Jong was ik, erg jong toen ik voor het eerst boeken las over de Tweede Wereldoorlog. Toen ik in groep 6 zat was het helemaal geen normale kost maar boeken zoals Floortje Bellefleur konden me toen al niet meer boeien. Dat zagen ze in de kleine bibliotheek aan het einde van mijn toenmalige straat ook. En als één van de weinige kinderen kreeg ik dan ook de toestemming om boeken van boven mijn leeftijd te gaan lezen. Ze hielden het heus in de gaten en waren streng op wat wel en niet mocht, maar ik verslond wat ik meekreeg. ‘Hoe slecht kan dat zijn’, moeten ze gedacht hebben.
Ik ben ze er nog steeds dankbaar voor want ik las streekromans over de Tweede Wereldoorlog. Boeken die zich niet eens zo ver van huis afspeelde maar wel redelijk onschuldig waren. Zeker omdat de liefdeslijn in zulke boeken me niet boeide, als ze er al in stonden. Meestal waren het heldhaftige (jonge)mannen die de Duitsers te lijf gingen. Alles zonder te moorden tenzij het echt moest, hoe braaf zijn die boeken nu.
Het eerste boek over de Tweede Wereldoorlog kan ik me niet met zekerheid herinneren, ik weet wel dat ik het Dagboek van Anne Frank las en van de volwassenafdeling het boek van Miep Gies, één van de helpers, haalde. Ik kreeg het moeiteloos mee en verslond het. Ik verslond het zoals ik alle informatie en verhalen nog steeds verslind. Want de Tweede Wereldoorlog doet iets met me, ik weet ook niet hoe dat komt.
Leo says
Woonachtig in een stad als de onze weet je dat hele buurten waar je bent opgegroeid doordrenkt waren van het leed dat WO2 heet. Een paar straten van ons vandaan woonden grote groepen joodse mensen. Als je daar nu nog naartoe loopt, zie je de plekken waar ze op transport werden gesteld. Het geboorthehuis van Anne Frank ligt in dat gebied. Je kunt je niet voorstellen dat zich daar zoveel leed heeft afgespeeld. Met de verhalen die je later als geinteresseerde (ik ben wat ouder dus kreeg veel mee van de ouders/grootouders, maar ook de lektuur van toen was heel anders van inhoud..) tot je nam wist je hoe de ‘industrie’ achter die transporten verliep. Mensen weg gevoerd, een dag later huis leegehaald (roofd) en NSB-gezinnen er in. Het was een vast patroon. Maar ook de hongerwinter….bombardementen, de terreur vann de Grune Polizei. Het stedelijk gebied als smeltkroes voor verhalen. En door de interesse in alles wat met vervoer op de weg en in de lucht van doen had, kwam de rest van de kennis vanzelf. Echt…een wandeling door sommige buurten hier is confronterend. Ook al is die oorlog dan al 74 jaar geleden afgelopen. Zonder het te beseffen hebben we nog dagelijks van doen met de gevolgen…overal…
Nicky says
Ik ben erg geïnteresseerd in de verhalen van mijn moeder over de oorlog. Als kind las ik ‘Spreek eens met Vincie’. Mijn eerste min of meer oorlogsboek, denk ik. En ik weet ook nog hoe ik op de middelbare school altijd weer onder de indruk was van de grote foto’s die opgehangen werden zo rond Dodenherdenking. Op een ervan stond een jong Joods meisje dat weggevoerd werd door twee soldaten. Ze stak haar handen uit naar de fotograaf. Afgrijselijk vond ik dat. Hoewel ik ook weet dat de fotograaf waarschijnlijk niets kon doen, vroeg ik me altijd af waarom hij die foto maakte. Hoe hij dat kon. Nu -ouder, wijzer- realiseer ik me dat dat soort foto’s juist laten zien hoe verschrikkelijk het was. En dat dat dus nooit meer mag gebeuren.
VillaSappho says
Stond er OZO op?
?? says
Mijn dochters zijn 10&12 en zij weten meer over WO2 en Anne frank dan ik.
Ze lazen de boeken, hielden hun spreekbeurt over respectievelijk Anne en de Berlijnse muur. Onlangs met de voetbal wedstrijd van Nederland zei 1 dochter dat er op een spandoek de geheime verzetsspreuk stond?!?
Peter says
Mijn ouders praatten bijna nooit over de tweede wereldoorlog. Toen ik klein was zag ik bij mijn vader wel een grote jaap in zijn onderbeen. Dat was “van de oorlog”. Later pas kwam ik er via mijn broers achter dat hij piloten gered had uit Duitse handen. Dat staat nu in het boek “Het verborgen front” opgetekend.
Het lijkt wel of dit zwijgen op mij heeft doorgezet. Ik lees bijna niets over de tweede wereldoorlog.
Fluwijn says
Je bent zeker niet de enige die bijzonder geïnteresseerd is in de Tweede Wereldoorlog en wat er zich toen allemaal heeft afgespeeld. Onze ouders en grootouders hebben het allemaal van dichtbij meegemaakt. Het gebeurde allemaal hier bij ons. Vandaar wellicht dat veel mensen daar nu nog steeds alles over willen weten.
