Zondag 18 september 2016: Een onverwachte uitnodiging

Mijn laatste vakantiedag, hij begon zo vredig met een ontbijtje en een goed boek. Maar al snel was al dat vredige wel voorbij, sprong ik op mijn fiets en reed naar Son en Breugel, waar re-enactors speelde en waar ook een basecamp stond. Na Son en Breugel zou ik nog even doorfietsen naar Best waar bij museum Bevrijdende Vleugels ook een evenement ter nagedachtenis aan de bevrijding zou zijn, Remember September. Market Garden word van Brabant tot aan Arnhem groots herdacht en deze twee evenementen stonden nog op mijn lijstje.

De re-enactors hielden net even pauze dus besloot ik door te fietsen naar het verderop opgeslagen kamp. Ik zag het ene na het andere militaire voertuig al rijden en eenmaal bij het kamp stonden er nog veel meer. Naast verschillende Willys Jeeps stond het ook vol met tenten en waren er verschillende demonstraties. De voertuigen, de wapens, de tenten ik heb het allemaal al gezien, maar het blijft prachtig hoe al het materieel goed wordt gehouden. Daarnaast is de educatie aan de jongere generaties van groot belang en is het altijd leuk om wat bekenden te groeten.

Zo stond ik vorig jaar de herdenking in Mierlo Hout te fotograferen in de stromende regen. Ik raakte met één van de mannen aan de praat die me uitnodigde eens een rit te maken. De beoogde rit ging niet door, maar die dag fotografeerde ik ondanks de stromende regen een mooie serie. Dat de tijd snel gaat hoef ik niemand te vertellen, vandaag zag ik hem weer en hij nodigde me meteen uit voor een ritje. Mijn fiets werd achterop zijn Willys Jeep gebonden en samen met een maat die achterin ging zitten reden we naar Museum Bevrijdende Vleugels waar het Remember September evenement in volle gang was. Ik bezocht kort een deel van het museum die, toen ik er laatst was, niet geopend was en viel van de ene verbazing in de andere. Een ruimte vol met legerradio’s, die verzameling omvat alles Frans, Duits Russisch, Engels ik heb nog nooit zoveel bij elkaar gezien. Het was een genoegen de verzamelaar te horen vertellen, de passie straalde van hem af en ik werd meteen een stuk wijzer over de werking van één van de vliegtuigontvangers.

Of ik nog zin had om mee te gaan naar De Paulushoef in Son te gaan, ik zat al in de jeep voor hij was uitgesproken. Deze boerderij stond te midden van één van de landingsplaatsen van Market Garden, uitkijkende over de velden met mais stelde ik me voor hoe hier honderden parachutisten gedropt werden, toen waren dit weilanden en bestond het verderop gelegen bos niet. De boerderij was een herkenbaar punt, de naam stond groots op het dak. Het huis werd als tijdelijke opslagplaats gebruikt en vele Amerikanen kwamen even langs voor ze verder trokken naar Best, Son en St.-Oedenrode. Voor het huis lag een grote parachute en ook in de naastgelegen schuur was nog heel wat te vinden, allemaal gevonden op het achter gelegen veld. En weet je, je kan alles lezen, kijken en opzoeken over die luchtlandingen, maar je mist het echte gevoel van hoe het is om bevrijd te worden. Ik kan me een hoop voorstellen, de blijdschap, de verbijstering, het ongeloof maar het echte gevoel dat mis ik. En eerlijk, ik hoop het gevoel van bevrijd worden, ook nooit te leren kennen.

We dronken wat met de eigenaar en ik fotografeerde hem met Frans, de gastvrije eigenaar van de Willys jeep en toen was het duidelijk. Ik zou niet meer naar huis fietsen, ik werd wederom meegevraagd en nu naar de rit van Borkel en Schaft-Eindhoven. Ieder jaar wordt voor aanvang van het Fakkeldefilé (de herdenking van de bevrijding van Eindhoven) het eerste deel van Market Garden gereden. Deze tocht van net onder Valkenswaard naar Eindhoven fotografeerde ik vorig jaar vanaf de kant en fietste ik eerder dit jaar.
Maar eerst moest er stevig doorgereden worden om op tijd te komen en weet je dat is geweldig in een jeep zonder gordels, deuren, dak of raam! Het is dat als ik lachte ik vliegen in m’n bek kreeg maar anders had ik het de hele rit gedaan. Die 30 kilometer moesten op hoge snelheid en als je zo hoog zit met tussen jou en de weg, niet meer dan schrap zetten en vertrouwen op de bestuurder, dan realiseer je je opeens hoeveel malloten er op de weg zijn. Eenmaal in Eindhoven ging het wat rustiger en zag ik alle vlaggen en al veel lachende gezichten. We kwamen op tijd sloten achteraan en reden nu veel rustiger terug naar Eindhoven. We passeerde Valkenswaard en Aalst en overal stond het vol met zwaaiende mensen. Voor even kreeg ik een lightversie van het gevoel hoe het moet zijn om een bevrijder te zijn, hoe het moet voelen om het gezicht te zijn van het einde van de miserie van dolgelukkige en ontroerde mensen. Laten we zeggen dat de tranen in mijn ogen door de rijwind kwam, de vooruit lag plat, ik genoot alleen maar van deze prachtige rit.
Helaas was Frans niet ingeloot om mee over het Stadhuisplein de rijden, we bogen af en genoten even later van wat te drinken waar meer en meer voertuigen de stoepen bezette. De gezellige drukte deed me de hele herdenking vergeten, niet erg want wat een geweldige dag. Een dag met een onverwachte uitnodiging, één die ik nooit meer ga vergeten!