Mevrouw Matroosbeek daagde mij (en alle anderen) uit een stapelgedicht te maken. Een gedicht van boektitels die elkaar mooi opvolgen en daardoor een gedicht vormen. Een uitdaging die ik aangrijp want voor het eerst in vele vele jaren staan er meer boeken…

De wegen zijn leeg verlaten daarboven schittert de zon gelaten De stilte het lijkt wel zondagmorgen wat wil je niets dan zorgen Maar de natuur ze groeit Lijkt nog mooier Nu ze bloeit We rijden over wegen bijna onbegaanbaar We genieten, zwijgend…

Zacht strelen kleine vlokken Langs een steen van krap 81 cm hoog Stuiven of vallen op hun plaats Hoe mooi die wereld van wit Die langzaam ontstaat Sneeuw maakt alles mooi zo lijkt Geeft een magische sfeer Een gloed maar ook gevaar…

Aan het strand waar elk zorgvuldig gemaakt bouwwerk met een paar golfslagen verdwenen is maar dagelijks weer wordt opgebouwd. Daar waar ouders als vroeger liggen te bakken maar als tegenwoordig niet opletten. Daar waar waarschuwingsvlaggen geen betekenis hebben en niet alleen Duitsers…

Daar waar je niets hoort Nog geen fietser die voorbij komt Waar slechts een koude bries waait over ijs wat sterk maar niet sterk genoeg is Daar waar een enkel boerenluchtje voorbij komt maar alles riekt naar lente Waar oneindige vertes met…

Een maand geleden, een maand en 5 dagen om precies te zijn, kreeg ik tussen klus pruts en gehannes door een mailtje. Een mailtje met een vreemde naam erboven maar met heel mooi nieuws erin. Nieuws wat ik nog even niet met…

Het was de stoel die niet in mijn slaapkamer paste. En ook niet in de huizen erna. Het was de stoel die ik jaren geleden zomaar voor de ingang van een flat zag staan en niet fotografeerde. Het was de stoel die…