Eindelijk weer naar Zooparc

Het was de ongelofelijk lange tijd van 2,5 jaar geleden dat ik voor het laatst door Zooparc wandelde. Onvoorstelbaar lang, ik schrok er gewoon van, maar des te blijer was ik toen we eindelijk het park inliepen. Ik wist namelijk dat er een nieuw deel was maar had er eigenlijk niets over opgezocht.

En dus wandelden we op ons gemak het park door. Al vrijwel meteen troffen we een verzorger die wat over de kangoeroes vertelde. Onderwijl ruimde één van de Joey’s zijn kamer op en vertelde de verzorger dat een baby kangoeroe maar een maand in één van de twee baarmoeders zit. Daarna kruipt ‘ie zelf de buidel in, de Joey is dan hooguit 2 centimeter lang, volledig roze en blind. Maakt het lastig een geboortedatum te delen, de verzorgers weten pas dat er een jong in zit als het heel wat groter is en ze iets zien bewegen.

Voor de kudde ouders met kinderen uit liepen we verder, Zooparc is geen hele grote dierentuin maar is wel één van de groenste. De natuur liet zich van zijn beste kant zien in tegenstelling tot de ringstaartmaki’s. Die waren niet te vinden maar bloemen waren er in overvloed en snurkende bonte vari’s. Te lief om te wekken en dus wandelden we via giraffen en meer slapende dieren zo naar waar de ringstaarten nu nog zitten. Volgens het bordje was er ruzie geweest en zijn de dieren uit elkaar gehaald en verhuizen te binnenkort naar een andere dierentuin.

Een eilandje verder wonen de doodshoofdaapjes samen met de zwarte slingeraap, leuke combinatie houdt de dieren levendig hoewel de slingeraap nu aardig onder de indruk leek van een groepje puberapen die best voor reden vatbaar bleken en ook verbazingwekkend wijs waren. Hoewel de spanningsboog kort was, leren ze echt nog wel iets op school.
Inmiddels begon ik toch wel benieuwd te worden naar de nieuwe hoek van de dierentuin. Er was een nieuw vogelverblijf, maar door vogelgriep was het gesloten, gelukkig was het bijbehorende Madidi wel open. Een smerig warme kas is het maar het is er zonder meer prachtig aangelegd en hier woont het dier wat ik al heel lang eens wilde aanschouwen namelijk mijn spirit animal de luiaard.

Uiteraard wist ik dat de luiaard er was, maar ze slapen 15 uur per dag dikke kans dat we ergens een pluk bruin haar zouden zien en dat dat het was. Bijzonder dier is het, bestaan twee soorten van de drievingerige met het witte gezicht en zwarte masker en de tweevingerige die geheel lichtbruin is van kleur. Ze voeden zich met vruchten, insecten en bladeren en hebben haakvormige vingers. Hun haar groeit van buik naar rug omdat ze het grootste deel van de tijd op zijn kop hangen (te maffen). Ze hebben een heel kort staartje en zijn zelf tussen de 50 en 90 cm lang. Hun harde lippen zorgen dat ze makkelijk bladeren af kunnen snijden en gaan maar één keer per week naar de grond om hun behoefte te doen.

Hoewel ik even moest zoeken vond ik de luiaard vrij snel, hing bij de gesloten deur naar het vogelverblijf en was ontzettend nieuwsgierig naar mij en mijn camera maar zodra hij kindergeschreeuw hoorde verdween hij achter de dikke touwen die alle zicht aan hem ontnamen. Het was vast tijd voor een tukje en dus maakte ik stilletjes dat ik wegkwam om de kinderen niet op ideeën te brengen. Na nog een extra rondje door het park vond ik dat ik genoeg gewandeld had maar hoop ik nooit meer zolang weg te blijven uit dit prachtige Zooparc.