De 11-jarige Liesbeth in het Boymans

Naar mijn gevoel heb ik als kind alle musea van het land wel gezien, van ambachten in het Openluchtmuseum tot lelijke beeldjes in het Wereldmuseum. Ongetwijfeld klopt er niets van, maar dat we musea bezochten stond vast en dat ik op mijn elfde een schoolreisje naar een suf museum had, ook.

Groep 7/8 gaat dit jaar naar het Boymans van Beuningen, wetende wat het was werd voor mij al snel duidelijk dat ik daar geen zin in had en helaas verplicht moest. Er hingen tekeningen lelijker dan ik zelf maakte aan de muur en de rondleider had exact nul procent talent en ook geen humor. Nu zouden we zeggen dat mijn spanningsboog al op was in de trein. Niet gek ik weet vrij zeker dat dat mijn eerste keer in een NS trein was daar mijn familie een algehele afkeer van het OV heeft en de NS in het bijzonder.

Dat ik in het Boymans was, dat weet ik nog wel en dat ik niet het vervelendste kind uit de klas was, weet ik ook. Ik ontliep die namelijk omdat ik meer dan eens de schuld kreeg van de dingen die het lieverdje van de klas uitvrat. Hoe groot het Boymans ook is, we moesten op één verdieping blijven en mochten nergens aanzitten ook niet zitten trouwens, ik had een lege stoel gevonden maar werd er vanaf gestuurd met de woorden kijk rond en blijf overal af of ze zetten jullie nog buiten. Hoewel ik het niet geweest was had ik de bewegingsmelders al verschillende keren gehoord…een ideetje ontpopte zich….

Ik was de ongetwijfeld kunstige kunst allang zat en de drukte van mijn klasgenoten ook en dus tikte ik tegelijk met een aantal van hen die ik succesvol aangemoedigd en opgezet had tegen verschillende lijstjes, alle alarmen die af konden gaan gingen. De consternatie herinner ik me niet meer maar ik weet wel dat ik me zuchtend van genot op de stenen trap buiten het museum zette de preek van de leraar volledig negerend. Jaja strafwerk blabla ouders bellen prima ik zit hier goed. Ik strekte me uit mijzelf zorgeloos lavend in het lentezonnetje en genoot van de sfeer van de stad me totaal niet druk makend over de eventuele gevolgen, dikke kans dat ik die twee die een poging hebben gedaan me op te voeden zich alle twee van me weg moesten draaien om hun lachende gezichten te verbergen. Ik ben uiterst keurig opgevoed, maar suffe schilderijen wist mijn vader, krijg je niet aan haar verkocht. Nee ik zat goed daar, stukken interessanter dan die kliedermeuk aan de muur bekijken en net doen alsof het interessant dan wel uniek en schitterend was.

Die middag zouden we een wandeling maken alvorens we terug naar school zouden gaan en hoewel ik een bloedhekel aan m’n leraar had, moest ik hem nageven dat hij Rotterdam wist te verkopen. Hij had nog even gedreigd me vroegtijdig naar huis te sturen maar hij en ik wisten dat hij daar niet genoeg vrijwillige hulpmoedertjes voor had, ik herinner me überhaupt niet dat er iemand bij was. Hij slikte zijn woorden dan ook in en liet me achter op de trap, achter me een suppoost die zei dat dat de lelijkste zaal van het museum was en vroeg of ik chocomelk wilde. Ik heb me een houten reet zitten genieten op die trap. De suppoost hield me dan wel zogenaamd voor straf in de gaten maar lachte bulderend toen een vrouw vroeg of ik eruit gezet was en ik zei dat ik vrijwillig was vertrokken zoveel kunst kan mijn tere kinderzieltje niet aan mevrouw.
De wandeling door de stad ving aan, ik knipoogde naar de suppoost en sjokte achter de leraar aan die zo lyrisch over Rotterdam sprak. Deed ‘ie ook over de Rolling Stones maar de leraar had wel gelijk over Bram Ladage, een uitstekende lunch die ik me dan wel weer herinner.

Wat ik allemaal tijdens die wandeling gezien heb, herinner ik me helaas niet maar ik weet hoe die stad zich in mij nestelde. Een niet te temmen liefde voor Rotterdam en nog steeds niet voor kunstmusea. Ik bezocht het Boymans jaren later meerdere keren maar trof niet de kleine lelijke schilderijtjes. Ik trof werken die me weldegelijk konden bekoren maar als ik weer eens door zo’n zaal zielloze zooi slenterde dan dacht ik aan mijn 11-jarige ik en liep de stad in, het was vast niet de planning van die lul van een leraar, maar er is me in ieder geval iets van die dag bijgebleven de trein en de mooiste stad van Nederland.