De blauwe lucht en een stralend zonnetje deed ons besluiten naar Overloon te rijden. Een wandeling in de dierentuin met weer wat haast niet mooier kon, we zouden vast de enige niet zijn maar het hield me niet tegen. Al eerder waren we de overvolle parkeerplaats voorbij gereden, maar vandaag was er nog plek en dus zette we door. En inderdaad er liep volk, maar het hinderde me niet. Ik genoot meteen volop van de mooie kleuren, de herfst is op haar mooist met de zon erop. Tel daarbij een park met geweldige begroeiing op en jullie snappen dat ik er graag kom. Dat de dieren ook veel ruimte hebben en dat er nog steeds aan hun welzijn gebouwd wordt maakt het een sfeervolle fijne locatie waar rust is, zelfs als het druk is.

Ngorongoto een extra stukje Afrika
De vorige keer hadden we de aanzet gezien van de bouw van een nieuw deel, nu was het klaar. Een prachtig verblijf voor de wilde honden en ook de stokstaartjes hebben een nieuwe plek. Dit terrein is een voormalig weiland en de varkensstal, nu leeg, staat er nog. In de toekomst wordt dit deel ook in gebruik genomen en ook daar ben ik benieuwd naar. De door de park verspreidde dino’s begonnen met een beetje de keel uit te komen, maar dit schatje deed het wel leuk voor mijn telefooncamera.

Verleidelijke staart
Ik had geduld bij de ringstaartmaki’s en uiteindelijk besloten ze na een langdurig zonnebad aan de wandel te gaan. Op de foto het mannetje die met zijn verleidelijk geurende staart een vrouwtje inpalmt. Nou is er maar één vent, dus veel keuze is er niet maar ik denk dat de moeite wel gewaardeerd wordt.
Op ons gemak, harder ga ik niet, liepen we naar de nieuwe kas. De hitte sloeg me in het gezicht maar vrijwel meteen viel me de enorme bananentrossen op. De planten zijn overduidelijk gelukkig en ook de dieren waren heerlijk levendig. Op de luiaard na, maar ik had niet anders verwacht. Hele drommen chaggo Duitsers passeerden me, maar met enig veel geduld kreeg ik de gouden aapjes op de foto en wist niet hoe snel ik die sauna weer uit moest.

Aapies kijken
Terwijl de zon te snel weer zakte keek ik hoe twee Geelborstkapucijnapen naast elkaar zaten, vlooiend, en ik het gevoel kreeg dat zij ons eerder bekeken dan wij hen. Toen Vriendjelief ook nogal opzichtig zichzelf krabbelde deed het kleine apie hem spontaan mee, allicht zegt het ook iets over Vriendjelief. Ik dacht al iets te herkennen en zo.
Tevreden en enigszins vermoeid verlieten we de dierentuin waar we net op tijd een glimp opvingen van Sukkel, de dierentuinkat van Zooparc. Hij had duidelijk zin in een wandeling want aandacht had hij niet voor ons. Niet gek Zooparc Overloon is een mooie dierentuin zeker in de herfst.