Openluchtmuseum in het hoogseizoen

Alweer weken keek ik ernaar uit. Ons bezoek aan Openluchtmuseum Arnhem. Maanden geleden vroeg ik hier al beleeft om munten en wederom met een leuke korting liepen we het museum in. We waren er lekker op tijd wat ook wel nodig is want deze keer bezochten we het Openluchtmuseum in het hoogseizoen.

In plaats van meteen de tram te nemen liep ik voor Frans uit zo rechts het bos in. Ik wist er een drukker en papiermakerij te zitten en wilde daar weer eens rondkijken. De papiermaker was afwezig maar door de deuropening was goed te zien hoe dat allemaal werkte. De drukker was er wel, helaas zat hij niet zo op bezoek te wachten en genoot vooral van zijn kop koffie. Via de vinkenbaan die niet gebruikt wordt maar wel uitlegt hoe die arme vogeltjes lang geleden gevangen werd, liepen we naar mijn favo straatje in het museum. Het rijtje Tilburgse arbeidershuisjes.

Heerlijke huisjes
Het eerste arbeidershuisje is ingericht naar 1860 de hygiëne is beroerd de plee en mestvaalt liggen pal naast de drinkwaterput. De huisjes erna zijn steeds van minder lang geleden, de kindersterfte komt aan bod maar ook de keurige wijkzuster in haar jaren 50 huisje met granito aanrecht. Bij het laatste huisje zie ik tot mijn grote genoegen een echte knalrode helemaal-zoals-het-hoort brievenbus toevallig ook nog afkomstig uit Rotterdam. Genietend loop ik het laatste huisje in, kan amper mijn kont boven keren maar geniet intens van de jaren 70 stijl.

Watersnoodhuisje
De vorige keer dat ik het Openluchtmuseum bezocht had ik het Watersnoodhuisje al gezien, maar ik het najaar is dit huisje gesloten. Nu was het wel open en verbaasd over de grootte wandelde ik door het huisje wat vlak na de Watersnoodramp als 1 van de ruim 300 huizen door Noorwegen werd geschonken. In het huisje volg je een familie die in ’54 het huisje betrok. Het was voor die tijd zeer modern, een douche, vaste trap en dubbele ramen. Het huisje is een museum op zichzelf met een bijzondere projectie op bed en vele foto’s krijg je een zeer goed beeld van het leven na de ramp en in zo’n huisje.

Geen pannenkoek
We kijken nog meer rond, onder andere uitgebreid in de opslag en nemen even later plaats op het terras van de Hanekamp. Het duurt al even eer we de kaart krijgen en terwijl de serveerster niet weg loopt en ik me al enigszins gehaast voel begint zij na een half woord van ons te vertellen dat ze hier niet lang meer zal werken. Gezellig… We bestellen beide een pannenkoek kaas en als die er eindelijk is, zit er aangebrande stukjes op en smaakt de pannenkoek er ook naar. Zonde, we geven de pannenkoeken terug betalen voor ons drinken en scoren goddelijke broodjes bij de bakker. Het winkeltje aan de overkant is gesloten maar de de smid is lekker bezig. En ook een jonge vrouw zit lekker in het zonnetje een vest te haken. We genieten van onze broodjes tot Frans opeens vraagt; ‘Onweert het nou?’ ‘Meen dat ik gedonder hoor’. Mij zou onweer opvallen maar ik hoorde niets verontrustends en kijk verbaasd op. ‘Oo das die trein!’. ‘Tram’, mompel ik.
De ongezelligheid bij het restaurant is snel vergeten zeker als we de Molukse barak inlopen. Hoewel die tijd niet altijd zo gezellig was, ruikt het er zalig binnen.

Zoals altijd was de dag zo voorbij. We liepen van de ene naar de andere boerderij en eindigden met een rondje tram, iets wat we vandaag nog niet gedaan hadden. En terwijl we nog één keer van alle leuke huisjes, die geweldige tram en die echt rode brievenbus genoten zat onze dag in het Openluchtmuseum in het hoogseizoen, er echt op.