Sneeuw, ijs en een rondje fietsen

Er werden dikke lagen sneeuw verwacht maar ik zag het niet echt gebeuren en dus vond ik het prima om het lot te tarten en een eindje te gaan fietsen. Dat ik genoeg kilometers maak op die opgevoerde huurfiets van me is leuk maar wel grotendeels voor de baas. Ben niet van de goede voornemens maar vond dat ik daar eens verandering in moest brengen. Ik heb tenslotte echt heel weinig smoezen meer over met die windmee fiets onder mijn kont. Nou ja misschien dat het niet bepaald warm was en er nog genoeg sneeuw en ijs lag om eens lekker onderuit te gaan. Helaas is het zo dat als mijn kop naar een rondje fietsen staat, weinig me daar vanaf gaat brengen.

Besloot ter plekke wel dat het maar een klein rondje zou zijn en dat ik me niet te ver van huis zou begeven. Ik geloofde geen fluit van een nieuwe laag sneeuw maar ik denk altijd te laat dat ik te ver weg ben gegaan en dan moet ik nog terug. Dan is het zelfs met die luie fiets van mij niet leuk meer.

Kasteel Croy in de sneeuw
Een leuk stukje fietsen is Kasteel Croy, staan mooie schaapjes, idyllische omgeving waar ze zo lekker met 60 langs je heen razen op een smalle weg en met een beetje mazzel is het helemaal niks en moet ik het verder zoeken. Volgens mij is het ook geen echt kasteel maar een regelmatig verbouwd landhuis, zelf vind ik het poorthuis mooier maar uiteindelijk fiets ik toch altijd die oprijlaan over.

De schaapjes stonden verderop, de sneeuw was ruimschoots aanwezig en langs het pad waren ze de wilgen aan het toppen. Ik laat dit pad graag aan de ervaren bergbeklimmers over en kijk vertwijfeld naar het binnenplein van het kasteel. Mijn god wat klinkt dat groots, maar zelfs ik moet toegeven dat het wel mooi is zo met de sneeuw. Ik ben van mijn fiets af, ben in principe tegen lopen en wandelen specifiek maar heb meer dan een goede reden het hier te doen. Kinderkoppies met ijs en sneeuw, het klinkt als een zalig ijsje in de zomer maar ergens begin ik de naam kinderkoppies te begrijpen. Het is spekglad en als ik ga dan vermoed ik dat er van mijn hoofd weinig over is voor sommigen maakt dan weinig verschil maar ik weet vrij zeker dat ik er niet bslimmer eter uit ga komen, of knapper.

Glibberend als een pro breng ik mijn fiets richting de trap, echt hinderen zal ik niemand het kasteel is al jaren kantoorruimte maar toch houd ik de trap vrij geen fietstrondje zonder fietsfoto. Twee wandelaars kijken me vreemd aan of misschien is dat hun standaard gezicht. Ze hebben van die fanatieke schoenen aan en lopen natuurlijk als een stel professionals over die bloedgevaarlijke keien heen. Misschien moet je er wel Brabants voor zijn, die hebben iets met kei mocht ik het eens helemaal toevallig gebruiken dan voelt dat nog steeds een beetje raar voor me hoewel ik keikut dan wel weer lekker vind klinken. De wandelaars hebben inmiddels in de gaten dat het poortgebouw echt dicht is, hebben even interessant gedaan en halen mij als onhandige prutser weer in. Er is weinig aan hun wat kapot kan maar ik spaar mijn tanden, camera’s, kop en bril graag.

Croy is niet echt ver of echt niet ver fietsen dus ik plak er nog een stuk aan maar het is me al opgevallen hoe selectief de sneeuw is gevallen, het lijkt wel of ze ‘oe Helmond laat maar’, hebben gedacht want ik keer na een minuut of vijf mijn fiets en rij Croy weer voorbij. De wandelaars staan aan de andere kant van het poortgebouw in de berm een boterham te eten. Staand half in de modderige sneeuw, nou kom ik niet van veel meer maar mijn standaard is toch net wat hoger dan dat. Ik zeg ze voor de derde keer vrolijk gedag, negeer voor de lol nog even dat ze me hiervoor ook al geen gedag terug zeiden en sla een andere zijweg in. Dit komt uit in het Verliefd Laantje maar zover kom ik niet ik sla af naar het Warande park waar ik nog een vrolijke hond fotografeer en daarna afzak naar een supermarkt voor wat lekkers. Met hernieuwde energie fiets ik naar huis wetende dat de sneeuw die ik best nog had gewild niet komt maar dat ik wel de eerste 22 kilometers op de teller staan en mwah ze smaken best naar meer.