locatie. Nieuwdorp waar het museum gevestigd is, was tijdelijks de slag de verzamelplaats voor de Schotse en Canadese soldaten. Hun persoonlijke verhalen en die van de bewoners van deze regio komen uitgebreid aan bod in het museum en lieten mij niet onberoerd. Ze zijn in de vele diorama’s in de juiste setting nagebouwd en geven echt de sfeer van die tijd weer. Het is een nagenoeg nieuw museum maar ze hebben ze zich niet laten verleiden er een hypermodern museum van te maken. Geen gigantische schermen maar een ouderwetse speurtocht op papier.

Ik boog mijn hoofd voor het uniform van Jim Anderson en genoot van de Buffalo een amfibievoertuig waarmee de soldaten van de schepen naar het land gebracht konden worden. Een enorm ding want er past een Willys jeep achterin. Van de eerste etage kan je in de Buffalo kijken en krijg je pas echt een idee hoe bijzonder en hoe nodig dit voertuig hier was.
Van mooie musea krijg ik trek en als ik in Zeeland ben, dan wil ik een bolus. Wat ik wel verwacht had, hadden ze een prima restaurant en had ik heel goed zicht op alle mooie boeken die ze verkochten. We aten onze bolus met roomboter, tip van de directeur en liepen naar buiten.

Naast het museum binnen is er buiten nog drie hectare vol moois te zien. Het terrein beslaat drie delen water, strand en dijken en te midden daarvan vind je dan ook alles wat je er tijdens de oorlog kon vinden. Van éénpersoons bunkers tot versperringen tot een noodkerk die in Ellewoutsdijk een naburig dorp heeft gestaan. In de kerk zelf staat in een vitrine de windhaan van de kerk die volledig vernield werd. In die kerk zat namelijk een Duitser en die moest eruit. Er bleef weinig van het dorp en de kerk over. Na de oorlog deed de noodkerk dienst en werd daarna verkocht als opslag waarna de directeur van dit museum het van de ondergang redde.

Op het museumterrein staat voorzien van zonnepanelen nog een groot gebouw. Het staat voor nu even leeg want de tentoonstelling die er moet komen moet nog gerestaureerd worden, wat ze grotendeels zelf doen. De komende tijd gaat deze loods dienstdoen als tijdelijke kerk. Voor wie net als ik niet heel erg topografisch onderlegd is, het museum is dicht op zondag. Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen ik na uren genieten een laatste blik op het museum wierp, als dat deel klaar is ga ik zeker terug naar Bevrijdingsmuseum Zeeland.