Rietepietz says
Niets mis mee denk ik, al heb ik dat zelf veel minder. Misschien vreemd omdat ik wél in de oorlog geboren ben, maar ik heb alleen herinneringen aan de nasleep. Misschien hooguit onbewust wat van de angsten opgepikt.
VillaSappho says
Ik heb het boek gelezen toen ik in groep 6 zat. Ik vind het boek beter dan de film maar heb de dvd in de kast staan.
minoesjka2 says
Herkenbaar, dat WOII wat met me doet……… bij mij komt het deels door mijn vader, maar ik kan me herinneren dat in de 6e klas er een boek van Snuf de hond voorgelezen werd, die samen met zijn jonge baasje hielp om mensen over de Maas te smokkelen tijdens de oorlog………. 2 jaar terug zag ik een kinderfilm over dat boek en kon nog precies vertellen wat er gebeurde ………. ja, dat boek heeft indruk gemaakt, net als wat er allemaal in WOII gebeurd is.
Regenboogvlinder says
Ben me pas in WOII gaan verdiepen toen ik al over de 50 was. Mijn familie en schoonfamilie vertelden nooit veel, dus toen pas heel af en toe iets gaan lezen. In grote lijnen bekend met razzia’s om mensen te werven voor werk in Duitsland, eten zoeken in de hongerwinter en de bevrijding. Laatst dus ‘de lege stad’ gelezen. Tjonge, toen werd het pas heel erg echt. Terwijl ik wel altijd heb gezegd.. ik ben nergens bang van, alleen van oorlog. De simpele verhalen van mijn moeder en schoonmoeder waren wel naar om te horen en maakten me dus wel bang. Zo’n oorlog mag nooit meer gebeuren, maar ook nooit vergeten worden. Ze zeggen wel eens als je zo’n affiniteit hebt met iets dat je misschien wel ook in die tijd geleefd hebt..
Aukje says
Met mij ook hoor, is niet zo vreemd.
willy says
het is dan ook een boeiend onderwerp Liesbeth
zelf heb ik het lezen verleerd, terwijl ik vroeger wekelijk naar de bib ging
groeten
VillaSappho says
Ah dus jij zit achter die website staat in m’n favorieten! Waar is je winkel gevestigd?
Louise says
Anne’s dagboek heeft ook indruk op mij gemaakt. Maar ik word daarnaast ook geraakt door films. Schindler’s List en The Zookeeper’s Wife.
Wieb says
Ik heb die fascinatie wat minder. Ik was meer van de 80-jarige oorlog en de hoekse- en kabalkjauwse twisten, maar Zoon (nu 25) leest weinig,maar wat hij leest (en de documentaires die hij bekijkt), gaan over WOII.
Lilian says
Ik heb een geschiedenisboekwinkel en de Tweede Wereldoorlog is veruit meest bekeken/gekocht. Er zijn ook de meeste boeken over verschenen. Doordat ik ook een geschiedeniswebsite heb (Historiek), heb ik denk ik meer dan gemiddeld gelezen over de Tweede Wereldoorlog en ik blijf het indrukwekkend en onvoorstelbaar vinden.
Ons werd als kind ‘Reis door de nacht’ voorgelezen, vond ik ook erg indrukwekkend.
VillaSappho says
Ik heb ze opgezocht het zijn 3 boeken alleen de kaft is al prachtig.
VillaSappho says
Ik las Anne’s dagboek en dus over Westerbork en toen ik het opzocht ik de Atlas, zag waar het was wilde ik erheen. Ben er een paar jaar geleden geweest. Heel bijzonder ook Vught en Amersfoort heb ik bezocht.
Ilona Wielinga says
Mooi geschreven en erg herkenbaar. Ik las als kind ook al vaak boeken van boven mijn leeftijd, ik verslond het ene na het andere. En ik heb ook een hoop boeken over de tweede wereldoorlog gelezen. Ben recentelijk ook weer langs kamp Westerbork geweest, een plek waarvan ik vind dat iedereen ‘m wel een keer bezocht moet hebben. Er hebben zich zoveel afschuwelijke dingen afgespeeld.
Nicole Orriëns says
Mijn ‘Meester’ op de basisschool was altijd erg met de oorlog bezig, en daardoor las ik als kind veel oologsboeken. De Meester las voor uit Reis door de nacht van Anne de Vries. Ik vond dat echt prachtig.
Sjoerd says
Het was een levendige tijd en een ieder heeft wel familie die daar actief aan meegedaan hebben. De verhalen die de ronde doen zijn soms wat aangedikt, maar als mensen in armoede leven en niets te makken hebben ontstaan er vreemde relaties. Ook de foute Nederlanders, die wellicht in de veronderstelling waren dat het prima was wat ze deden. Het intrigeert ons, maakt ons nieuwsgierig naar die tijd.
Marylou says
Lezen over WOII is een stuk geschiedenis lezen
Karel says
het is ook een zeer interessant onderwerp
ik zelf ben niet zo’n lezer
Naomi says
Heel herkenbaar. Ik zei vanmorgen nog tegen een vriendin dat ik altijd al (en nog steeds) veel boeken heb gelezen over WOII. Het blijft me boeien. Volgens mij zit dat bij mij vooral in het doorzettingsvermogen dat ik zie. Hoe mensen ervoor hebben gevochten méns te blijven, terwijl ze als beesten behandeld werden.