Keikapot van de Stippelberg

Een echte wandelaar zal ik wel niet worden en toch had ik zin in een wandeling op de Stippelberg, het moet niet gekker worden. De Stippelberg is een bosrijk natuurgebied nabij Milheeze (richting Venray). Hoewel ik de afstand ook kan fietsen, pakten we de auto. Ik moet niet te fanatiek worden hè. Op de parkeerplaats liepen de mensen allemaal de andere kant op, van die echte wandelaars die moeiteloos de 8 km gaan doen dacht ik, ook wel een beetje vreemd. De rode route die ik ging volgen is 5 km en dat vond ik ver genoeg.

Het was fris, het ijs lag nog op de paden te glinsteren maar idyllisch was het al niet meer. Wel gewoon koud, maar ik weet dat ik het heel rap warm krijg van dat gesjok. Sowieso was het niet guur, de wind lag stil, prima weer voor een wandeling. Het pad slingerde en glooide, dichtbij loopt de Peelrandbreuk en hier in het bos een zijtak van deze breuk genaamd de Storing van Milheeze. De Peelrandbreuk zijn twee stukken aardkost die van elkaar af bewegen. Hierdoor ontstaan hoogteverschillen en die zie je in dat bos. Je voelt ze ook trouwens in mijn linker kuit nog het meeste.

Al die glooiingen hebben dit bos trouwens de naam Stippelberg gegeven, ze liggen her en der en mijn route neemt ze allemaal mee geloof ik. Het zijn trouwens stuifduinen die stippelheuvels waar voor de houtproductie bomen op zijn geplant. Op de hoogste berg zo’n 33 meter boven NAP hangt hoog in een boom een blikken emmer. D’n Blikken Emmer was een herkenningspunt om belasting te innen. Later sloegen ze op de emmer om schafttijd aan te geven en weer later werd deze hoogste paal gebruikt als brandtoren. Ik sjok de heuvel op maar het uitzicht is bedroevend wel zie ik dat de bodem uit de emmer is. De paal heeft uitnodigende gleuven maar ik heb niet de behoefte wie dan ook te waarschuwen.

De route slingert dermate dat ik heel goed oplet op de rode pijlen, die brengt ons trouwens aan de andere kant van die heuvel met emmer, hier is het uitzicht zelfs nu de heide niet bloeit, subliem. We lopen door dit prachtplaatje maar al snel verander het bos. Rechte saaie wegen en duidelijk aangeplante bossen. Na 3 kilometer dezelfde weg volgen was ik er wel klaar mee, elk paaltje elk konijnenpaadje keek ik af op zoek naar een afslag die niet kwam. Dit is waarom ik niet in het bos loop, het is er prachtig maar als ik er klaar mee ben is de auto altijd te ver weg. En met zo’n hersenloos stuk voor me al helemaal. Toen ik in de verte de doorgaande weg zag dacht ik echt dat we er bijna waren. Nog 2.3 kilometer, net over de helft dus. Echt schiet mij maar af.

Uiteraard heb ik ergens een afslag gemist wat ik wel zag is dat hier ooit de Maas liep dat was op dat laatste stuk echt het enige interessante. Aardig chagrijnig kwam ik terug bij de auto. Opeens begreep ik waarom alle mensen de andere kant op liepen, niemand zit te wachten op een route met 3 kilometer rechtdoor. Toen dacht ik teleurgesteld dat zelfs 5 km te ver was voor me, daags erna op mijn eigen tempo bleek het echter een prima afstand. Nog een beetje oefenen, wie weet ga ik over twee maanden ook de andere kant op!