Verhaal: Ik regelde als 18-jarige een begrafenis
De eerste keer dat ik van corona hoorde, was ik onderweg naar school. Ik was samen met een paar vriendinnen die er lacherig over deden en terwijl zij selfies maakte zocht ik online over wat dat Covid was en besloot naar huis te gaan.
Toen ik 8 was kregen mijn ouders en ik een ongeluk het was het weekend van carnaval en we waren onderweg naar familie toen een vrachtwagenchauffeur in slaap was gevallen. Mijn ouders waren op slag dood. Ik heb het de chauffeur nooit kwalijk genomen. De jongere zus van mijn vader en haar man namen me in huis het klikte goed en we kregen een hechte band. Dat zorgde dat toen ik over corona las ik besloot geen risico te nemen.
Terwijl Covid voor een groot deel van Nederland ver weg was, ging Brabant kort na carnaval op slot. De eerste mensen om ons heen werden ziek of lagen al in het ziekenhuis. Ik ging naar school en naar de supermarkt en bleef thuis. Ik maakte me zorgen om mijn oom en tante. Mijn oom was een jaar ervoor flink ziek geweest hoge koorts en een flinke longontsteking bleek de boosdoener. Terwijl alleen handen schudden verboden was, werden mijn zorgen werkelijkheid, zowel mijn oom als tante kregen symptomen. Een droog hoestje, rap gevolgd door koorts, m’n tante werd kortademig en binnen enkele uren gingen ze beide hard achteruit. Ik reed heel wat langzamer dan de ambulances naar het ziekenhuis.
Terwijl mijn vrienden uit gingen regelde ik als net 18-jarige de begrafenis van mijn tante
Terwijl mensen nog bij elkaar langsgingen, winkels leegkochten en naar feesten gingen zat ik op een stoel in de wachtkamer. Niet voor de kamer maar een half ziekenhuis verderop waar ik de ene na de andere coronapatient bij de eerste hulp binnen zag komen.
Mijn oom en tante hapte naar adem en ik kon geen bemoedigend woord tegen ze spreken, geen hand vastpakken en zelfs niet door een raam groeten. De mensen die mij als kind in huis namen lagen nog niet eens bij elkaar op de kamer. Uiteindelijk werd ik in de vroege morgen door het ziekenhuis personeel naar huis gestuurd. Ze wisten niets over mijn oom en tante.
Op de snelweg naar huis werd ik gebeld en vroeg iemand van het AMC of ik familie van die en die was. De rest van het gesprek herinner ik me niet meer. Terwijl mijn vrienden uit gingen regelde ik als net 18-jarige de begrafenis van mijn tante terwijl mijn oom in coma werd gehouden. Hij overleefde ternauwernood maar hij is zowel lichamelijk als geestelijk kapot.
Mensen zeuren dat ze niet kunnen knuffelen, dat vakanties worden onderbroken en verjaardagen niet gevierd mogen worden maar ik verloor familie ondanks dat we voorzichtig waren. Geen carnaval, geen feestjes, geen onderliggend lijden maar domme pech.
Ik kom nog nergens, houd afstand waar ik echt heen moet, volg de meeste lessen online en zorg voor mijn oom. We zijn in onze omgeving één van de vele die iemand moeten missen door corona en hebben ons er bij neergelegd dat we nooit zullen weten waar we besmet zijn geraakt.
*Verhaal is gebaseerd op een telefoongesprek die ik verstond in de supermarkt.
Hier sluit ik me bij aan: het hakt er het meest in als het dichtbij komt. Als je zulke hartverscheurende dingen meemaakt in je omgeving als deze, denk je wel tien keer na voordat je andere mensen opzoekt.
Maar dan nog vraagt het afleren van ingesleten gedrag een voortdurende alertheid, die moeilijk tien maanden lang consequent vol te houden is.
Dat Black Friday-gedoe, kerkdiensten net 600 man, en persé naar de costa’s willen, dat snap ik ook niet, hoor. Maar soms vind ik dat mensen, en zeker jongeren, wel erg snel als aso’s bestempeld worden.
Ja, sommige mensen hebben geen idee wat een leed hun onachtzaamheid veroorzaakt.
Toen jij er zo luchtig over deed (blog was 1 maart) hapte ze in Italië al naar adem. Een rondje google maakte dat ik, samen met info van mn stiefvader, besloot een blog te schrijven. Niet naar kantoor gaan, het stond er en nu zitten we er weer net zo diep in.
Ik was in eerste instantie ook vrij afwachtend en dacht dat het wel los zou lopen allemaal. Maar zodra je echt persoonlijk geraakt wordt is het toch andere koek. En inmiddels in ons dorp/onze gemeente zoveel verdriet en ellende gezien rondom corona … :-(
Heel sprekend verhaal !
