Met angst en beven, nou ja met nuchterheid en vooruitkijken hield ik dat kutvirus in de gaten en toen het in Duitsland werd ‘gevonden’ had ik al een leuke voorraad in huis. Daarvoor trouwens ook al, dan krijg je als je je hele jeugd bij je oma doorbrengt. Geen woord over de oorlog, maar eten weggooien is een zonde en lege keukenkastjes ook. Ik weet niet beter. Wat er voor mij veranderde door corona quarantaine.
Essentieel werk maar niet testen
Dat je laten testen op dat waardeloze virus minder belangrijk is dan je rekeningen kunnen betalen, dat vind ik best opvallend. Maar goed wie ben ik, ze testen zelfs zorgpersoneel pas sinds iets meer dan een week. Blijft het snottertje en keelpijntje wat ik had toch vreemd en dus moet ik zoveel mogelijk mensen mijden. Kijk het kan ook hooikoorts zijn of een mild verkoudheidvirusje…We zullen het voorlopig nog niet weten. Enig voordeel toen ik mijn pil ging halen bij de apotheek kreeg ik het moeiteloos voor een jaar. Ze gooide het nog net niet naar buiten zo snel werkten ze iedereen weg. Het is overduidelijk dat zij gezondheid wel boven een discussie zetten.
Dag trippie
Gelukkig waren Frans en ik toch al niet van de vakanties. Maar ook onze dagtrippies zijn pleite. En dit weer schreeuwt om haren in de wind toeren met de Willys jeep. Dat risico nemen we niet en daar baal ik van. Maar meer baal ik wederom van de afstand tussen mij en mijn familie. Wees blij als je ‘even’ voor het raam kan staan. Ik kan nog niet eens beeldbellen met mijn familie, ik ben de enige met een smart-iets. Dat ik zorgen heb dat zowel mijn vaders als vriend in de risicohoek zitten zorgt af en toe wel voor een kort lontje. De dingen waar ik mijn ei in kwijt kan, die zijn er niet meer. En de gedachte dat je stiefvader een baan in de zorg heeft, dat doet het ook niet zo lekker nu.
Relatietest
Dat ik dol op Frans ben wordt nu ook af en toe wel aardig getest. IKEA kast in elkaar zetten, samen op vakantie in een tent, beide goor ziek worden en corona quarantaine. Betere tests bestaan niet. Het zit wel goed hoor, maar af en toe zou ik best even een rondje willen fietsen zeg maar. Mag ik niet van Frans, mocht wel moest ik maar ergens anders slapen. Ik wilde eigenlijk antwoorden, prima het is mijn bed zet ik hem wel in de tuin. Niet gedaan want hij heeft gelijk. Ik ken de stille paden wel, maar die zijn niet stil en je kan ook geen gezonde afstand houden. Ik zou er geen moment van kunnen genieten.
Nergens heen kunnen brengt niet het beste in mij als mens boven.
Beetje in overtreding
Nou zijn wel af en toe wel een beetje in overtreding, want we rijden echt wel een rondje. Niet meer even over grens, niet meer zo ver, maar toch wel ver genoeg om lekker te kunnen genieten van hoe mooi Nederland is. Zeker nu er minder verkeer is en geen vliegtuigen. Uiteraard mis ik het strand, het Openluchtmuseum, de musea, de trippies, de evenementen, Zooparc, Orientalis…maar elkaar missen is veel erger. Ik mag niet klagen, maar het is wel een flinke verandering.
Dat thuisblijven is namelijk niets voor mij. Sorry meneer Rutte maar ik was toch al niet zo van de sociale contacten. Af en toe spring ik uit de auto, die ik nu nog meer waardeer, maar het fotografeert toch niet zo lekker als je behalve op je onderwerp ook op de mensen die naderen moet letten. Overigens went het wel. Dat andere mensen geen afstand houden, dat went denk ik voorlopig nog niet. Zou af en toe best wel zo’n megafoon op de auto willen om ze Rotterdams te leren.
