De klappen voelden als thuis

Het was weer zover, zijn vader nog te dronken om te rijden en sowieso niet van plan op te staan en hij moest naar school. Hij had het hem maar niet gevraagd, dat kon hij niet zonder stotteren daarbij hij wist het antwoord al, blijf lekker thuis van jou komt toch niets terecht. Het was donker, nat en koud en iedereen was chagrijnig. Eigenlijk wilde hij met de bus gaan maar het zakgeld wat hij kreeg was dan bijna meteen op. Lopen dus. Met zijn muts over zijn oren en handen diep in zijn zakken was het net te doen. Zijn kleding tweedehands en nooit in de mode, was versleten en allang niet meer warm. Met zijn lange lichaam was het ook nog eens te kort maar het was dit of niets. Hij moest sowieso een andere bril dat ging voor.

Met zijn tas op de rug sjokte hij voort tot hij in de verte hun stemmen hoorde. Net op tijd sloeg hij af een steeg in en zette het op een rennen. Lange benen maar er was natuurlijk weer niks in huis dus miste hij snelheid. Aan het einde van de steeg moest hij de weg oversteken, de bocht door en hoewel hij hard rende waren zij altijd sneller op hun fietsen.
Het was elke dag hetzelfde, hij was al zo vaak met kapotte en bebloede kleding thuisgekomen dat zijn vader pas opkeek als het eens niet zo was. Dan had hij gespijbeld en met de opa’s in de bibliotheek geschaakt. Ze vertelde hem over hun jeugd en soms deed hij boodschappen en mocht wat van het wisselgeld houden.
Maar hij moest naar school, ook daar ziekte ze hem maar hem opzichtig molesteren ging niet. Als hij te weinig op school was werd zijn vader gebeld en werd hij thuis geslagen of erger.
Buiten adem schoot hij de straat over en toen hij dacht dat hij het haalde stond er 1 voor hem en hoorde hoe de anderen aankwamen. Die ene kon hij wel aan maar vier niet.

Met zijn laatste redelijk goede trui gescheurd, een snee over zijn neus en een kapotte bril strompelde hij de klas in. Geschiedenis, zijn favoriete vak en ook de lerares die het gaf mocht er zijn. Ze kon goed les geven en stopte hem weleens wat toe. Een trui te klein geworden voor haar iets oudere zoon of een paar boterhammen. Nu stopte hem een pakje zakdoeken toe en kneep hem even in de schouder. Hij snakte naar adem, maar liet niets merken. Als ze wist waardoor…nee.

Ze was in het eerste schooljaar bij hen thuis geweest, zijn tante, papa’s kleine zusje, kwam toen nog en had het hele huis schoongemaakt. Maar op een middag was er iets gebeurd en de volgende dag had de politie zijn vader meegenomen. Hij was een paar uur later teruggebracht en bij thuiskomst zette hij het triomfantelijk op een zuipen. Van zijn tante hoorde hij niets meer, ze was verhuisd. Hij schrok op uit zijn overpeinzing, een prop schoot tegen zijn hoofd. Het was begonnen met lelijke woorden maar nu bedreigde ze hem al maanden met de dood. Hij kende het handschrift en de tekenstijl maar de school deed niet meer dan een keertje aanspreken.

Zacht landde er een krijtje op zijn bureau, opletten, de lerares eiste het krijtje terug en wees subtiel welke bladzijde ze waren. Eindelijk waren ze aangekomen bij zijn onderwerp, de Tweede Wereldoorlog, hij wist er alles van. Had dat boek allang niet meer nodig.
Hij had altijd gestotterd, maar nu hij voor de klas stond ging het hem zo slecht niet af. De pestkoppen hielden zelfs voor even op, maar nooit voor lang. In de pauze gooide ze zijn tas via het raam naar buiten en tijdens gym maakte ze zijn kleren kwijt. Douchen op school durfde hij allang niet meer. Doodsbang dat ze de plekken zagen.
Hij vond zijn kleding in de meisjeskleedkamer, al jaren werd hij voor homo uitgescholden. Het mooiste meisje van de klas gaf hem met een lieve knipoog zijn kleding terug, hij gaf haar een onnozele glimlach en wist dat hij alleen daarvoor al een pak slaag zou krijgen. Misschien zouden ze uit jaloezie de briefjes waarmaken, soms kon het hem niets meer schelen.

Die avond had zijn vader patat gehaald, hij had wat geld gewonnen met gokken en was in een opperbeste stemming. Ook dat nog, na het eten waste hij vlug af, deed zijn huiswerk en probeerde doodstil en onzichtbaar te zijn. Misschien dronk hij teveel en zou hij die avond niet naar zijn kamer komen.

Vele jaren later.
Veel was er niet van zijn leven terecht gekomen, stotteren deed hij niet meer maar verlegen was hij nog steeds een beetje. Zijn net volwassen gestuntel had hem bij een meisje in bed gekregen, homo was hij niet, ondanks dat ze vader hem er altijd voor uitschold. Maar de littekens op zijn lichaam hadden haar in tranen uit doen barsten. Hij had haar een beetje verteld, zijn vader zat toch al vast. Een paar weken later had háár vader hun aangetroffen de klappen voelden als thuis.

Zijn interesse in de oorlog was hij nooit kwijtgeraakt en als hij tussen zijn maten op een kampement stond vertelde hij kinderen over oorlog, discriminatie èn pesten. Hij was erin gegroeid en voelde zich als re-anactor vrij, hij deed wat hij als knul nooit had durven doen. Tenten bouwen, de rivier overvaren maar als de bezoekers wegwaren en de mannen hun eerste bier op hadden trok hij zich schielijk terug in zijn tent.
De kampementen brachten hem overal maar daarbuiten had hij niet veel. School afmaken was hem niet gelukt en op een leuke vrouw afstappen durfde hij alleen in zijn dromen. Met tegenzin had hij zich af laten keuren, de klappen van vroeger hadden sporen achtergelaten en soms kwam alles opeens boven en werd tijdelijk de dosis verhoogd. Eén enkele zin had hem teruggeworpen in de tijd. Bekende waren het van hem, 4 en 5 mei, gouden dagen een kampement redelijk weer het seizoen was weer begonnen. Hem kende hij al jaren maar zij pas een jaar of acht. Ze was een felle, maar de gesprekken waren een verademing van kennis en kunde. Met grote stappen was hij op hun afgelopen. Als vanzelf kwam het gesprek op het belang van herdenken. Ze had hem in haar betoog aangekeken. ‘Hoezo het mag nooit meer mag gebeuren het gebeurd, kinderen pesten elkaar tot niveau PTSS’. Voor het eerste sinds jaren stotterde hij weer even, ja JA en toen had hij gezwegen.