Als zolang ik me herinner stond erin de achtertuin van mijn ouderlijk huis een caravan. Ze stond er ook wel eens niet maar dan waren we ermee op vakantie. Dat deden we drie keer per jaar en hoewel de laatste keer me niet bevallen is heb ik enkel goede herinneringen aan dat wat oubollige ding.

Als kind sliep ik erin, boven mij het bed van mijn broer en naast ons de zitjes met het besjesmotiefje. Het tafeltje werd vroeger nog opgeklapt omdat er ’s nachts een chemisch toilet stond. Aan de andere kant was een zithoek groot genoeg voor 6 mensen en een klein keukentje. Zes mensen want na het vertrek van m’n moeder gingen opa en oma met ons mee. Die reden de hele dag achter de kont van die prachtige caravan aan. Ontbijt bij oma, diner bij ons. Er zijn heel wat plastic borden gevuld met degelijk voedsel, macaroni en yoghurt met granaatappel. De caravan, 12 meter met de bus ervoor zei een bord achterop, kwam met een enorme voortent. Van oorsprong zaten daar nog 2 kamers bij, maar ik kan me niet herinneren dat die er ooit nog aangezet zijn. De eethoek en de fietsen konden er met gemak in.

Bol sokken
Nog herinner ik me het geluid van de door mijn vader ingebouwde comtoise klok die door middel van een ijzeren pin het zwijgen opgelegd kon worden, maar dat niet altijd deed. Het doffe pok..pok..pok, ik hoor het nog net als de kastjes die met krakend geluid open bleven staan. Een welgepropte bol sokken deed de klok echt zwijgen, werd niet door mijn vader gewaardeerd.

Campingkat
Ik verhuisde van het stapelbed naar een knaloranje tent. Stond de voortent voor de caravan dan had ik daar een binnententje in. Zat niet geweldig vast, wilden ze me wakker hebben dan klikten ze het los. Gebeurde op één camping ook ’s nachts, Campingkat kroop op de zachte reeds versleten stof en spinde nog harder toen ik hem op mijn luchtbed bij me liet slapen. Nog hoor ik het geluid van de regendruppels op het caravandak en herinner ik me de kleine tv, de antenne en de videobanden met Samson & Gert. Ik herinner me alles, de kleine lampjes in de hoek, de folders op het prikbord, het klein vriesvakje waar nooit iets inpaste, de afgewerkte gordijntjes, het bed met wollen dekens, de gehaakte sprei en de geur. Ik herinner me de geur en de vele vakanties die, van Friesland tot Languedoc en van rustig geleden aan de snelweg tot aan een pisopwekkend beekje, gingen. Ik herinner me campings van de vele keren dat we er kwamen en herinner me een camping die steeds groter werd, een schapenweide, meer en later zwembad had maar nu niet meer bestaat.

Ik herinner het me allemaal en hoewel ik na verloop van tijd niet meer mee op vakantie wilde heb ik nog voor jaren in de caravan geslapen, was het niet onderweg op de zithoek, danwel jaren later toen ik een relatie kreeg en geen zin had in mijn kleine slaapkamer met eenpersoonsbed. Het stapelbed had toen al jaren terug plaatsgemaakt voor een vast tweepersoonsbed. Ik kan me niet anders herinneren dan dat ik prima in die caravan sliep, het enige nadeel was de afwezigheid van een toilet. Dat heeft de nieuwe caravan wel. Want na 32 jaar en vele reparaties werd het pasgeleden duidelijk dat de caravan niet meer te redden is. Ze is op en hoewel ze nu nog even in de achtertuin staat weet ik dat het goed is dat ik afscheid ben gaan nemen. Afscheid van een caravan, die er als zoveel uit die tijd alleen nog in herinnering is. Fotoserie: Afscheid van een caravan.