Actueel Verhaal

Verhaal: Ik regelde als 18-jarige een begrafenis

De eerste keer dat ik van corona hoorde, was ik onderweg naar school. Ik was samen met een paar vriendinnen die er lacherig over deden en terwijl zij selfies maakte zocht ik online over wat dat Covid was en besloot naar huis te gaan.

Toen ik 8 was kregen mijn ouders en ik een ongeluk het was het weekend van carnaval en we waren onderweg naar familie toen een vrachtwagenchauffeur in slaap was gevallen. Mijn ouders waren op slag dood. Ik heb het de chauffeur nooit kwalijk genomen. De jongere zus van mijn vader en haar man namen me in huis het klikte goed en we kregen een hechte band. Dat zorgde dat toen ik over corona las ik besloot geen risico te nemen.

Terwijl Covid voor een groot deel van Nederland ver weg was, ging Brabant kort na carnaval op slot. De eerste mensen om ons heen werden ziek of lagen al in het ziekenhuis. Ik ging naar school en naar de supermarkt en bleef thuis. Ik maakte me zorgen om mijn oom en tante. Mijn oom was een jaar ervoor flink ziek geweest hoge koorts en een flinke longontsteking bleek de boosdoener. Terwijl alleen handen schudden verboden was, werden mijn zorgen werkelijkheid, zowel mijn oom als tante kregen symptomen. Een droog hoestje, rap gevolgd door koorts, m’n tante werd kortademig en binnen enkele uren gingen ze beide hard achteruit. Ik reed heel wat langzamer dan de ambulances naar het ziekenhuis.

Terwijl mijn vrienden uit gingen regelde ik als net 18-jarige de begrafenis van mijn tante

Terwijl mensen nog bij elkaar langsgingen, winkels leegkochten en naar feesten gingen zat ik op een stoel in de wachtkamer. Niet voor de kamer maar een half ziekenhuis verderop waar ik de ene na de andere coronapatient bij de eerste hulp binnen zag komen.

Mijn oom en tante hapte naar adem en ik kon geen bemoedigend woord tegen ze spreken, geen hand vastpakken en zelfs niet door een raam groeten. De mensen die mij als kind in huis namen lagen nog niet eens bij elkaar op de kamer. Uiteindelijk werd ik in de vroege morgen door het ziekenhuis personeel naar huis gestuurd. Ze wisten niets over mijn oom en tante.

Op de snelweg naar huis werd ik gebeld en vroeg iemand van het AMC of ik familie van die en die was. De rest van het gesprek herinner ik me niet meer. Terwijl mijn vrienden uit gingen regelde ik als net 18-jarige de begrafenis van mijn tante terwijl mijn oom in coma werd gehouden. Hij overleefde ternauwernood maar hij is zowel lichamelijk als geestelijk kapot.

Mensen zeuren dat ze niet kunnen knuffelen, dat vakanties worden onderbroken en verjaardagen niet gevierd mogen worden maar ik verloor familie ondanks dat we voorzichtig waren. Geen carnaval, geen feestjes, geen onderliggend lijden maar domme pech.

Ik kom nog nergens, houd afstand waar ik echt heen moet, volg de meeste lessen online en zorg voor mijn oom. We zijn in onze omgeving één van de vele die iemand moeten missen door corona en hebben ons er bij neergelegd dat we nooit zullen weten waar we besmet zijn geraakt.

*Verhaal is gebaseerd op een telefoongesprek die ik verstond in de supermarkt.