Mickeys staartje

Van de week kwamen we iets later dan gepland thuis, de katten mogen buiten blijven als we kort weg zijn en eigenlijk meteen merkte we dat er iets was. We controleerde de camera’s en verwende de dieren nog eens extra. Mickey was uit zijn humeur en de volgende morgen bij daglicht merken we duidelijk waarom. Hij gebruikte zijn staart niet en we mochten hem ook niet aanraken.

Mickey kwam een aantal jaar geleden als kitten in onze tuin wonen. Met veel geduld lokten we hem binnen waar ik hem zindelijk maakte en meer kip gevoerd heb dan ik toe wil geven. Mickey werd ontzettend tam en omdat hij als kleintje ondervoed is geweest heeft hij nog steeds veel kenmerken van een jonge kat. Te kleine oortjes, een kittenvacht en zowel zijn stem als zijn karakter zijn zacht en liefdevol en buiten ons moet hij dan ook niets van de mens hebben.

Alsnog kan je aan alles merken dat hij wild is geweest want als er iets is, kruipt hij in zijn schulp en vlucht naar buiten. Ver ging hij niet, hij heeft zo zijn droge warme plekken in de tuin. Hij deed zijn behoefte waardoor we zagen dat hij zijn staart niet goed kon bewegen en de schrik sloeg om mijn hart. We hebben al een kat met een lamme staart maar Myra komt niet zo ver. Mickey gaat wat verder weg en zijn staartje is heel expressief, hij heeft bepaalde huiskattendingen niet aangeleerd, zo geeft hij niet uit zichzelf kopjes en moet je aan zijn staartje zien of er iets is omdat hij alleen kittengeluidjes maakt.

Nu hebben alle katten een bewegelijke staart maar die van Mickey is dus zeer expressief. Hij wilde zijn staart wel bewegen maar het lukte niet. We kregen hem binnen waar hij zich op zolder verstopte, ook niks voor hem. Voorzichtig probeerde ik te voelen of hij verwondingen had, nee, maar elke aanraking bezorgde hem pijn waardoor hij naar me blies. Zeker niks voor hem.
Op zijn rug zat een vies goedje wat ik er voorzichtig af haalde en wat me deed vermoeden dat hij onder een auto is doorgeschoten. Ik liet hem voor de rest met rust, op het oog was de staart niet anders, geen scheve botjes, geen uitstulpingen. De gedachte hem in een kooi te moeten stoppen met die staart en de bijkomende stress deed me besluiten het even aan te kijken. Een dag rust deed hem goed, hij reageerde -zonder staart- weer zoals we hem kende.

De volgende morgen, ik kwam terug van een nachtdienst, zat hij in het raamkozijn met zijn staart om zijn billen gevouwen. Een goed teken. Ik dook de badkamer in en net voor ik naar bed wilde gaan kwam hij met opgeheven staart aan me vragen of hij buiten mocht. Typisch Mickey en dus viel een last van mijn schouders. Ik vermoed dat hij een van zijn levens kwijt is maar zijn staartje doet het gelukkig weer.