Ja, er is zoveel verborgen leed…vreselijk die persoonlijke verhalen.
En die covid is echt een sluipmoordenaar.
In mijn omgeving iemand met de minste sociale contacten krijgt zwaar covid.
Ik moet zo vaak denken….holle vaten klinken het hardst.
Maar mooi zelfs aangrijpend geschreven.
Mensen die dit virus zien als een voorbijgaand griepje vindt je nog steeds op links en rechts. En dat was al zo aan het begin van de pandemie. Denk maar aan de BLM-demonstraties op de Dam en andere steden. Maling aan de regels, maar dat zie je ook bij de lieden die niet geloven in het virus of de maatregelen…
En nog zeggen mensen ‘Ach, het is maar een griepje’. Zo dom. Wat denk je van die droeftoeters die gisteren bij het torentje stonden te fluiten bij de persconferentie? Ik trek dat slecht, steeds slechter eigenlijk.
Ik kan me nog heel goed herinneren hoe mensen op mij en mijn blog reageerde in februari en begin maart. En dan zowel online als offline. Daar laat ik het even bij.
Inderdaad, heftig zoiets mee te maken.
Maar hier wel Kerst, klein toegestaan groepje en kadootjes onder de boom.
Ben ik de deur niet voor uit geweest.
Ik vind het nog steeds zo raar dat er mensen zijn die dit soort verhalen wegwimpelen of ze misschien nog niet eens ooit gehoord hebben.
Het is bizar en beangstigend dat er nog steeds mensen zijn die zichzelf op nummer 1 zetten ten koste van anderen. Mijn vertrouwen in de mensheid is wel ‘ns groter geweest …
Best een heftig verhaal Liesbeth
Een “pakkend” verhaal … Liesbeth
het zal je maar overkomen
Heftig verhaal en hier in de regio voor meerdere mensen realiteit (hoewel ze niet allemaal 18 waren).
Zo. Die komt binnen. Heel, heel heftig en verdrietig.
Heftig verhaal!
Heel verdrietig wanneer je dit als 18 jarige mee moet maken.Echt verschrikkelijk. Toch begrijp ik ook dat mensen die niét in een rood gebied leven de ernst niet zo mee krijgen en zich daarom afvragen de maatregelen echt nodig zijn. Het hakt er nou eenmaal het meest in wanneer je het van nabij mee maakt. Gelukkig heeft niet iederéén zo’n harde leerschool nodig om zich aan de regels te houden en doen de meeste toch hun best, maar dat het allemaal niet zo leuk is mag dan best gezegd worden… al hélpt dat dan weer niets.
Heftig.
Best wel een heftig verhaal… Het zal je maar overkomen hé ?
Elke keer dat ik ga winkelen (zo weinig mogelijk) moet ik mensen er attent op maken dat ze wat meer afstand moeten houden. Sommige zijn zo hardleers dat het niet meer te snappen is.
Nu zijn er al veel die denken dat ze na de inenting van het vaccin terug kunnen leven zoals vroeger… Volgens mij tast corona ook het gezond verstand aan.
Luxe gevangenis is wel een leuke. De laatste keer datw e massal opgeroepen werden om iets tegen een vijand te doen moesten alle mannen van 18 te wapen, 80 jaar geleden. Nu wordt ons gevraagd thuis te blijven en dat is zelfs te moeilijk. Mag echt hopen dat oom Rusland zich koest houdt dan hè.
Wij haalden het onlangs ook weer aan, er zijn zoveel mensen overleden, dat lijkt vergeten te worden. En weer liggen er velen in de ziekenhuizen. In mijn familie 2 overlijdens, een oude oom en tante. Beiden met onderliggende kwalen, maar wel gestorven aan corona… En nog een triest geval van iemand die ik kende, slechts 59 jaar. Het verhaal is voor veel mensen de vreselijke waarheid. En de ellende in de rest van de wereld, want we zijn maar bezig met dit kleine landje waar we nu (volgens Jan) 5 weken lang in een luxe gevangenis zitten. Wat hebben we te klagen? We houden ons aan de gestelde maatregelen en hopen het virus buiten de deur te houden. En dat we ons na vaccinatie weer wat veiliger zullen voelen.
Ja, zo kan het inderdaad ook gaan…. Wat een bijzonder verhaal, en tegelijkertijd heel gewoon omdat het ons allemaal zou kunnen overkomen op die manier denk ik.
Goed dat niet àlle jongeren alleen aan zichzelf denken. Er zijn ook volwassenen die dit niet ernstig nemen, jammer.
