Roadtrip met Willys, Frans en Marit in Groesbeek

Al van verre zag ik het aankomen, fatsoenlijk weer. Voor even geen regen en zowaar zelfs temperaturen die op zeer goed Willys weer leken. Ik stuurde een berichtje en kreeg een bevestigend antwoord, Zowel Frans, Marit als Willys hadden zin in een ritje en omdat ik het Marit ooit beloofd had besloten we naar Groesbeek en omgeving te rijden.

En dus pikte we Marit op, op de hoek van klein vaag dorp en waar de bus van haar vader stopt. Zo rijden we beide een deel en wij niet om. We keerden en ik vertelde Marit niet waar we heen gingen. Pas toen we ruim voorbij Boxmeer twijfelde of we een bepaalde plek voorbij waren wist ik dat ik haar even moest wijzen op de eerste tekenen van glooiing. Een glimlach verscheen op het gezicht in de achterbak en spontaan besloot ik een d-tour te maken via Sint-Agatha. Mooi stukje Nederland maar ze waren er aan het werk met een hoop lelijke verkeersborden en dus reden we verder. Een stukje verder wees ik Frans de dijk en vonden zowaar een mooie kant van het klooster en wat schaapjes die geen appels lusten.

Uiteraard wees ik Marit de inslag gaten op de kerk in Cuijk maar reden we de pont voorbij om één van mijn favo minibiebs te bezoeken. Ik vond onder andere Oorlog zonder vrienden, een ouder boek wat nu young adult zou zijn over een NSB’er van 14. Ik zocht het boek al een tijdje, heb het verslonden en binnenkort is het voor Marit. Ik ruimde wederom op terwijl Marit zeer vakkundig de deur voor me open hield. En tja als je bezig bent met boeken blijft er wel eens wat meer plakken. Ik had er op gerekend en liet ook weer hele mooie boeken achter.

We lieten het kleine Katwijk achter ons en pakten de drukke pont over de Maas. Wederom had Willys een hoop bekijks op de pont en of ze er beter van ging lopen sjeesden ze de pont af . Of misschien was de olie wel lekker dun door de warmte, want lekker was het in de Willys! Via de berg van Mook en dus een stukje Limburg reden we Gelderland in en sloegen na het restaurant af. Waar voorheen de mensen nogal lelijk keken als we er reden, het is een gewone weg maar zonder verharding, waren ze wederom zeer gecharmeerd van de jeep. We reden rustig, schudde Marit nog niet eens af in het haakse bochtje en lieten haar genieten van het schitterend weidse uitzicht. Ik vertelde haar over de sneeuw van laatst en genoot zelf ook weer van de schoonheid hier. En zei haar dat dit één van de landingsvelden was. Historische grond, het blijft me iets doen zeker als ik merk dat het Marit ook iets doet. Een stukje verderop reed ze nog een klein stukje, wederom verbetering, en hielden we halt bij een nagebouwd geraamte van een glider. Dat is een zweefvliegtuig wat van hout en doek gemaakt was en wat achter een Dakota meegetrokken werd.

Via de benzinepomp en de Lidl voor de nodige brandstof, reden we het dorp door. Ik vertelde Marit van het spoor en dat de mensen hier moesten vertrekken door de oorlog. Vertelde ook nog over beider operaties Market Garden en Veritable waarbij de laatste vooral veel doden, ellende en schade betrof. De bewoners werden verwacht te vertrekken en veel van hen kwamen onder leiding van de Duitsers in het verre noorden uit. Voor we het wisten reden we alweer een ander weggetje in. Kon ik hier een paar maanden geleden nog niet door met de auto, was het nu een heerlijk verlaten bergweggetje waar we verscholen onder een boom een broodje nuttigde. Tussen twee happen door wees ik Marit erop dat deze heuvels in de ijstijd zijn aangelegd en dat de Amerikanen het Foxhill hebben genoemd.

Een hond van een bekend merk slurpte onze mess tin water leeg en op ons gemak zakte we af richting de Duitse grens die we niet overgingen. We sloegen linksaf richting Berg en Dal en wederom links om Frans zijn favo stukje twee keer te laten rijden.

Met een lekker vaartje sjeesden we de Zevenheuvelen over, groette de drukbezochte Canadezen van een afstand keerden en deden het nog een keer andersom. Ik vertelde Marit dat we een gebouwtje gingen passeren waar vroeger de grens liep. En vertelde ook maar even dat dat één van de weinige gejatte stukje Duitsland waren die niet terug zijn gegeven. Ook vertelde ik kort over het in Beek-Ubbergen ondergedoken meisje Rose Jacobs. Met een heerlijk gangetje reden we op Ooij af maar eenmaal bovenaan de dijk besloot ik de drukte voor te zijn en rechtsaf het rondje te maken. Want het goede weer had de mens naar buiten gelokt maar hier en daar waren Frans zijn stuursmanskunsten ernstig nodig om hun fratsen te ontwijken.

Via de minibieb van Erlecom, die ik in het vervolg oversla, reden we naar Leuth. Al eerder had ik aan de kerk gezien dat deze door bombardement schade had geleden. Zelfs vele jaren van regen maakt de stenen niet één kleur. Dat dit gebied ook geïnundeerd is geweest was me even ontschoten, zwaar bevochten dat wist ik. We maakten het rondje af reden de berg weer over en met een laatste blik op Groesbeek vertrokken we richting huis. Maar met de belofte om terug te komen, want vervelen doet de omgeving me nooit en met goed gezelschap wordt het alleen maar beter.