Fotoserie: Een week terug in de tijd

Spierpijn op plaatsen waar ik het niet gewend ben, vrij weinig gezond eten, meer regen op m’n bek dan te wensen is en overuren met mijn camera. Zo kan ik de voorbije week het beste beschrijven. En mijn god wat heb ik genoten. En om jullie mee te laten genieten ga ik een week terug in de tijd en neem ik jullie even mee.

Vrijdag: We beginnen in Best hier schreef ik al over mijn verlangen om luchtlandingen te zien, specifiek de locatie in Best vind ik bijzonder omdat nog zoveel van die tijd leeft. Na die geweldige eerste sprong tijdens het gouden uur, laadde we een deel van de parachutisten in de Willys en reden naar de Paulushoeve. Er was eigen gemaakte soep, gezelligheid en hoop nieuwe kennissen.

Zaterdag: Vroeg op want er werd een rit georganiseerd in de regio tussen Veghel en Kasteel Heeswijk. Met veel bekende locaties, zeikregen en geschiedenis kwamen we terecht bij het kasteel, waar ik al eens een stukje geschiedenis van beschreef. Na de ceremonie vermaakten we ons in Veghel waar ik wederom genoot van de parachutisten. Na hun landing werden we nog even verrast door een hoosbui, maar eenmaal in colonne terug naar het dorp was het droog en maakte we er een feestje van in de jeep.

Zondag: was er tijd om even rond te kijken bij het evenement in Best. Hoewel het een schitterende locatie is vlakbij de landingszones vond ik het evenement saai. Het is altijd leuk om bekende gezichten te zien maar een lange rit met Engelse bezoekers was een fijne afwisseling. Op tijd vertrokken we naar Eerde een kleine plaats nabij Veghel waar de parachutisten sprongen op een veld die na de oorlog nooit meer gebruikt is geweest daarvoor. Het was een bijzondere sprong. Niet alleen door de historische locatie maar ook ter ere van parachutist Joe Mero die na zijn sprong in zijn eentje 12 Duitse soldaten gevangen nam. Hij overleed een maand later aan verwondingen van een Duitse aanval.

Na een hoosbui en een pauze werd er in Eerde bij de molen, waar zo hard om gevochten is, de jaarlijkse herdenking gehouden. De re-enactors, de parachutisten, een nabestaande van een aldaar overleden soldaat en een veteraan waren aanwezig op deze prachtige bijeenkomst.

Maandag: was er eindelijk een momentje van rust vroeg in de middag kwamen we aan in Valkenswaard. Hoewel de bevrijding daar op 17-09 wordt gevierd was de markt op maandag gevuld met historische voertuigen en regen. In de schaarse momenten dat het droog was fotografeerde ik wat. Helaas was het tijdens de optocht naar Eindhoven ook niets dan regen. Toch werden we genoeg toegejuicht zoals toen de juichende mensen ook langs de kant van de weg stonden. En hoewel het defilé over het Stadhuisplein veel voertuigen omvat is er geen tijd om stil te staan voor de meeste wagens, laat ze maar stilstaan bij het bevrijdingsvuur en nog belangrijker de nog levende veteranen, die wagens overleven hen wel.

Vrijdag: Na een paar dagen rust (voor zover ik mezelf dat gun) was het tijd voor twee locaties op één dag. ’s Morgens Mierlo-Hout waar we een groep kinderen naar de oorlogsbegraafplaats brengen en ’s avonds in Nuenen waar we met bezoekers rondrijden. Steeds weer ontmoet je bijzondere mensen, ouderen die maar willen blijven vertellen, jongeren die willen delen en kinderen die doodstil luisteren omdat ze alles willen horen.

In Eindhoven wordt het bevrijdingsvuur opgehaald (dat er door de colonne hierboven werd gebracht en uit Normandië wordt opgehaald). Ik had een onderonsje met Joe Cattini een Engelse veteraan die ik vroeg of zo’n scootmobiel net zo reed als een Willys jeep, wetende dat hij er een paar jaar geleden in gereden heeft. ‘NO!’, was zijn hartgrondige antwoord en mopperde nog wat op de geleende scootmobiel. Niet veel later klonk het fluitsignaal wat de stoet (waar Frans en ik bij hoorde) in beweging moest zetten. Hij vroeg me wat het betekende en ik zei hem dat we gingen vertrekken; ‘You have to drive fast sir’. ‘Good’ zei hij lachend en met een rotgang stuiterde hij met scootmobiel over een kabelgoot richting de wagens. Hij ging niet mee maar zwaaide uitgebreid naar de vertrekkende stoet.

In Nuenen groette ik nogmaals een hoop bekenden en genoot van de goede organisatie. De bekende omgeving, het zo gehoopte droge weer, de leuke ritten en de saamhorigheid onderling maakte deze dagen weer bijzonder als altijd. Bijzonder slopend ook èn de moeite waard.