De Boyz en sokken

Als je met Rianne weggaat dan krijg je tot mijn vreugd de Boyz er gratis bij. Vind ik wel wat, gelukkig herinner ik me de laatste keer nog dat ik met ze op stap was, toen schoot er één een nogal stoffig onderdeel van een tank in en een ander naaide er tussendoor ook even uit en jatte wat afgeschoten munitie uit het museum. Kwamen we toen mee weg, maar nu gingen we buiten op stap en nog een flinke afstand voor mijn doen ook, dus dreigde ik van tevoren al met ducttape en vooral ook met dat ik niet bang was het te gebruiken.

Nieuwe sokken voor hun collectie
De Boyz gedroegen zich keurig, geen ontsnappingspogingen hooguit wat nieuwsgierige lekkere trek en trotse blik op hun aloude stadsgenoten. Ik had al wat gemopperd op hun saaie sokken met sneeuwvlokjes en eenmaal in Huize Rianne werden die vlot vervangen door varianten met aardbeien erop waar Rozi dan weer heel verlekkerd naar keek. Al tijden bewaar ik mijn gekrompen blije sokken voor de Boyz en een fotoshoot met hun nieuwe aanwinsten leek mij dan ook op hun plaats. Na Venlo reisden we door naar Kessel en daar vonden we de ideale achtergronden.

Toets onfortuinlijke val
Rianne beloofde me dat ze echt wel te vertrouwen waren op dat randje, ik had gedreigd met ducctape en ti-rap maar had het op het laatste toch maar thuis gelaten. Vrije wil en zo en dan nog al dat fluf en stuf wat eraan zou blijven plakken, vast niet lekker. Voorbeeldig gedroegen ze zich, de afgrond naast hen was dan ook diep genoeg of het waren de prikkelbosjes die ze niet aantrekkelijk vonden?
We hadden zoveel vertrouwen dat nog een verdieping hoger een optie was, dan had ik een andere hoek en ach dacht ik, Rianne is erbij. En dat heb ik geweten. Eerst dacht ik de kleine beer te zien bewegen maar dat was een valstrik. Als een volleerd parachutist zonder parachute dook Toet de rand af, te snel om te grijpen uiteraard en ook helemaal niet van plan om gegrepen te worden. Voor ik er erg in had hing Toet op zijn kop in Riannes tas en hoorde ik een door sokken weggemoffeld geluidje, Toet lag op zijn kop te giechelen.

Met de Boyz in de tas en de smoor in dat die muis me belazerd had wandelde we het dorp door. Als het aan mij lag hadden ze er ook niet meer uitgekomen trouwens. Maar ergens hoorde ik ook wat van Moeltjes Amerikaanse gemopper ‘not nice’ en iets over sokken die voortaan naar de kringloop zouden gaan. Rianne leek het niet te horen en toen ik zelf uit gemopperd was stonden we stil langs de Maas aan iets wat vast met kunst te maken had. Het water was niet diep en Rianne hielp de Boyz dan ook op de eilandjes. Net te laat wees ik op twee sokken die het niet zo frisse water ingingen en toen zakte Rozi voorover en slurpte luidruchtig haar dorst weg.

Een aantal uur later, ik was net thuis kreeg ik een foto van drie frisse Boyz aan een wasrek, keikapot als ik was kon ik een glimlach niet onderdrukken, ook zij hadden de dag van hun leven.