Mensen zouden meer van dit soort verhalen moeten kunnen lezen. Dan zouden ze het beter begrijpen.
Gelukkig maar dat de mensen nog mogen zeuren, want alleen dan zijn er dingen te verbeteren. De regering doet gewoon Duitsland na, dan doen ze in elk geval iets.
Dat is wel heftig wat ik lees, zo jong je ouders missen en zo jong een begrafenis regelen.
Dan krijg je zeker een andere kijk op de dood. Hans
Vorig jaar stierven ruim 9000 mensen aan de gewone griep schijnbaar. Die komen er deels nog bij.
ja mijn broer en vrouw hebben geluk gehad en overleefden dat virus :(
goed dat dit meisje er jou wat over vertelde , die heeft op zeer jonge leeftijd al heel wat mee gemaakt zeg
nee dat Zwijndrecht is heel iets anders dan het Dordrecht aan de andere kant van de Oude Maas
rustige avond groet
Bijzonder verhaal, komt binnen.
Love As always
Di Mario
Ach Liesbeth .Ik begrijp het niet. Als men weet wat corona aanricht ,snapt men toch niet dat mensen zo egoïstisch zijn en alleen aan zichzelf denken. Ik hou me aan de verplichtingen al heel de tijd want men wil toch niet dat er maar mensen blijven sterven. De lockdown is prettig voor niemand maar wordt wel overwogen en niet zo maar verplicht. .Zie ik op tv dan luchthavens vol mensen die toch op reis gaan tegen advies van virologen in, als ik beelden zie van fuiven en feesten dan wordt ik triestig en kan het helemaal niet begrijpen. Hopelijk missen al die mensen die voortleven alsof er geen gevaarlijk virus is volgend jaar in 2021 niemand van hun ouders of familie aan tafel.
Ik heb wel iemand even op wat feiten gewezen toen ja. Het viel me vooral hier vlakbij die knalrode vlek op dat er nog mensen waren die mij overdreven vonden. Ook bloggers waarvan er 1 in die rode vlek woont dacht er zo over.
We zijn in oorlog met een virus. Mijn zwager heeft het overleefd en heeft lang op de intensive care gelegen. Hij is er ook nog steeds niet bovenop. Het gaat ver nu, ik hoop ver genoeg.
Dit is niet mijn verhaal, maar van een meisje in de supermarkt van de week. Bij de kassa heb ik voorzichtig wat vragen gesteld. Heel heftig om zo iemand in de ogen te kijken.
Het was in Brabant in het begin heel erg, weet ik ook uit een persoonlijk verhaal. De rest van Nederland had nog geen idee of wou het niet weten. Enfin, ik sta volledig achter de lockdown, hoe rot ook.
Wat moedig van je om dit verhaal hier neer te schrijven. Deze getuigenis zou eigenlijk door iedereen moeten gelezen worden. Dit is de realiteit van elke dag maar door velen onder de mat wordt geveegd. Uiteindelijk resulteerde dat in de huidige lockdown die voor niemand leuk is en waarover steen en been geklaagd wordt. Maar de klagers hun familie is nog compleet en hun zelfzucht primeert…
Je bericht kwam hier echt wel binnen, het was even slikken. De eindejaarsfeesten zullen er voor jou niet alleen anders maar vooral ook een stuk leger uit zien. Heel veel sterkte Liesbeth en hou de moed er in.
Hiet is het sterftecijfer in 2020 het hoogste sedert WOII. Dat wilt toch iets zeggen.
Het is sneu hoe het gaat. Dat er nu opeens die lockdown is, is omdat mensen uit België en Duitsland zouden komen winkelen. En omdat het te druk wordt in het ziekenhuis.
En dát lijken de mensen allemaal te (zijn) vergeten.. al die mensen die al overleden zijn.. en al die mensen die het ternauwernood gered hebben, maar nu de gevolgen ervan nog ondervinden.. en die niet mis zijn. Dáárom hielden de mensen zich in maart/april veel beter aan de maatregels.. omdat je toen steeds die beelden uit Italië voorgeschoteld kreeg,. met die ríjen doodskisten, van mensen die geen fatsoenlijke afscheidsdienst konden krijgen. Het kan hee; gemakkelijk nu hier die kant ook nog uitgaan.. want er is hier nog niemand gevaccineerd en het percentage immune mensen is nog véél te laag. Maar blijkbaar is Kerst met de hele familie kunnen vieren, inclusief kado’s die allemaal ingekocht dienden te worden, belangrijker voor een hoop mensen? Ik hoop oprecht dat die familie volgend jaar nog compleet is..