Natuurgeweld is altijd iets wat me heeft kunnen boeien. Het is iets wat ik fotogeniek vind en wat me trekt, let wel zolang er geen extreme schade en doden zijn. Het willen fotograferen bracht me samen met Frans dan ook naar Noord-Limburg, naar de gebieden waar we vaker komen. Maar waar ik vrolijk begon eindigde ik onder de indruk en verstild. Een fotoverslag van mijn dag in Noord-Limburg provincie in watersnood.

Van Gennep naar Afferden
Al vroeg zocht ik op of de pont van Cuijk naar Middelaar voer en zodra ik zag dat deze, en vele andere in Limburg noord gestremd waren wist ik dat ik erheen wilde om foto’s te maken. We namen de brug over de Maas ter hoogte van Gennep en sloegen af na Heijen. Ik zag een mooi weggetje richting de Maas en al meteen stonden er borden over hoogwater. We passeerden ze maar bij de eerste blijk van water zouden we keren. Hoog water zagen we zeker, maar nog steeds grotendeels in de Maas waar tot mijn verbazing nog een pont voer.

Veer Afferden uit de vaart
Het snel stromende water en de natte oever trok meer bekijks zeker toen de pont naar een hogere afmeerplaats verhuisd werd. Het omleggen van de kabel is een flinke klus. Niet alleen moeten er ogen aan beide oevers losgemaakt worden, ook moet de ijzeren kabel aan een ander punt vastgemaakt worden. Met een tractor en een touw wat toch zo sterk niet was werd aan mijn kant verplaatst. Net op tijd sprongen de mannen op die het touw en de kabel wisten te ontwijken. Mannen met grote engeltjes op hun schouders werkten verder alsof het niets was terwijl achter hen bomen, borden en een dak van een schuur voorbij dreven. Dat de verderop gelegen stuw van Sambeek defect was zou het water nog verder opstuwen. Nog een enkele keer op en neer en het veer zou uit de vaart gaan.

Het lieve Bergen
We reden enige tijd later verder, via de Lidl reden we naar Bergen. Daar was de pont uit dienst en genoot ik van de kinderen die met laarsjes door het water spatten. Dat de naastgelegen landerijen al vol met water stonden viel me op toen we weer vertrokken en ik de bewoners succes en sterkte wensten. Pas uren later, we waren onderweg naar huis, zag ik dat het zo lieve dorpje met de zo vriendelijke bewoners toch moeten evacueren.
Verstild natuurgeweld
Maar nog vol goede moed, alleen maar vriendelijke mensen daar, reden we verder ik hoopte een weg langs de Maas te kunnen volgen, immers was het water zo hoog nog niet, in Aijen. Een doorgaande weg was onder gelopen wat niet gek is als er meer dan 120mm regen in een dag valt. Koeien niet ver van de boerderij hielden de poten droog op een dijkje tijd om ze veilig te zetten boer.
We keerden en terwijl we de N271 richting Arcen volgden zagen we opeens het water. Wederom parkeerden we en keken beiden verstild naar het natuurgeweld. De zo kenmerkende ondergelopen bomen en borden gaven echt het kenmerkende beeld van hoogwater. Overduidelijk heeft de Maas daar zijn plek opgeëist volg ook vooral de link naar Google streetview en zie de schrikbarende verschillen.

Arcen op drift
Onderweg naar de brug bij Venlo kwamen we door Arcen, een dorp waar ik pas nog in de buurt geweest ben en waar, in tegenstelling tot net verderop, veel bedrijvigheid was. Verhuiswagens, aanhangers en zandzakken. Bij de brouwerij, waar ik een mooi uitkijkpunt wist werden kratten uitgedeeld, hoe stom nu, vroeg ik de mensen of ze die tegen het water gingen gebruiken. Ze werden gratis uitgedeeld en ook bij de brouwerij werd er rekening gehouden met hoogwater. Verderop een waterig zonnetje en de de Maas leek nog harder te stromen dan ze al deed.
Vreemd keken we er van op dat veel mensen hun wasmachine en droger op aanhangers en dergelijke aan het laden waren. Kunnen ze die niet naar boven brengen? Komt het zo hoog te staan? Pas na een tijd begrepen we dat ze bang zijn voor plunderingen. We zagen een klein ooit eens onschuldig beekje danig kolken, terwijl er nog dieren op het landje stonden. En toen we wegreden zag ik nog net langs een restaurant aan de Maaskade hoe hoog het water er al stond.

We reden het dorp uit, zagen op diverse plaatsen dat mensen zandzakken vulden, in stilte wenste ik dat het zo ver niet zou komen maar al snel werd bekend dat ook dat dorpje geëvacueerd gaat worden. We reden verder, keken tussen de huizen door naar de Maas die we uiteindelijk bij Venlo passeerden. Nog even keek ik naar dijkverzwaringen en liet toen de provincie in watersnood achter me.

NB 18-07-2021 11:40 uur: Deze foto’s zijn gemaakt in het deel van Limburg waarop vrijdag 16 juli 2021 nog niet bekend was dat het water (extreem) hoog zou komen. Ik ben niet in geëvacueerde gebieden geweest, heb geen politieverordeningen genegeerd en ben nergens alleen geweest enkel met bewoners die ook naar het wassende water keken. Sterker nog ik heb geen politie gezien en geen mensen van Rijkswaterstaat. Er waren geen dijkwachters en de mensen die ik gesproken heb waren niet bang voor overstromingen. Ook waren ze niet op de hoogte van de defecte stuw bij Sambeek en het te verwachten opstuwen van water. Ik was wantrouwiger dan de plaatselijke bevolking. Zodra ik in Arcen tekenen zag ben ik vertrokken. Nergens heb ik de behoefte gehad mensen voor de voeten te lopen, hun ellende te fotograferen of me op welke wijze dan ook hinderlijk op te stellen. Bij vertrek uit Arcen waren de Kasteeltuinen nog geopend, pas op de terugweg zagen we mensen die zandzakken aan het vullen waren. Had ik dit geweten dan had ik Arcen niet aangedaan en de bewoners in de voorgaande plaatsen er nog eens extra op gewezen.