Boodschappenkarretje
Ik word nog eens behendig in boodschappen doen met een kar. Heb altijd een hekel aan die lompe dingen gehad maar ik pak de kleinere bij de Lidl. Douw een doos op het kinderzitje en donder alles erin. Ik draag handschoenen, ontwijk mensen en Frans blijft in de auto. Normaal heeft Frans de doos en doe ik hetzelfde. Het enige voordeel wat ik kan bedenken is dat ik alles kan pakken waar ik trek ik heb. Jammer voor de coronakilo’s, we lopen ze er wel weer af. De kar duw ik met m’n knie naar de medewerker die hem schoonmaakt groetend hobbel ik de winkel uit met de doos die toch wel zwaar is. Eetlust is er amper nu trouwens, ritme begint te komen.
Kattenvrouwtje
Omdat ik niet van huis mag, wandel ik in de straat met Doezel. Heeft hij aardig plezier in tot er weer iemand met een hond komt. Of een tractor. Of een damestedichtbijelkaarwandelclubje. Of een auto. Of een kudde fietsers. Tijdens een persconferentie is het rustig wandelen heb ik gemerkt.
De katten vragen zich inmiddels af wanneer we weer gewoon elke dag een poosje ophoepelen.
In lockdown
Ik voel echt wel dat we in lockdown zijn. Ik ben het type niet van thuisblijven. Ik baal nog steeds enorm van 75 jaar bevrijding. Nou ja, ik kan wel janken! En tegelijk van geluk dat ik vorig jaar nog heb mee mogen maken. Een paar jaar geleden blogde ik dat het zien van parachutisten waarschijnlijk het dichtst bij bevrijd worden zal zijn voor mij. Dat moet ik geloof ik terug nemen. Veilig over straat kunnen zonder angst, kunnen gaan en staan waar ik wil et cetera. Ik hou er over op want echt al die evenementen die nooit meer doorgaan, omdat het over een jaar achterhaald is en alleen terug gaat doen denken aan deze klotetijd, ik vind het heel heel erg. Welke van die veteranen die zich erop verheugd hadden leeft dan nog? Nogmaals ik ben dankbaar zo enorm dankbaar dat ik het hier in Brabant heb mogen vieren, maar het is wel enorm dubbel dit.
Over het algemeen heb ik dus niets te klagen want wat er voor mij veranderde door coronaquarantaine stelt niets voor in vergelijking met anderen. En ja dat realiseer ik mij terdege. De zorgen blijven en zelfs in die mate dat ik mijn testament heb geschreven. Ik wil niet in een Duits ziekenhuis, sorry voor degene die me nu haten omdat ik verwend ben. Maar er sterven ook jonge mensen aan dit klotevirus. Dat wist ik al maar het dorp waar van de week een (prima gezonde) gozer van 29 overleed, daar fietste ik tot voor kort nog doorheen.
Ik snap je en weet je bespreek dat. Stuur ze even met zn allen uit wandelen voor een uurtje. Je geestelijke gesteldheid is ook belangrijk.
De grootste verandering voor mij is dat ik nu werkelijk nooit meer alleen thuis ben. Ik ben 24-7 omringd door anderen, en dat vind ik wel pittig. Ik ben erg graag zo nu en dan echt helemaal alleen, omdat ik anders net als een tv ben die op standby staat: nooit echt even helemaal uit.
Ondanks het in België iets strenger is, valt het voor ons heel erg goed mee… we kunnen nog gaan wandelen, we werken thuis (geen verlies van loon) en we hebben een tuin waar we vaak inzitten, zeker tijdens de mooie zonnige dagen. Ook wonen we in een wijk en dat zorgt voor nog een beetje sociaal contact met de buren… wat ik wel mis zijn onze uitstapjes… meer en meer.
Het is zo akelig allemaal. Op sociaal gebied verandert er voor ons niet zoveel. We zijn al niet zo uithuizig en wandelen gaat buiten ons dorp eigenlijk prima. In het dorp zelf vind ik het veel te druk. Dus afgezien van de nodige boodschappen kom ik daar niet Maar ik zou mijn kind zo graag een dikke knuffel willen geven, ook al is ze al groot. En mijn moedertje van 88. Komend weekend ga ik weer in haar achtertuin zitten. Gekke tijden.
