Marionnetje

Het was begin december 2016, een kleine drie maanden ervoor had ik Frans leren kennen en inmiddels werd het tijd dat ik ook zijn ouders zou ontmoeten. Door de situatie waar Frans in zat was het er niet eerder van gekomen en toen ik er nog geen kwartier was, realiseerde we ons ook waarom. De vader van Frans was bepaald niet verwelkomend maar eigenwijs als ik ben laat ik me niet wegjagen. Ik was daar tenslotte als gast van Frans in Frans zijn huis. Al vlot had ik in de gaten dat ik het op Frans na niet van de mensen in dat huis moest hebben en dus besloot ik de katten te fotograferen.
Ik hield een respectabele afstand, wat prima gaat met een zoomlens, en fotografeerde de meiden stuk voor stuk terwijl ze zich vermaakte in de tuin of in een doos. Hoewel Frans het fijn vond dat ik er was, merkte ik toch de sfeer in het huis. Uiteindelijk werd het donker en fris buiten en plofte ik op de bank. Frans en ik kende elkaar toen drie maanden en ik wist wel wat ik aan hem had, dat zijn familie mij niet zag zitten maakte het niet makkelijk. En terwijl ik dat zo zat te overdenken sprong opeens Marionnetje naast me op de bank. Ze keek me aan en terwijl ik haar over d’r koppie wilde aaien gaf ze duidelijk aan dat haar mollige buikje haar favoriete plek was. Ik aaide haar buikje heel voorzichtig en ze begon enorm te spinnen.
Ze kroop per direct in mijn hart en het was alsof ze precies begreep waar ik mee zat en voor het eerst voelde ik me welkom. Al spinnend lijfde Marion me die dag in als haar personeel. En hoewel het nog ruim een jaar zou duren eer ik hier kwam wonen, werd Marionnetje al snel mijn liefje naast Doezel. En dat zal ze altijd blijven.

Dag Marionnetje, ik zal je nooit vergeten.