Met Rietepietz naar Breda

Het was pasgeleden Rietepietz en ik appte wat op en neer en ik moest haar helaas teleurstellen dat ik niet naar een blogmeeting kon maar toen ik mijn rooster binnen kreeg zag ik dat ik een paar dagen vrij was. Rietepietz had al door laten schemeren dat ze af wilde spreken en wie wil dat nou niet, op stap met de Blogqueen? Ze had ook al een idee, Breda leek haar wel wat. In de voetsporen van de adellijke familie dus dat past haar wel.

Breda was voor ons beide een makkelijke reis, tenminste op papier want we praten wel over de NS ik keek net voor vertrek of ik vertraging had maar Rietepietz zou wat hebben. Ik moest zelf nog naar het station en dan door naar Breda dus het zal wel meevallen. Dat heb ik geweten zeg, nu weet ik best dat oudere mensen wat langzamer worden maar jeetje dit is wel heel erg. En ondertussen zat Rietepietz zich vrolijk te vermaken in de E-lijn van Den Haag naar Rotterdam, kende ze nog niet zei ze en ik maar kakhielen kweken daar in Breda. En natuurlijk had ik onze blogqueen daarop aan willen spreken maar ze overzag me op het perron, wat ik best knap vind en ook best een compliment en dus liepen we samen heel tevreden het station uit.

Op de route naar het centrum en al voor het station stonden we overigens alweer stil. Daar voor de deur ligt namelijk een kunstwerk van Florentijn Hofman genaamd BredAnts. Zo’n 800 (meestal) rode mieren krioelen daar tot aan Park Valkenberg doelend op de mensenmassa’s die deze route lopen. Omdat de tegels redelijk snel sleten is ook een digitale versie met QR-code en Instagram te zien, hangt voor het station op een bord. Niet dat ik dat voor elkaar kreeg trouwens, ik volgde dus nauwgezet de offline mieren naar het park. En zag nog net vanuit mijn ooghoek hoe Rietepietz een wel heel oranje muts in haar niet al te grote tasje wegmoffelde. Je moet je eer als blogqueen en meester imitator van Beatrix toch hoog houden zo nabij het Kasteel van Breda. Dat nu de KMA er in zit zegt niets, ooit was het de woonst van Willem van Oranje en bovengenoemd park was de tuin van het kasteel. Overigens alleen toegankelijk voor de adel moet zeggen er is wel wat veranderd sinds die tijd…maar dat trekken we dan weer een beetje op met onze blogqueen met haar kroontje.

Hoewel ik Breda ken van een jaar of 8 geleden en daarvoor een tijd regelmatig in de stad was, bezocht ik nooit het Begijnhof. Nu was mijn lijstje voor Breda heel kort, maar op de lijstjes die ik had stond het Begijnhof zo’n 11 keer. En of ik daar gelijk in had, aan het bovengenoemde park gelegen maar een oase van rust met net teveel toeristen, is het een ware prachtplek. Schuin tegenover de ingang ligt de Willem Merkxtuin, een stiltetuin met kunst die zeker ook de moeite waard is maar ik was afgeleid door een kat.
Wat ik me niet herinner van Breda is dat je door alle terrassen en winkels de stad niet meer ziet, totaal sfeerloos die pleinen vol met stoelen maar uiteindelijk genoten we een bagel en beans hing ik langer dan ooit tevoren in mijn favo kledingwinkel, vond ik de stadspoort terug, vergaapte me aan een raaf en werd liefdevol uitgezwaaid door Rietepietz die nu zelf een tijdje op dat lelijke station mocht wachten.