Verhaal

Tientje

by Liesbethblogt

Zoals wel bekend ben ik zo’n mens die meeluistert in de trein, er een heleboel van denkt en ja er ook over schrijft. En soms, soms zeg ik er ook wel iets van. Maar de dames vandaag die konden het prima zonder mij af, het enige wat ik hoefde was als de sodemieter pen en papier pakken en met een grijns opschrijven wat er gezegd werd.

‘Kan jij me misschien een tientje lenen?’
Die opmerking kwam voor mij redelijk onverwacht, maar ik suste werkelijk meteen mijn muziek want de persoon in kwestie was geen puber meer. Wat heb je aan een tientje vrouwmens de make-up op je bakkes alleen kost al meer, dacht ik.
De vrouw naast haar was minder dik belegd en gaf zich niet snel gewonnen. Ik werd nog veel nieuwsgieriger en…
‘Zit je zo krap dan?‘
Nee kut, jouw tientjes zijn mooier, nou goed? Stel eens een intelligente vraag!
‘Ja nou ja onverwacht rekeningetje en moet nog ff door tot de alimentatie’.
‘Kan -gefingeerde mannennaam- je niet helpen?’
‘Nee hij hoeft het niet te weten’.
Vriendin knikte en hmmde instemmend, maar trok niet haar portemonnee. Toe dan meisje, je kan het, kom op doe een kruisverhoor.
‘Wat is er gebeurd dan?’
‘Moes mu creditcard betalen’, klonk er kleintjes.
Vriendin draaide bijna hoorbaar haar geldkraan dicht.
‘Die moet je toch altijd in termijnen enzo, wat heb je allemaal gekocht dan?’
‘Dat zwarte jurkje, dat horloge weetjewel en die schoenen…’
Ik vergat even te luisteren want behalve dat ik zwaar gechoqueerd was door de prijzen, ouwehoerde ze iets te lang door over hoe leuk dat jurkje wel niet of niet wel was.
Ik viel in toen haar vriendin, als ze dat nog is, voorrekende en zei;
‘O dat is pas 1200 euro’.
Ik slikte even dacht aan de ubergeile lens die ik daarvan kon kopen en luisterde verder.
‘Wat is het probleem dan?’
‘De TV,’ mompelde ze kleintjes.
‘Welke TV?’
‘Die van 980 euro’
Vriendin was helemaal stil en zei na een even;
‘Dan heb je ook niks meer aan mijn tientje.’