Och wat een diepzinnige foto is dat van mij, alsof ik in andere oorden ben qua gedachte en ik dat door bewust in de verte te kijken uit wil beelden. Het is toch anders, we leven in vreemde tijden en ja ook in de kattenwereld is dat allang doorgedrongen. Misschien nog wel eerder dan bij jullie. Hier in huize èh Liesjbed en Frans is dat ook te merken. Niet alleen aan hun hoor ook aan de andere dames. We missen Marion allemaal. Het is leger en stiller en we zijn allemaal verdrietig. En we moeten wennen, wennen dat ons eten niet op tijd komt want dat regelde Marion, dat de dozen op de goede plek staan, regel zij ook, dat dat stelletje slaapkoppen op tijd wakker worden, das gewoon hopeloos hoor maar dat regelde zij ook.
Kan niet anders zeggen, dames en heren lieve volgers, dat ik er knap ongezellig van geworden ben. Maria zoekt vaker de aandacht van Liesjbed die daar iets te blij mee is en dat staat me niet zo aan. Naast/op Liesjbed is mijn plek maar daar wil ik ook met Frans nog wel eens een discussie over voeren.
Over plek gesproken in de tuin nabij mijn extra huis is nu Marions plek. Ik zie Liesjbed de bloemetjes rond het heuveltje verzorgen. We merken met zijn allen dat er veel verdriet is maar zoals dat gaat in de dierenwereld zoek ik nu ook mijn nieuwe plek hier binnen de harem. Het is stil hier, heel stil.
Had graag eerder een blogje voor u open gedaan maar helaas heb ik nu weken later pas weer goesting wat te schrijven. Was eruit genaaid, zoals Liesjbed en Frans dat zo onsmkaleijk trachten te omschrijven. Ik was gewoon een late avondwandeling aan het maken. En toen kwam ik Job tegen. Boos blaas grom en in de boom. Niks nieuws zo u begrijpt. Maar deze keer ben ik helemaal zelf uit de boom gekomen! Dat is ook voor het eerst.
Merk dat Kitty meer aanhankelijk is geworden. Ze slaapt op bed, kroelt graag maar niet op schoot en vraagt heel vriendelijk met hakend nageltje om meer roomkaas. Kitty eet geen kattenvlees. Liesjbed hoopte een flinke voorraad kattenvlees te hebben, maar ze zijn hier allemaal gestopt met dat vieze blikvoer te eten. Over eten gesproken, heb Liesjbed nog boos gekregen, heb een baby vogeltje gegrepen. Frans was ook boos, hou me tegenwoordig maar een beetje schuil in -Ooit eens Jobs huis-.
Even slikken Liesbeth.
Mooie foto’s , vooral die diepzinnige in het zonlicht.
Ik heb hier regelmatig twee buurpoesen op bezoek in de tuin.
Onze Milly vindt het blijkbaar goed:) Ik weet niet eens waar ze van zijn…
Ze zien er goed uit, worden wel verzorgd, ik laat ze maar doezelen hier in het zonlicht.
Ik snap het missen Liesbeth.
Lieve groet,
Hilly
Mooie foto’s van de katten.
Ik mis je mauw al !!
Zo lief.
Ach wat sneu om zo’n lieve soortgenoot te moeten missen. Marion regelde veel voor jullie.
Pas je wel op je eigen plek, voor je het weet zijn de dames je de baas.
Ach die lieve Boyz wat een dotten zijn het toch.
Het gemis is voelbaar. Arme Doezel, arme baasjes.
Knuffel. Mede namens de Boysz waardoor het een beetje een vochtige knuffel wordt. Rozi pinkt een traantje weg maar Toet laat de tranen gewoon stromen.
Afscheid nemen is verschrikkelijk en vraagt zijn tijd en ook poezen voelen alles goed aan.Doezel kan het ook nog niet goed plaatsen..maar geef het tijd en wat flink dat je zelf terug uit de boom kon geraken.
Mooie impressie van een week uit het leven van een kat!
Verdrietig blogje, Doezel. Maar geen babyvogels meer vangen hoor. Het hoort erbij, maar ik vind het toch een ongezellig gezicht.
Verdriet hoort bij het leven, en gelukkig ook mooie fijne herinneringen, die neemt niemand je meer af.
Mooie foto’s. Helaas zo triest van Marion. Het gemis is groot. Sterkte.
Je bedoelt die foto met Doezel op die bank? Das mijn been. De andere foto’s met Frans is samen met Maria. Doezel heeft deels witte snor- en tastharen en ja die vallen wel op met tegenlicht.
Het is niet makkelijk om afscheid te moeten nemen. Het verdriet moet een beetje slijten. Dat gebeurt wel maar het duurt even. Sterkte allemaal! x
Doezel, ik begrijp je.
Rouw nog maar een poosje dan kom je er zonder trauma’s weer bovenop.
Je denkfoto is een juweeltje, ik zou zweren dat je een mensenbrein hebt. ?
Oh, wat kun je ze toch missen nietwaar? ik vind die uitstekende haartjes van Doezel altijd zo cute, maar dat zal hij wel niet willen horen denk ik. Toch?
Mooi die foto met jouw twee mannen. ;-)
Ook poezen hebben gevoelens en kunnen deze uiten… Alles moet nu weer een eigen plekje krijgen, gaten moeten gevuld worden.
Ach Doezel, het moet gewoon tijd hebben eer iedereen weer z’n plekje gevonden heeft. Zo gaat het óók in de mensenwereld . Tussen jou en mij, mensen zijn vaak nog meer van slag van de dood van huisdier dan van een mens, Dat komt gewoon door jullie altijd aanwezige aandacht voor ons mensen. Maar jij heb vier prachtige witte voetjes gehaald bij Liesjed, dus dat zit wel goed hoor.
Je mag best verdrietig zijn hoor Doezel, je leventje staat op zijn kop hè, maar dat komt wel weer goed hoor.
iedereen mist Marion
en dat heeft zijn gevolgen Doezel..
en dat je vogeltje vangt, kunnen ze je toch niet verwijten
gelukkig dat je wel mooie foto’s kon maken
Altijd triestig als er iemand overlijdt. Nu is een tijd om terug alles op een rij te krijgen. En vogels vangen zit in de natuur van een kat.
Dat babyvogeltje, daar hoeven ze toch niet boos om te worden, dat is de natuur, vertel ze dat maar.
Love as Always
Di mario
’t Is inderdaad niet niks hè Doezel.. alles is altijd even helemaal op z’n kop en anders als er iemand overlijdt. Maar jullie zullen je plekje allemaal wel weer vinden.. als ik jou was, zou ik niet té lang afwachten, want het lijkt erop dat je harem zich privileges toemeten die jou toe behoren hè! En die mensen.. ach ja, die zijn zwak.. die vinden álle aandacht nu wel fijn natuurlijk..! ;-)
hé Doezel , geen wonder hoor dat jullie allemaal Marion missen
zal z’n tijd nodig hebben voor alles gaat als toen zij er nog was
jij hoeft geen vogeltjes te vangen , je hebt eten genoeg
je hebt het mooi in beeld gebracht die stille week van je
Je foto’s brengen brengen veel emoties boven, ik had ik had twee katten en twee honden.
Beide zijn prachtige dieren en ze konden goed samen zijn.
Ja de foto’s doen me wel wat. Hans