Hernieuwde kennismaking met Dierenrijk

Een tijdje geleden was het dat ik Dierenrijk een kleine dierentuin nabij Nuenen bezocht. Een tijdje bleek bijna 5 jaar dus heel vreemd is het niet dat ik er weer eens heen wilde. Op enigszins omslachtige wijze regelde ik als een Hollander korting en reden we naar het park. Het is niet ver, maar wat je van ver haalt is lekker, hoe komt een normaal mens anders in Brabant terecht niet?

Ik herinnerde me van jaren geleden dat het park niet heel groen was in tegenstelling tot mijn favo parken maar in een paar jaar is dat wel veranderd. Het licht redelijk zomers zorgde dat ik niet direct dol op de foto’s was die ik maakte. Maar naarmate de dag vorderde was het alsof de dieren mee begonnen te werken. Zooparc waar ik meestal rondloop is groener van zichzelf maar dat park heeft geen olifanten in tegenstelling tot Dierenrijk, het vinden van een goede hoek zonder lelijke betonrand is dus een kunst die ik nog best machtig blijk ook. Ik sloeg het zandbad af wijzend op mijn dure glaswerk en vervolgde mijn route.

Badderen met de neushoorn
Vogelgriep houdt Nederland nog steeds in zijn greep en dat maakt dat de grote volière van het park niet te bezoeken is. Zonde maar er is genoeg te zien. Zo is er een voor mij nieuw deel bijgebouwd met als belangrijkste dier de neushoorn. Fototechnisch is het verblijf volkomen ruk, lelijke roestige pijlers houden een neushoorn binnen maar er is geen foto zonder die lelijkheid te maken. Een gemiste kans, in andere dierentuinen zag ik dit bijzondere dier ook en daar hadden ze beter een voorbeeld aan kunnen nemen. Ik nam allereerst dus niet de moeite het overigens schitterende dier te fotograferen tot ze besloot een duik te nemen. Volgens een frequente bezoeker gebeurde dat nooit, hoewel de hoek ook niet geweldig was, was het heerlijk om naar het badderende beest te kijken. Ook hier sloeg ik een bad over trouwens.

Knabbelende visjes
Een eindje verderop begon ik het park weer te herkennen het ijsberenverblijf deed wat leeg aan maar ook hier werd gelukzalig gebadderd, ik kreeg daar ook wel zin in maar hoewel niet klein toch liever niet bij die grote beesten. Mijn volgende kans bij de Humboldt Pinguïns liet ik ook maar achterwege, wat een meurlucht hangt daar. Nee ik dook figuurlijk bij de knabbelvisjes, Met vers gewassen handjes en mijn camera op veilige afstand genoot ik hoewel weer even wennen, van de kleine visjes die officieel Gara Rufa visjes heten. Knabbelige visjes die in het wild ronddobberen in Turkije, Syria en Irak. In Dierenrijk wonen ze in een zeer groot bassin waar ik maar niet indook maar wel even lekker mijn handen liet doen.

Via de luie leeuwen naar meer luie beesten genoot ik in het bijzonder van de Witwanggibbons, niet alleen omdat er een kleintje was, maar vooral ook omdat het heel levendige dieren zijn. De baby’s worden hier allemaal blond geboren, dan vallen ze niet op tegen de vacht van hun moeder. Hun vacht verkleurd naar zwart als het een mannetje blijkt te zijn. Mooi hè moeder natuur.

Het was ook moeder natuur die mij naar het restaurant dreef, ik wist nog dat de koffie prima en de appelflappen heel erg prima zijn. Maar liet me verleiden tot een broodje die me ook smaakte. Opgepept liepen we verder, ik moet zeggen dat ik na al die jaren bepaalde plaatsen volledig vergeten was. Met nog een extra rondje en wat extra geduld had ik genoeg foto’s en was ik zeer tevreden met de hernieuwde kennismaking met Dierenrijk. Ik vermoed zo dat mijn volgende bezoek niet weer 5 jaar op zich gaat laten wachten.