Vorig weekend bezocht ik het oorlogsmuseum in Overloon. Zoals bekend niet voor de eerste keer maar wel voor het eerst tijdens Museum in het Donker. Deze speciale avond openstelling van het museum is speciaal gericht op een bijzondere veteraan, Vincent Speranza en zijn ervaringen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Vincent Speranza
Vincent, werd geboren in New York en had 7 broers en zussen. Toen hij 16 was brak de oorlog uit en zodra hij 18 was ging hij het Amerikaanse leger in. Zijn Italiaanse familie schreeuwde door elkaar dat hij in de marine moest gaan, of iets anders relatief veilig. Maar aangetrokken tot het extra geld koos hij ervoor parachutist te worden. Het minst veilige baantje en toentertijd ook nog eens een zeer nieuw onderdeel in het leger. Speranza kwam in de oorlog net na Market Garden en kwam in de bittere kou in Bastogne in de Ardennen terecht.
Museum
De tentoonstelling begint met prachtig uitgewerkte film en duidelijke verteller die het levensverhaal van Vincent Speranza verteld. Wat volgt is mooier, een donker museum met uitgelichte delen, die vertellen over zijn tijd als parachutist in opleiding, waar hij twee kameraden verloor, tot de zware tijd in de Ardennen en nog veel zwaardere tijd toen hij een concentratiekamp ontdekte. Elke verlichte locatie vertelt over een periode van hem als soldaat in de Tweede Wereldoorlog. Uiteindelijk kom je via verhalen rond het kampvuur je terug bij Vincent. Wiebelend met zijn stok, geprojecteerd op een muur, verteld hij één van zijn mooiste herinneringen en voor even zie je de man die hij nu nog is. Want in tegenstelling tot veel van deze verhalen leeft zijn verteller nog.
Do you like a ride?
Want deze zomer ontmoette ik Vincent Speranza. Tijdens de herdenking in Veghel zag ik hem zitten en waar we normaal niet met Willys en in kleding naar zulke dingen gaan, hadden we deze dag teveel dingen staan om ons tussendoor om te kunnen kleden. En dus parkeerde we de Willys niet ver van de herdenking bij monument de Kangaroo. En toen die eenmaal voorbij was bood ik deze kwieke maar 93-jarige veteraan een lift aan. Hij nam het dankbaar aan. ‘Where is my gun?’, vroeg hij ons? ‘Sorry, we are not allowed to have that’. Terwijl Frans wegreed beschoot hij me met zijn stok. Zo kwiek als hij is, daar mogen we allen alleen van dromen en daarom hoop ik dan ook dat ik hem terug zie. Niet als film bij Museum in het Donker, maar als één van de nog levende veteranen zodat we hem kunnen bedanken voor 75 jaar bevrijding.
Wat een bijzondere ontmoeting en dan snap ik helemaal dat je naar die tentoonstelling wilde. Mooie blog.
Dat lijkt me heel indrukwekkend. En wat bijzonder dat jullie deze man ontmoet hebben! Ik hoop dat jullie hem nog een keer tegen komen.
Een heel knap verslag van dit mooi museum zo te zien aan je schitterende foto’s!
Bijzondere mensen zijn het. Ga er maar aanstaan: zo jong en dan in een vreemd land voor andermans vrijheid vechten. Met soms vreselijke gevolgen.
Hopelijk is hij er ook dit jaar weer bij.
Toch eens beter gaan opletten. Daar had ik ook wel naar toe gewild. Overloon in het donker.
Dit moet wel indruk maken.
ha die Liesbeth
en ik draag nooit een sjaal en ja m’n bolletje zal minder haar hebben dan de jouwe
ik wandelde gister een 17 km met leuke hoogtemeters en grote delen beschut van de wind
kwam ook weer een fluistersteen tegen , wat is ook daar vreselijk gevochten in Rhenen pppfffttt
fijne middag groet
Ik herinner me dit museum uit mijn jeugd: we bezochten het toen met mijn basisschool. Het maakte veel indruk op me als kind.
Ik kan me niet echt lang concentreren in een museum, maar zo in het donker is het mss wel totaal anders. Ik vind het wel sfeer geven.
Fantastisch.Knappe foto’s van de tentoonstelling in het donker.Wat fijn dat je deze kranige held een lift mocht geven.Hopelijk ontmoeten jullie hem weer bij de herdenking van 75 jaar vrij.
mooi zo’n tentoonstelling
nog mooier jullie ontmoeting met deze man
ja het zou prachtig zijn straks tijdens de viering van 75 jaar vrij
hem nog eens de hand te schudden
Heel bijzonder
Geweldig om mee te maken.
Dat geeft natuurlijk een heel aparte en bijzonder sfeer aan de tentoonstelling. Niet te geloven dat die man nog zo kwiek is na alles dat hij meegemaakt heeft. Dit is vast een dierbare foto voor je.
Prachtig zeg. De hoofdfoto spreekt tot de verbeelding
Machtig dat die man nog leeft..!
Bijzondere tentoonstelling geworden zo en natuurlijk weer prachtige foto’s.
Een mooi verhaal en bijzonder dat de verteller nog leeft en je hem ook nog ontmoet hebt.