Op zoek naar de lente in Zooparc

Als de winter dan toch niet doorzet, laat het dan maar lente worden. Halfzacht, daar heb ik niks mee en dus ging ik vol goede moed aan de wandel in mijn favoriete dierentuin van dit moment en dus op zoek naar de lente in Zooparc Overloon.

Emanciepinguïn
Hoewel de zon anders deed vermoeden vond ik het frisjes, was ik niet de enige want de parkeerplaats was bepaald niet druk. Ik gaf de eerste bon uit die me zo vriendelijk toe is gezonden en wandelde het park in. De eerste dieren die je ruikt ziet zijn de pinguïns. Alle stelletjes hielden zich schuil in hun broedhokjes, in het hokje achterin dacht ik een kuikenkont te kunnen zien, maar ik wilde de anderen in hun hokjes niet verjagen want daar was papa pinguïn duidelijk aan het broeden. Emanciepinguïn, ik zie hun kroost de volgende keer wel.

Baby’s en buidels
Een eindje verder zag ik het pluizige kroost van de zwarte zwaan, maar ik was meer afgeleid door de hangzak van één van de kangoeroes. Lijkt me toch praktisch zo’n buidel. Hoppa portemonnee, sleutels, telefoon erin en geen baby uiteraard dan zit ‘ie gelijk vol. Het zou mijn rugzak een stuk lichter maken, het staat alleen zo vreemd als je je half uit moet kleden of tussen je kleren staat te graaien op zoek naar je pinpas. Mevrouw kangoeroe hield de boel nogal in haar buidel en dus ging ik op zoek naar andere baby’s. Niet als voorbeeld overigens ik was op zoek naar de lente in Zooparc om foto’s van te maken de lentekriebels laat ik met liefde aan anderen over. Er zou trouwens wel een kitten in zo’n kangoeroebuidel passen, Frans vind alleen dat we genoeg katten hebben.

Verbouwen en verhuizen
Voor ik het wist stond ik aan het grote verblijf van de Capibara’s, familie van de cavia maar fokt als konijnen. Op de foto zie je drie generaties of 4 ik ben de tel een beetje kwijt. Even verderop liepen we de meeste dieren voorbij, er wordt gewerkt in het park en de dieren lieten zich niet zo zien. Dat is hun goed recht. Verderop bij de grote katten werd er flink verbouwd. De witte tijgers zijn verhuisd naar de gewone tijgers, terwijl die even niet zichtbaar zijn en een groter verblijf krijgen. De leeuwenmannen waren er wel, maar ze vonden het fris denk ik want ze lagen met zijn vieren lepeltje lepeltje op de jeep. Dat is overigens waarom ik nooit met Willys naar Beekse Bergen ga en waarschijnlijk ook niet met softtop Vitara.

Maki Eiland
We liepen van de grote katten zo naar onze kleine makker. Huiskat Sukkel deed zich tegoed aan de kattenstickies die ik van thuis had meegenomen en liet zich wederom goed knuffelen. Eigenlijk is het best vreemd dat hij door de dierentuin wandelt, hij wordt graag aangehaald maar mist toch ook het geduld met kinderen. Van het ene knuffelige dier gingen we naar het andere op het maki eiland. Het groen is wat aangegroeid maar ik mis nog steeds de struiken en bomen van hun oude eiland. Wel werd meteen duidelijk dat ze het naar hun zin hebben en daar gaat het uiteindelijk om. De Brazzameerkat, een aapachtige, heeft dan wel een baby maar had duidelijk geen behoefte aan aandacht. Ze sliep met haar baby uit het zicht van nieuwsgierigen en groot gelijk heeft ze.

Storm op komt
We wandelden de rest van het park op ons gemak door, maar we voelden de subtiele wijziging in het weer. De struiken die ik kort ervoor nog fotografeerde bewogen nu zo dat ik er vlot klaar mee was. We maakten ons rondje af, genoten van de miereneter en haar baby die lekker dicht bij haar warme nest bleef en besloten toen ook de onze weer om te gaan zoeken. Want ik ging op zoek naar de lente in Zooparc, maar heb het nog niet gevonden.