Wandelen in het Odapark

Al heel lang wist ik dat er in het Odapark in Venray bijzondere beelden stonden en hoewel Venray zo ver niet is voor ons (ik fietste er vorig jaar heen) bezocht ik het park nooit. Tot de benzineprijzen dermate stegen dat ik het eens wat dichter bij huis begon te zoeken en op een mooie dag bij het Odapark parkeerde.

Zusters Ursulinen
Vanuit de auto keek ik naar de dichte poort maar nog terwijl ik me afvroeg of ik zin had in wachten liep een man zo om de poort heen. Ook goed, later zou ik erachter komen dat je het park overal in kan lopen maar dat je alleen met de auto erin mag rijden als je slecht ter been bent. Vriendelijk park, dankt zijn naam aan de Gezusters Ursulinen die het park vernoemden naar de beschermheilige van Venray. Sint Oda woonde een tijd in Venray als kluizenaar maar ze werk door boeren of eksters lastig gevallen en vertrok naar Sint-Oedenrode.

Ruim 60 beelden en een theehuis
Ben ondertussen even verder gelopen hoor, achter een puppy aan want de eerste beelden kunnen me niet zo boeien. Maar het zijn er een stuk of 60 dus allicht dat er iets is wat je wel aanstaat. Inmiddels sta ik bij het theehuis, heeft mooie raampartijen dit gebouw en een aantal prieeltjes stammen nog uit de tijd van de zusters. Als ik me omdraai zie ik wat kunst wat me niet zo heel erg kan boeien inclusief een Heilig Hartbeeld waar er in dit katholieke bolwerk nog wel meer van staan. Vlot keer ik me om en na een paar stappen zie ik behalve een afschuwelijk lelijke kabouter in een boom ook nog wat vreemd vrolijke beelden, fastfood wat ruzie heeft met fruit. Vroeger stond dit open en bloot maar tegenwoordig dus in een kooi.

Met ruim 60 beelden is er voor iedereen wat bijzonders te vinden

Een huisje in een zwart woud
Ik maak er niet eens een foto van maar wandel naar een werkelijk schattig hutje, het staat op een glooiing en een bord in de boom maakt me nog nieuwsgieriger. Beetje Hans en Grietje zonder snoep, beetje een hutje op de hei maar eenmaal dichterbij is het schattige er wel af, chapeau Doyle en Mallinson. Het wat te grote dak was een berekeningsfoutje van de makers maar daarmee kreeg het niet zo schattige huisje wel zijn naam, Hitlerhuis. Maar dat wist ik dus niet toen ik het huisje fotografeerde.

Kruizen die buigen
Aan één kant sluit het Odapark aan op een stadspark met heuse zandverstuiving, de beelden zijn hier wat schaars maar een onderzeeër komt langzaam boven, is in ’43 in de Maas bij Well ondergedoken en werkt zich hier omhoog maar van de Duitse kapitein is geen spoor meer te vinden. Een stel kakhielen later vond ik eindelijk de weg terug en nog belangrijker hetgeen wat me ooit ertoe deed besluiten het Odapark te willen bezoeken. Reinier Kurpershoek maakte voor een manifestatie op het nabijgelegen Sint Annagesticht een kunstwerk die een groep geknakte kruisen vormt. Sint Anna was een psychiatrisch ziekenhuis en elke kruis bevat een bordje met een ziekte, geknakt voor alle mensen die er naamloos stierven.

Vermoeid en verstild loop ik richting de auto, in de verte zie ik al het rood van de kenmerkende pinguins van William Sweetlove. De pinguins hebben een petfles water op hun rug en vaak ook laarzen aan en verwijzen op allerlei wijzen naar de milieuproblemen zoals de opwarming van de aarde en drinkwatertekort. En daarmee zijn we terug bij het ‘wat dichter bij huis’ zoeken. Dus mocht je eens in de buurt zijn, bezoek het Odapark, je kan er heerlijk wandelen!