De eerste drie weken voelde ik mij enorm schuldig als ik buiten aan de wandel was, maar inmiddels heb ik mij daar overheen gezet. Hier in het hoorden is tenslotte de ruimte om te kunnen wandelen zonder al teveel mensen tegen te komen. En ja, kom ik wel iemand tegen dan is er de ruimte om aan de kant te gaan, dus inmiddels wandel ik dagelijks wel mijn rondje, want alleen maar thuiszitten is funest voor mijn geestelijke welzijn en ook dat is belangrijk. Ik mis echter wel enorm de sociale contacten en het ergens naar toe gaan zonder dat je overal over na moet denken.
Blij ben ik dat ik niet in België woon. We hebben een ruim huis, maar ik houd het binnen gewoon niet uit. Het idee dat ik niet vrij kan reizen vind ik ook vervelend (we zijn afhankelijk van de fiets of het OV). Terwijl we toch in Nederland ‘mazzel’ hebben dat de overheid koos voor wat meer bewegingsruimte voor de inwoners. Fietsen doe ik niet op een mooie middag in het weekend, want dan is het onmogelijk om voldoende afstand te houden.
Zag je foto’s de bredere paden kan wel, maar zelfs als ik mn straat op en neer loop moet ik de berm invoor die afstand. Menzen lopen naast elkaar fietsers komen gewoon voorbij, ik ksn niet genieten als ik op dat soort dingen moet letten.
Ik wandel volop, soms met één of twee dochters of samen met manlief of alleen. Ik kom kom zelden iemand tegen. En als dat het geval is, dan netjes passeren. Er is ook tijd voor een praatje als ik de ander ken. Netjes op afstand. Ik denk echt dat je, met gezond verstand, best bepaalde dingen kunt doen zolang je de regels naleeft.
Wat 75 jaar betreft: ben echt heel blij dat het allemaal door heeft kunnen gaan. Ben nu heel druk met 4 mei en hoe we dat hier gaan herdenken. Denk dat ook dit weer mooi zal gaan worden.
Maar zijn ze dan ook niet meer besmettelijk?
Schijnt dat tussen 10 en 15% van de inwoners van de gemeente Gangelt (dè uitbraakplek tijdens Carnaval) antistoffen heeft. Dat is dus dè plek waar ik het liefst naar toe ga voor mijn boodschappen.
We zitten in een collectieve rouw. Treffend geschreven. Ik hoop dat je poezen niet al teveel stress hebben van jullie aanwezigheid (ik las vorige week artikel in het AD over katten die antidepressiva krijgen voorgeschreven omdat ze geen rust in huis kunnen vinden). Ik mag verder ook niet klagen en ik ben benieuwd naar wat er vanavond verteld gaat worden.
heel herkenbaar Liesbeth…
hier in Vlaanderen zijn de regels nog wat strenger…
met die “ophokplicht” mogen we enkel gaan wandelen in de buurt
sociale contacten vallen weg
maar het voornaamste is toch gezond te lijven
groeten
Dat soort evenementen leveren helaas niks op. We zullen vanavond weten wat er wel weer mag.
Opgehokt zitten is voor velen ( vooral jeugdigen) onder ons een straf. Ik hou mijn hart vast als de teugels een beetje worden gevierd, voor sommigen is het nu al niet op te brengen.
Wij kiezen hier onze momenten van boodschappen doen en enige beweging. Voor dat laatste is het mazzel dat we niet op het weekend zijn aangewezen. Jij treurt om de bevrijdingsfeesten, begrijpelijk want jullie zijn actieve deelnemers aan dergelijke evenementen. Maar wat dat betreft ligt alles plat. Je zal er maar van afhankelijk zijn wat betreft inkomen. Het gaat nog wel even duren voor het leven weer een beetje normaal is en dan doel ik niet alleen op het virus zelf.
Het is pittig leven nu en ons aanpassen helaas noodzakelijk. Wanneer wordt het weer normaal? Nooit meer…
Ik mis zo af en toe iemand in het eggies zien. Voor de rest ben ik er niet zo mee bezig, al ben ik wel blij dat ik werk heb, en daardoor minder ‘denktijd’..
