Verhaal: De fabriek

Voorzichtig sloop hij langs de gevels van de oude huizen. In zijn zak brandde de illegale bonnen en ook de in de allerhaast gegrepen persoonsbewijzen zullen wel niet echt zijn. Hij was gewend aan die bonnen maar toen hij het broertje van Jans zag die middag wist hij dat er onraad was. Niemand wist dat Jans in de illegaliteit zat. Ze stuurde haar broertje en die gaf hij dan wat eten mee terug naar huis. Het knulletje was voor de oorlog al dol op hem geweest en niemand keek op van een 6-jarige die bij de buren aanbelde.

Gehaast was hij ’s avonds na spertijd, toen iedereen eindelijk sliep, naar de overkant gelopen. Jans had hem aan zien komen en hem meegenomen naar de oude fabriek. Niemand mocht hier komen, de Duitsers wisten heel goed dat hier dingen gebeurde, dat was voor de oorlog al maar toen had het niets met bonnen en onderduikers te maken. Even had hij Jans aangekeken ze had hem een duw gegeven maar aan haar rode wangen had hij gezien dat ze heel goed wist waar aan hij had gedacht.

Maar nu was alles mis, terwijl hij zoveel mogelijk sporen had gewist en bonnen in zijn zakken had gepropt, had hij haar horen gillen. Hij was gaan kijken en zag hoe 2 moffen haar vast hadden gegrepen. Even had hij getwijfeld maar toen zag hij dat ze haar niet fouilleerden maar betastten! Vanaf de balustrade had hij een stuk baksteen tegen de ene Duitser gegooid die prompt in elkaar zakte. De ander had hem amper kunnen zien maar hoelang hielden ze hier alles al in de gaten?

Hij was weggerend enerzijds uit angst, was die andere mof dood? Anderzijds om die andere viespeuk bij Jans weg te krijgen. Hij kende het terrein als zijn broekzak, afschudden zou geen probleem zijn. Maar wat zou Jans denken, dat hij een lafaard is? Zijn rennen was in sluipen overgegaan hij had de mof afgeschud maar er zouden zo wel vriendjes van hem komen. In beide handen in zijn jaszak voelde hij de illegaliteit waar hij zich sinds een jaar mee inhield hij was begonnen binnen de verzetsgroep, zodra ze hem vroegen maar daarvoor al zat hij de moffen zoveel mogelijk dwars. Telefoonlijnen saboteren kaarten tekenen hij was een jonge knul angst kende hij niet, tot u…Zou die mof dood zijn?

Hij kwam aan bij een bekend adres tikte het herkenningsteken op het raam naast de voordeur even later gaf hij zijn handeltje af en meteen was de man weer verdwenen. Zou hij teruggaan? Jans en hij wisten waar ze mee bezig waren en hadden de afspraak dat ze zichzelf moesten redden mocht de ander door de Duitsers gepakt worden. Ze had het duidelijk gezegd, als mij wat gebeurd help dan mijn moeder en mijn broertje. Eeuwen geleden leek die afspraak, de tijden waren veranderd. Het werk was veranderd, niks wandelen en de telefoonkabel kapot trekken maar het echte werk.

Was dit het ‘echte’ werk? Zou die mof dood zijn? Door dichte struiken naderde hij de fabriek opnieuw, hij hoorde niets en zag net zo min. Voetje voor voetje wurmde hij zich door de beplanting even zag hij iets, de maan kwam vanachter de wolken. Geen gevaar, vlug rende hij de laatste meters en keek vanuit een donkere hoek de fabriekshal in. Een vaag schijnsel, het licht van een knijpkat gleed over de hem zo bekende muren. Het was de mof hij hield zijn hoofd vast en scheen verdwaasd rond. Even was hij opgelucht, hij was niet dood maar waar was Jans? Zo zacht mogelijk sloop hij weg en toen kraakte een tak achter hem.