Met de lengende dagen
vergeten we hoe het was
herinneren we niet langer
de warme winterjas
Met de zon op ons gezicht
vegen we door huis en tuin
geen enkele blik terug
zelfs niet schuin
IJs, kou en nattigheid
raken in vergetelheid
pas volgend seizoen
denken we aan die missende handschoen
Ik zag net op een ander blog ook al een ontluikende struik vol met wanten. Grappig. ;-)
Ohhh, wat een mooie combinatie gedicht- foto’s!
Ik kijk ook uit naar de lente en het voelt de laatste dagen ‘echt’ alsof hij al daar is!
Leuk, alleen heb ik nog geen muts opgehad deze winter, geen handschoenen aan ook niet. Maar ja, ik fiets ook niet;-)
Geweldig leuk gedaan Liesbeth, al moet ik wél zeggen dat ik blij was, om de warme winterjas in de kast te kunnen hangen.
Mooi foto gedicht. Prachtig hoor. Iid we zien ze allemaal maar jij maakt er ‘gewoon’ iets moois van.??
mogge Liesbeth
wat een pracht gedicht over de verloren handschoen sjawl en muts
we komen ze allemaal wel tegen , maar staan er niet eens meer bij stil
zelf zou ik het missen mocht ik er kwijt zijn onderweg en wat terug lopen of fietsen
nu gaan ze hier morgen in de wasmachien en in de la tot komend seizoen
geniet de dag
Prachtig in woord en beeld.
Inderdaad lang leve de lente
:- ) Precies! En dat mensen ook altijd zo lief zijn die dingen op een paaltje of een hek te zetten. Die ene handschoen die wekenlang op een spijl staat, en dan toch ineens verdwenen is. Misschien komen ze samen op een verborgen plek, de mutsen, sjaals, (hand)schoenen, en overleggen ze lang en wollig hoe ze de wereldheerschappij gaan vestigen en wanneer. We zullen er van opkijken.