Sonny Boy in Kamp Vught

Een paar maanden geleden, ik was alweer een tijdje op zoek naar ‘iets in het theater’ maar vond geen voorstelling waar ik nieuwsgierig naar werd en liet het voor wat het was tot ik via Nationaal Monument Kamp Vught de voorstelling Sonny Boy voorbij zag komen. Ik twijfelde niet en reserveerde meteen. Het zou buiten op het terrein worden opgevoerd tenzij het regende. Ik las het maar juni was toen nog ver weg, dat heb ik geweten.

Acteur Tarikh Janssen speelt in een solo voorstelling Waldy Nots, zoon van Rika van der Lans en de Surinaamse Waldemar Nots. Sonny Boy was zijn koosnaam in een tijd die zo lief niet was. Zijn ouders runnen een pension waar ze Joodse kinderen laat onderduiken en worden uiteindelijk verraden.

Ook ik zag het weer aankomen en eenmaal ruim op tijd binnen in Kamp Vught hoorde ik dat het buiten gespeeld zou worden. Mensen liepen op en neer om paraplu’s te halen en ik bedacht me net op tijd dat ik een plastic wegwerp poncho bij me had. Terecht zei de organisatie dat Tarikh de hele voorstelling in de regen stond, in het korte gesprek voor aanvang had ik toestemming snel wat foto’s te maken. Bijzonder, toen we als groep toeschouwers aan kwamen lopen, speelde hij al.
Zijn toneel is een bankje wat hij later op zou vouwen als hij verteld over het verplicht moeten vertrekken uit Scheveningen. Een goedlopend pension toch te dicht bij de oorlog. En behalve een bankje een ondergrond een betonnen maquette van Kamp Vught, waar hij zich even over verstapte en grijnzend uit zijn rol valt maar net zo snel weer door gaat. Een toneel met obstakels maar de regen deerde hem niet.
Zijn spel zijn eenmansrol als vader, moeder en Sonny Boy. Een subtiel andere stem als een andere aanslag op een piano en daarom zo goed te volgen. Af en toe hapert even de microfoon, maar hij is dichtbij en ook zonder versta ik hem, volg ik hem. Soms loopt hij even naar de andere kant en zie ik hem niet. Af en toe lijkt het minder te gaan regenen maar begint het toch weer.

Zinnen raakten me, -dat een land wat zo kort geleden zoveel heeft verloren, zo hard kan zijn-. Maar ook de beschrijving van de tijd dat hij als gekleurde jongen maar ook als man werd aangeraakt. Dat vreemd worden gevonden en worden bekeken, het is er nog steeds maakt een voorstelling als dit nog harder. Mijn ogen volgen Tarikh als hij van familielid naar familielid speelt. Sonny Boy die zijn moeders woorden speelt.

Ik ken het verhaal van Sonny Boy, las lang geleden het boek waarop dit gebaseerd is maar voel dan de woorden die hij spreekt. “En dan mijn moeder, die was hier en mijn vader was hier ook”. Zijn ouders zagen Sonny boy niet opgroeien, gingen via Kamp Vught hun dood tegemoet. Het wordt lichter droog ook, maar juist die woorden maken het even, heel even, zwaarder. Maken het echter want waar mijn klapstoel staat en ik klaag over regen en tocht zou ik mijn waffel moeten houden.

Wat een pakkende voorstelling!