Wat erg van die jongeman van 29! Het is inderdaad een raar virus, dat heel onverwachte gevolgen heeft….
Ik kan wel prima tegen het verplicht thuisblijven, en vind het zelfs wel prettig. Maar ik ben dan ook normaliter niet erg ‘uitgaanderig,’ dus ik heb in die zin makkelijk praten.
Dit is echt een zwarte periode Liesbeth, natuurlijk is het vreselijk dat er zoveel mensen aan dat virus overlijden, maar ik kan mij voorstellen, dat vooral ouderen, er ook geestelijk een flinke dreun
van krijgen.
Mijn dochter doet 1 x per week de boodschappen voor mij, maar een bakkie komen doen, zit er voorlopig niet in….BAH!
Ik heb een voordeel alleen te wonen. En omdat ik alle tijd heb zoek ik de rustige momenten uit om te wandelen en de super te bezoeken. Is het te vol bij de super, dan kom ik een dag later terug als het minder vol is. De bevolkingsdichtheid is hier 9x boven het Nederlands gemiddelde. Toch kan ik moeiteloos op 5 meter om andere mensen heen. Daarvoor steek ik af en toe een straat over. In het park zijn een paar paden te smal. Die neem ik niet meer. Ik woon bij de triage-ingang van het ziekenhuis. Voorheen liep ik daar vaak langs en nu probeer ik die plek te ontwijken. Vanwege de aanhoudende noordoosten wind hoeft dat eigenlijk niet. Met een blinde kennis bel ik nog meer dan voorheen. Regelmatig ging ik een dagje naar hem toe, maar dat zit er niet in omdat ik niet 20km in een bus wil zitten. Voordat dat werd afgeraden was ik daar al begin februari mee gestopt door een hoester in de bus en de tocht als de deuren opengaan.
Echt een LiesbethBlog!!
Mooi geschreven meis.
En ik kan me voorstellen hoe jij je moet voelen!
Mooi beschreven heb je dit.
Tja ik moet zeggen dat wij wel gaan wandelen, maar we gaan met een grote bocht om anderen heen, fietsen doe ik nu niet, mijn man wel hoor, die gaat op de racefiets, maar gaat alleen en houdt rekening met anderen.
Boodschappen doe ik niet, dat doet mijn man en wel heel vroeg in de ochtend.
We gaan bij niemand op bezoek en ontvangen ook geen bezoek, mis wel mijn familie dat wil zeggen mijn zussen en broers met aanhang.
We zien al twee jaar onze zoon niet meer, tja dat is ook niet leuk, maar het is zijn leven en voor wie hij heeft gekozen, wij hebben ons daar maar bij neer te leggen.
Verder zitten wij iedere middag op ons balkon te lezen en ook genieten van het zonnetje.
Zo ziet ons leven er op dit moment uit, o ja ik ga nu wel even met de camera op pad, ook alleen en zorg dat ik bij mensen uit de buurt blijf, ben zo blij dat ik nu weer goed kan zien na vier maanden niet te kunnen fotografern.
Groetjes Irma
Oe sterkte dan.
Het zijn zeker pittige maatregelen en ik snap je zorgen ook goed. Zelf heb ik op dit moment nog niet zoveel moeite met het thuisblijven. Maar dat komt misschien ook omdat er bij mij inmiddels heel wat grotere zorgen spelen.
Ik maak er het beste van.
Maar toch mis ik de contacten met vriendinnen en familie.
We komen niet bij elkaar op bezoek, wel kun je bellen of een berichtje sturen.
Mijn man moet naar zijn werk en ondanks de maatregelen die er gelden ben je toch wel wat angstig.
Ik ben er inmiddels achter wanneer het hier in de supermarkt minder druk is.
Brood bestel ik bij de bakker en dan ligt het klaar en ben ik maar heel even binnen.
Maak er een mooie dag van Liesbeth.
