Het was een heel normale zondagochtend, Frans en ik liepen achter de katten aan de tuin in en ik plukte aan wat dode bloemetjes tot ik gedachteloos opperde dat ik een bankje miste in de tuin. Meer als herinnering dat ik eens op Markt.plaats moest kijken dan iets anders. Maar Frans was al naar zijn hoek van de tuin gelopen daar waar ik niet kom en zeker niet wil weten wat daar allemaal staat. Hij trok er dood gemoederd wat uit en toen ik beter keek zag ik dat dat ooit eens een rugleuning was geweest. Frans diepte nog wat op en liep er de tuin mee uit.

Algauw weerklonken geluiden die niet misstaan in een houtzagerij. Frans verwijderde wat rotte verbindingsstukken, duikelde wat extra stevig hout voor de poten op en ik probeerde mijn boek te lezen tot mijn sterke kanten nodig waren. Zijnde het aangeven en vasthouden van eenieder wat nodig is. Een frees, een zaag en een bandschuurmachine kwamen ook nog even gezellig voorbij en zowaar begon het geheel al op een bankje te lijken. Maar daar ik, zoals een Surinaamse man ooit zei, ‘heel wat vrouw ben’, moet dat bankje wel ehm Liesbeth-bestendig zijn. Er kwamen drie extra binten onder die de buigzaamheid van de bank danig beïnvloedde en daarmee ook meteen de betrouwbaarheid.

De roestvrijstalen schroeven moesten verdiept in het hout komen en een extra plank aan de voorkant werd schuin gemonteerd om het zitgenot te verbeteren. En toen was de bank voor zover mogelijk klaar. Net als het kattenhuis is de bank gemaakt van afvalhout en zodra dat er weer is volgt een rugleuning. Vier allerschattigste tegels kwamen onder de poten terecht en nog diezelfde middag was Liesbeths leesbankje klaar.

Uiteraard heb ik al heel wat uurtjes en een aantal boeken op het bankje doorgebracht maar is het nog even wachten op fatsoenlijk weer. Het zou leuk zijn als ik het bankje binnenkort kan schuren en verven in plaats van droog maken als ik eens buiten wil zitten.