Als je oorlogsgraven adopteert dan weet je dat het einde bekend is hoe graag ik ook zou willen dat er overlevenden waren, is de Dakota al in de lucht geëxplodeerd. De mannen zijn allemaal ter plekke gestorven en hebben een veldgraf nabij een woonhuis gekregen. Ze zijn later herbegraven op het katholieke ereveld in Sint-Oedenrode. De kenmerkende witte stenen waren toen nog houten kruizen. Pas in de jaren 50 kwamen de witte stenen versies met daarop de door de nabestaanden gekozen tekst.
In tegenstelling tot de air despatchers kreeg de Canadese bemanning hun laatste rustplaats op andere erevelden. Het ereveld in Groesbeek is een Canadees ereveld het ligt op het mooiste punt van de Zevenheuvelen en overziet Duitsland. Gesneuvelde Amerikanen en Canadezen werden niet begraven in vijandige grond.
Canadese bemanning:
Naast de Britse air despatchers waren ook nog 4 mannen aanwezig die het vliegtuig vlogen en zorgden dat het daadwerkelijk daar kwam waar het moest zijn. Helaas is er weinig bekend over de twee van de vier Canadese bemanningsleden maar ik deel wat ik van hen gevonden heb.
○ John Spencer Blair (tweede piloot) J36992 Groesbeek ereveld. Werd op 1 december 1916 geboren in Crediton Ontario vader John Blair en moeder Mary Esther Mitchel- Blair. Zus Thelma Katherine Blair. Man van Mary Kathleen Blair.
○ Paul N. Steffin (Navigator) J24238 Groesbeek ereveld. Werd op 4 januari 1916 geboren in Alberta Canada. Vader Nicholaj Steffin, moeder Anne Wecko. Broer van John, Peter, Joe, Mary, Lena, Annie en Anne.
○ Thomas John Brennan (radio operator) J27326 Groesbeek ereveld. Werd geboren op 23 januari 1914 in Bathgae Schotland. Zoon van Thomas Brennan en Anne Flood. Oudste broer van Matthew, Mary en Josephine. Hij was lid van het ‘ferry command’. Anders dan de naam heeft dat niets met boten te maken maar vloog hij vliegtuigen van hun productielocatie in VS en Canada naar de frontlinies in Verenigd koninkrijk, Afrika, Frankrijk en België. Brennan werd in Ierland geboren en verhuisde in zijn jeugd naar het Canadese Coleman, in juli 1942 ging hij in dienst en slaagde hij als boordschutter.
○ Charles Herbert Cressman (piloot) J35991. Geboren 31 december 1916 Saskatoon. Zoon van Alvin Cressman en Nora Margret Mothram. Man van Barbara Wilemean. Vader van Herbert Alvin en Judith Victoria. Voor hij de oorlog in ging in 1941 werkte hij in een mijn. Piloot Charles Cressman ligt in Uden begraven.
De oorlogsgravendienst had een vreselijke zware klus aan alle herbegravingen, de technieken waren beperkt en er was vaak weinig tijd omdat lichamen nou eenmaal gaan ontbinden. Dat er weleens iets mis ging is dus niet ondenkbaar en zeker niet verwijtbaar. Er werd alles aan gedaan dit goed te laten verlopen, zo werd de lichamen uit de geruimde veldgraven vervoerd met aan zijn lichaam gebonden het houten kruis met daarop zijn informatie.Dat de familie van Herbert Cressman in de herfst van 1944 een brief thuis kreeg waarin stond dat hun kind en oudere broer ‘missing in action’ was zorgde dat de familie het niet af kon sluiten en voor lange tijd hoop hielden dat Herbert Cressman nog in leven was.
In 1950 stopte de gravendienst met zoeken naar het graf van Herbert Cressman maar door de inzet van twee Nederlanders werd uiteindelijk het graf gevonden. Charles Herbert Cressman kreeg na zijn veldgraf een graf op het ereveld van Uden en uiteindelijk op 24 augustus 1998 stond er eindelijk een naam op zijn steen. De overlevering verteld dat hij een onverschrokken man was en een grappenmaker. Tijdens zijn training vloog hij, geheel zonder toestemming, over de boerderij van familie en groette hij hen door met de vleugels de ‘zwaaien’.
Hij was 27 toen hij stierf. In Saskatchewan Canada is een meer naar hem vernoemd.
De volgende keer: De mannen achter de oorlogsgraven deel 1.
fotoblog says
Slechts in 1998. .
Bijna niet te geloven
Een indrukwekkende eerste foto Liesbeth
Prettige dag
די מריו says
En elke keer ben ik ze weer dankbaar dat ze hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid.
Love As Always
Dimario
Liesbethblogt says
Ze liggen op de Zevenheuvelen, dichter bij het kruis heb je een schitterend uitzicht deels over Duitsland. Het is één van de mooiere minder grote erevelden daardoor.
Nicky says
Mooi dat Cressmann uiteindelijk toch een naam op zijn steen kreeg. Die bovenste foto vind ik zo indrukwekkend.
Liesbethblogt says
In mijn blog over de Canadezen heb ik het erover, er was een oorlogsgravendienst maar vaak waren veldgraven niet meer gemarkeerd dan een helm op een houten kruis. In het geval van de air despatchers de piloten wisten niet altijd wie er in het ruim waren. Het was een heel andere tijd, bedenk maar dat foto’s maken niet voor iedereen was. Vaak was er wel bekend dat er ergens een veldgraf was, maar in het vliegtuig was het dermate heet dat personeel werkte in ontbloot lijf. En het graaft toch ook heel naar als je ondertussen beschoten wordt. Hoe graag ze het ook wilden, hierin gingen dingen mis.
rietepietz says
Allemaal mannen in de leeftijd van mijn ouders en schoonouders. het moet voor de ouders van deze dappere mannen toch wat troost gegeven hebben dat er uiteindelijk zo’n keurig verzorg ereveld voor hun zonen kwam.
Sjoerd says
Je vraagt je wel eens af hoe er met iemand werd omgegaan nadat hij gesneuveld was. Was daar een procedure voor, wie zorgde voor de uitvoering. best wel een moment om even bij stil te staan.
Joke says
1998, dat is heel lang, maar gelukkig toch nog wel. Wat fijn dat je al die informatie hebt verzameld. Een stukje van hun leven…
Matroos Beek says
Massa’s graven van gesneuvelde soldaten, maar ieder verhaal apart komt hard binnen. Ze kunnen niet genoeg verteld worden. Je doet prachtig werk.
Naomi says
Wow, pas in 1998 een graf met een naam op de steen. Dat heeft lang geduurd, maar wel heel mooi dat het alsnog gebeurd is!