Ja, zo zitten we allemaal in hetzelfde schuitje. Ik vermaak me wel, doe mijn boodschappen vroeg. Maar ik mis het spontaan even de deur uitgaan of ergens een kopje koffie drinken.
Het idee nergens heen te kunnen waar je zou naartoe willen is om gek van te worden.
Ik voel me ook opgesloten thuis ook al heb ik het al bij al zo slecht niet.
Gelukkig heb ik iets te doen eind deze week.
Volgens mij beschrijf jij hier mijn gevoel. Ik was ook niet zo van het sociale, maar word nu inmiddels gek thuis. En jij schrijft dus dat je wel graag even weg bent. Dát heb ik ook en dat mis ik dus nu.
Ik hoop zó voor jou en mij en iedereen;) dat het snel allemaal weer een beetje veiliger en normaler wordt.
Ik ben blij dat ik gewoon nog aan fietsen kan werken.
De oudijzerboer zet ze bij me neer en ik betaal hem door geld in zijn kar te gooien. ZO LEUK!
Iedereen is zijn schuur aan het opruimen dus komen er veel fietsen vrij.
En Henk Tientjemeer (da’s z’n bijnaam die ik hem gaf, omdat hij dat bij elke geleverde fiets vraagt) heeft schijt aan de corona en aan Mark, die doet gewoon alles nog.
Ik bestel nog gewoon onderdelen want de post werkt nog.
Alleen komt niemand nog een fiets halen, maar dat komt ook wel weer.
Als we nog even volhouden dan gaat het vast over een tijdje beter.
We moeten nog even de tanden op elkaar houden.
Love As Always
di Mario
Ja helaas zit voor het virus in het verkeerde deel van het land, hoewel je het overál kunt oplopen is de kans in Brabant aanmerkelijk groter. Maar je doet er álles aan om buiten schot te blijven.
Kan me zó goed voorstellen dat je verdrietig bent over al de gemiste herdenkingen , kan het helaas niet voor je veranderen anders dééd ik dat !
Wat je schrijft klop, eigenlijk wilde men na de oorlog nooit meer honger hebben.
Na het hamsteren van vele, is het nu stabiel en hebben we weer voedsel genoeg. Hans
We missen allemaal iets of iemand… soms verval ik ook in piekeren en dat is niet goed… het begint nu echt door te wegen en het doet wat met een mens. Zeker als er berichten binnen sijpelen van mensen die je kent van ver of dichtbij en die zwaar ziek zijn of overleden zijn aan corona. Die zijn pas goed de klos.
Ach het is geen leuke tijd.Ik heb gedaan wat de dokter me oplegde ben 3 weken in volledige quarantaine en mag van vandaag terug een klein wandelingetje maken in de omgeving.Daarom kregen jullie alleen foto’s en uitleg van dingen in mijn tuin.Als ik niet te moe ben want dit is het gevolg van de lichte corona besmetting, die ik niet weet waar opgelopen te hebben.Heb me altijd strikt aan de regels gehouden en in begin slechts boodschappen gedaan en voor de rest nooit buiten geweest.Maar het weegt zwaar.Zoveel weken helemaal alleen.Geen kinderen of kleinkinderen die eens aanlopen.alleen.alleen..alleen..geen lachertje maar voor zelfde geld had ik in ziekenhuis gelegen.Misschien doe ik morgen een kleine wandeling op een eenzaam plekje.Ik probeer het morgen een keertje.
Voor het overgrote deel kan ik hier ook wel in meegaan, het meeste mis ik nog mijn kleindochter die tot voor kort hier kind aan huis was. We hebben niets te klagen, maar de angst zit er toch wel een beetje in.
ff voor de goede orde dat virus is tweeslachtig :(
ja zo mist ieder haar/zijn ding
jullie werken beiden geloof ik nog , toch
dat zal zeker meer ellende opleveren dan bij een gepensioneerde longpatiënt
maar ik mis enorm veel hoor , dat wil niemand weten :(
ik heb nog niet eens een testament , en of een ziekenhuis aan deze kant van de grens staat , zou mij ook niet uitmaken
al mis ik ook de bevrijding feesten van mijn ouders in dorpen en steden :(
blijf gezond