Ontelbaar vaak reed ik voorbij deze gebouwen was het niet met de trein dan wel met de fiets. Ik zag de gebouwen, de levendigheid maar ik maakte er hooguit een paar foto’s, geboren en getogen in deze stad dus best slecht eigenlijk. Verstand komt met de jaren dus een wandeling op een niet alledaagse plek leek me wel wat.
Waar de oude haven met zijn idyllische schepen de meeste mensen trekt, kijk ik liefdevol naar rauwe plaatsen waar de boel nog niet is aangeharkt. Waar leegstaande panden langzaam een nieuw leven krijgen maar de sfeer nog niet verziekt wordt door omhooggevallen juppen op zoek naar een duurbetaalde loft in een gladgestreken omgeving. En rauw is het hier nog, is het niet de overduidelijk kale plek en de vage geur van wiet, dan wel de mannen die aan het werk zijn en smerig vloeken en dan schrikken als ik aan kom lopen. Vlaardings en Pools wisselt hier af maar deze mannen spreken allemaal de taal van niet lullen maar poetsen met een bouwhelm op. Vrachtwagens wachten nu nog geduldig op hun lading, het is allang niet meer de haring die Vlaardingen groot heeft gemaakt dat hier verscheept wordt.
De coffeeshop, waar ze vast ook koffie hebben, heeft het druk genoeg en als ik even niet oplet draait een kraan een houten kist voor me langs alsof hij dat dagelijks doet. Ik kijk even omhoog en bedenk dat die knul, hooguit 20, dat inderdaad vaak zat doet. Ik kijk even over de haven, de schepen liggen aan de kade, op zoek naar levendigheid snuffel ik rond het oude Doggermaatschappij gebouw, een Dogger is een vissersboot. Een doggersbank een plek in zee rijk aan vis. Het gebouw uit 1916 brandde uit en is inmiddels een woonflat. De sfeer is gebleven maar in de omgeving is nog wat werk nodig. Een met toestemming gekraakt pand is een bijzondere hangplek en wacht geduldig op een nieuwe bestemming.
De wind waait zoals ik het gewend ben en ik besluit mijn laatste foto’s te maken op het Oosterhoofd. Even echt uitwaaien langs het water. Naast me het lichtbaken uit 1950 een monument en nog steeds in gebruik, voor me de overkant en achter me de haven van Vlaardingen, de stad waar ik opgroeide maar waar ik te laat de schoonheid pas van zag.
Nicky says
Mooie foto’s. Mooi verhaal ook. Alsof ik met je mee loop.
willy says
alles verandert..
ook onze kijk op de dingen Liesbeth
een knappe reeks
prettige dag
KoffieDigitalix says
Verstand komt met de jaren. Waardering voor dat wat was vaak ook.
Prachtige foto’s weer.
Mevrouw Niekje says
Leuk dat jij bij mijn buren op bezoek bent geweest en je roots hebt opgezocht. Er is veel veranderd in Vlaardingen, maar je hebt het ‘rauwe’ mooi vastgelegd. Dat is inderdaad nog steeds kenmerkend voor deze stad.
Aukje says
Gelukkig kun je er nog naar
terug.
Prachtig geschreven en geïllustreerd.
Mirjam Kakelbont says
Je ziet er nu de schoonheid van in; sommigen zien het nooit. Als je ergens opgroeit vind je alles uit het dagelijks leven gewoon, en zie je er het bijzondere niet van in. Je Vlaardingen-trip leverde veel moois op: herinneringen en foto’s. Het oude pand is prachtig maar ook de duif.
Dimario says
Ik ben nog nooit in Vlaardingen geweest, maar ik kan me het rauwe wel voorstellen. Mooie serie weer.
Love As Always
dimario
rietepietz says
zo vergaat het veel mensen, de schoonheid om je heen is er gewoon altijd en valt niet op. De foto naast het doggershuis is er weer een die op canvas zou moeten.
Jan K. alias Afanja says
Mooie foto’s, de dreigende lucht werkt lekker mee aan een benauwend sfeertje.
peter grey says
Best wel een aantal jaren geleden maakte ik een toertje langs de noordkant van de Nieuwe Waterweg. Maasluis, Vlaardingen en tenslotte Schiedam. Maassluis vond ik lief, Schiedam prachtig en Vlaardingen…. ik wist het niet. Aan het weer lag het niet, het was een zonnige, heldere dag. Maar er lag iets grauws over Vlaardingen, iets armoedigs. Vermoedelijk heb ik het niet genoeg tijd gegeven om de schoonheid, die er altijd wel is, tot me te laten doordringen. Je prachtige foto’s maken dat ik zin heb om nog eens naar Vlaardingen te gaan om te kijken of Levi Weemoedts gedicht nog geldt:
VLAARDINGS ROEM
Geen haringbuis, geen kotter en geen botter,
geen logger en geen stoomfiets, ach! geen fluit
zag ik vanavond op de stroom.
‘k Zat aan de Doodsrivier. Slechts een condoom
dreef goedgemutst het zeegat uit.
:-)
Edward McDunn says
Af en toe best wel fijn zo’n trip “memory-lane”.
Het kan ook tegenvallen, wanneer er veel is veranderd.
Judy says
Heerlijke reportage van de plek waar ik opgroeide: Vlaardingen! Toen de dependance van het lyceum nog aan de Waterweg stond.
Sjoerd says
Ik hou ook van die oude rauwe sfeer. Hier werd alles meteen met de grond gelijk gemaakt, maar net over de grens met België vind je dat ook.
Naomi says
Het probleem met ergens opgroeien is vaak dat je de schoonheid ‘gewoon’ bent gaan vinden en er dus niet (meer) van geniet. Je fotoserie laat zien dat je de liefde ervoor inmiddels (weer) hebt gevonden. Prachtig!