Aan de randen van de dag

Midden op de dag word ik vroeg wakker, te vroeg maar het is maar zo. In mijn hoofd dat boek, zelfs tijdens mijn dromen. Werd wakker van klaaglijk gemopper in de verte, met moeite houd ik hem uit de slaapkamer ik moet het bed verschonen, echt deze keer, daar kan ik hem niet bij gebruiken. Ik zet een LP op, te drukke muziek voor mijn half wakkere hoofd, merk ik, maar ik laat het maar zo. Vlot trek ik de lakens van het bed, zie hoe het los zat wild geslapen, alweer, en breng het naar de wasmachine. Hij slaapt, ik loop vlot terug naar de slaapkamer, de was draait de LP niet meer. Klassiek nu maar eerst even het raam open, dat ruik je pas als je even weg bent geweest, lekker smerig verhaal weer.

Ik zoek de schone lakens bij elkaar hoelang is dat geleden eigenlijk? Ik blijf het antwoord schuldig en raak afgeleid door het verleidelijke bed en dito boek. Aan de randen van de dag van Femke van der Laan, het boek raakt me. Haar vorige boek Stad vol ballonnen ook al, beide liefdesboeken maar zonder voorspelbaar verhaal of extra spannend hoofdstuk. Ze schrijft over haar leven met Eberhart van der Laan, de Amsterdamse burgermeester die zelfs tot mijn Rotterdamse hart doordrong. Hun relatie net zo scheef als de mijne, leeftijdsverschil zo groot dat het na jaren nog steeds wenkbrauwen doet liften. Maar bij hen publiek op BN’er niveau en dus nog veel moeilijker en mooier. Ook dit boek raakt. De korte hoofdstukken over zijn ziekte maar vooral en bovenal over hun liefde. Herkenbare dingen, het uitleggen overbruggen van een generatiekloof deed me van herkenbaarheid glimlachen. Maar ook de loerende ondergrondse schaamte soms hardgrondig bovenkomend. Nu lach ik om de opmerkingen als golddigger en ‘over een jaar is hij van zijn midlife af en ben jij ook weg’. Had dat jaar ook niet willen missen, de personen die het zeiden wel.

Ook zij hadden last van die hardnekkige schaamte van anderen en soms van elkaar. Hij noemt het moeilijkheden, ze mag niet mee op hoedjesdag gooide haar glas tegen de muur. Begrijpelijk pijnlijk. Ik leg het boek weer weg duw het raam verder open en hoor de tussendeur open gaan. Tippelende teentjes en plof, ik maak mijn bed op knuffel onderwijl Doezel en wordt langzaam wakker, ik had nachtdienst hij aandacht tekort en ik, ik ga nog even liggen aan de randen van de dag rust vredig op mijn buik en Doezel spinnend naast me. Hij gaat straks naar mijn andere man, bedelen om aandacht om eten en dit boek op de plank zoals elk boek wat me zo raakt en weleens favoriet van het jaar kan worden.