Je hebt geen Ausweis nodig Weet amper wat het is De sirene ken je alleen van eens in maand Maar niet van betekenis Stampende laarzen en geschreeuw in de straat halen bij jou geen nare herinneringen boven je geloof zal jou niet van je leven beroven en alleen je telefoon verscheurt jouw slaap Oorlog is voor jou iets van op TV van lessen op school of om een werkstuk over te schrijven Laat je altijd een kind zonder oorlog blijven
-
-
Stapelgedicht: Kind in oorlogstijd
Vallen diep kind in oorlogstijd buiten spel gezet met lege handen De schuilplaats een gehavend huis verborgen tranen Hitlers laatste dagen hemelse berichten voor een overlevende maar nooit meer gewoon Een kind
-
Een naam alleen
Een afgevallen blad Glijdt langzaam langs Een bijna witte steen Voor even is de naam bedekt Die iedereen die hier passeert Uit zou moeten spreken In leegte en herinnering Want vandaag en elke andere dag Moeten we hen die voor ons stierven Herinneren en hun daden voor ons laten spreken Zodat we niet vergeten dat die bijna witte steen Ooit een mens was En nu een naam alleen
-
Fotoserie: De leegte van de mist
Grauwe schoonheid in een wereld van gedempte stilte Onbekende groente aan de voeten van een verlaten schuur Aanschouw de eenzame vogel boven lege velden Aanschouw de leegte van de mist
-
Stapelgedicht
Mevrouw Matroosbeek daagde mij (en alle anderen) uit een stapelgedicht te maken. Een gedicht van boektitels die elkaar mooi opvolgen en daardoor een gedicht vormen. Een uitdaging die ik aangrijp want voor het eerst in vele vele jaren staan er meer boeken in mijn kast dan ooit. Dit is nog niet de helft en maar 1 titel gaat niet over de Tweede Wereldoorlog. Eén ben ik aan het lezen, één heb ik gelezen en één heb ik vele malen verslonden. Zo vaak en zo intens dat ik passages kan dromen en één zin deel in mijn stapelgedicht. In Rotterdam Zo begon het! Zwerfkind in het Achterhuis Gedachten van het meisje…
-
Nooit meer zoals vroeger
-
De wegen zijn leeg
De wegen zijn leeg verlaten daarboven schittert de zon gelaten De stilte het lijkt wel zondagmorgen wat wil je niets dan zorgen Maar de natuur ze groeit Lijkt nog mooier Nu ze bloeit We rijden over wegen bijna onbegaanbaar We genieten, zwijgend Verstaanbaar Een virus zo klein ongrijpbaar Venijn We passeren op afstand het kan verkeren wie is bestand? We genieten gelaten Want een virus zo klein Maakt straten verlaten Tot we dit te boven zijn.
