Zoals jullie weten heb ik naast George Dry nog een aantal oorlogsgraven geadopteerd, deze vier mannen waren air despatchers. Air despatchers waren een militaire eenheid die tijdens de Tweede Wereldoorlog verantwoordelijk was voor het leveren van voorraden en uitrusting aan geallieerde troepen via luchttransport. Ze speelden een cruciale rol bij het ondersteunen van o.a. Operatie Market Garden en D-Day en werden ook opgericht speciaal voor deze enorme operaties.
Wat doet een air despatcher?
Air despatchers waren getraind in het gebruik van parachutes, touwtechnieken en het hanteren van zware ladingen. Ze waren verantwoordelijk voor het correct bevestigen en laden van voorraden in de vliegtuigen Dakota’s, waarbij ze ervoor moesten zorgen dat de ladingen stabiel en veilig waren tijdens de vlucht en de landing. Deze opdracht liep vaak van het ophalen van de goederen tot het daadwerkelijke uitduwen. De aanwezige producten waren voedsel, munitie en medische benodigdheden. Na de oorlog waren air despatchers niet meer verantwoordelijk voor het laden èn het uitgooien omdat de combinatie als te zwaar en risicovol werd beschouwd.
Personeel aan een monkeytail
De manschappen in het vliegtuig waren ook geen RAF personeel maar het waren meestal chauffeurs, drivers, waar even geen werk voor was. Ze werden ingedeeld bij de British Army’s Royal Army Service Corps waar ik hier al over schreef https://liesbethblogt.nl/het-oorlogsgraf-van-rowland-john-claxton/. Dit verklaard ook de iets andere schrijfwijze, de Britten noemden hen air despatchers. De manschappen waren in het vliegtuig verantwoordelijk voor de goederen die met speciale technieken bevestigd waren. Zelf hingen ze aan een lijn vast in het vliegtuig, monkeytail genaamd. Over het algemeen beschouwd zaten deze lijnen in de weg tijdens het werk.
Bij het naderen van de dropzone deed de piloot de rode lamp aan wat een teken was om alle goederen los te maken, zou het vliegtuig een onverwachte beweging maken (bijvoorbeeld om inslagen te ontwijken) dan kunnen die goederen gaan schuiven en iemand pletten. De rode lamp betekende ook dat de deur open werd gedaan. Het werk van de air despatcher was dus ontzettend gevaarlijk want de tijd tussen de rode en groene lamp was vaak beperkt er moest in een heel korte tijd veel gebeuren. Het werk was lang, zwaar en risicovol.
Na de oorlog kregen de air despatchers weinig waardering, ze waren niet op het slagveld geweest was te tendens. De soldaten zelf deelde deze mening overigens niet. Het werk werd onderschat maar niet door hun strijdende broeders, zij erkenden het gevaar. Na de oorlog werd hun gevaarlijke werk geëerd met een monument nabij Arnhem en Oosterbeek. Het air despatchers monument staat op dropzone V waar de mannen van Dakota 489 hun lading dropten en uiteindelijk thuis niet meer mochten halen.
De volgende keer: Wat gebeurde er op het Everse?
Liesbethblogt says
Ja er is dus geen monument…
Nicky says
Mooi dat monument. Dat hebben ze wel verdiend.
(PS: zover bijgelezen dat ik weer kan reageren. Joepie!)
די מריו says
Interessante informatie zeg. Je weet dat er mensen zijn die dat soort dingen moeten doen, maar je beseft niet altijd hoe gevaarlijk het is totdat iemand je het verteld.
Love As always
Dimario
Joke says
Heel interessant, ik neem het graag in mij op.
Edward McDunn says
Ik had hier nog nooit van gehoord, je blijft leren hè?
Interessant blog Liesbeth.
Jan K. alias Afanja says
Mooi blog met een duidelijke uitleg en achtergrondinformatie over het werk van de air despatchers.
Liesbethblogt says
Heb je ooit de tijd gehad om echt met een veteraan te praten? Zij noemen het stuk vanaf Lommel ook al Hell’s Highway maar google het eens in het Engels of lees het boek van Koskimaki of Tim Saunders.
triltaal says
Dit wist ik dan weer niet. 😉
Volgens mij is Hell’s Highway toch echt alleen de Corridor en niet het gebied eromheen. Maar wat maakt het uit.
rietepietz says
Eigenlijk is het in oorlogstijden niet anders dan in het gewone leven. “De man/vrouw op de achtergrond” wordt niet gezien, alle eer gaat naar wie op de voorgrond presteert. Mooi dat er in ieder geval dan toch postuum een mooi gedenkbeeld voor deze mannen is.
peter grey says
Kijk, zo leer je nog eens wat! Ik wist hier helemaal niets van. Mooi dat dat monument bestaat en een mooi bericht, Liesbeth!
Liesbethblogt says
Dat is zo gek niet, ik wist van het bestaan maar kende de benaming ook niet.
Naomi says
Nu heb ik in mijn leven toch heel wat gelezen over WOII, maar deze term ben ik nog nooit tegengekomen. Mooi dat je erover schrijft. Dat verdienen deze mensen zeker!
Matroos Beek says
Ik vind het zo mooi wat je doet. Als ik het goed begrijp heb je ondertussen zo’n vijf graven van soldaten onder je hoede. Het is ook heel interessant om te lezen over hun achtergrond, over hun functie. Heel interessant.
Sjoerd says
Een van de meest gevaarlijke beroepen was het zeker in die tijd, niet alleen door het werk, maar zeker door het risico. Een mooi verhaal Liesbeth, ook na 80 jaar is het nog steeds actueel met de dreigingen in de wereld.
Judy says
Interessant, Liesbeth. Mooie serie, ik volg hem graag.