Om te vieren dat de vakantie voorbij is toog ik vol goede moed naar Dierenrijk. Ik wilde een feestelijk praatje gaan maken met de dieren die ongetwijfeld ook wel weer toe waren aan rust, regelmaat en de poten vrij hebben. Maar eenmaal in de dierentuin was er vrij weinig van die feestelijke stemming te bemerken. De halve tuin lag te slapen en een groot deel van de rest was eigenlijk niet toonbaar voor een gesprek.
Zo schoot Sneeuwuil meteen de bosjes in bij het horen van ‘vakantie’ en schreeuwde dat ik haar niet mocht plagen. Eén van de andere fluisterde PTSS en keek angstig op zich heen. Bij de cavia’s oeikte de hele familie vanuit het hok terwijl papa kwam vertellen dat hij als enige nog buiten durfde te komen, ik plukte een bos paardenbloemblad maar pas toen ik meters weg was pakte hij heel voorzichtig een blaadje. De ijsberen lagen alledrie met de poten over de oren te slapen en ook de grote katten waren niet in voor een praatje.
Totaal van de wap kwam ik bij de wolven en beren. De laatste mopperde dat hij voor weken zoetigheid had geroken, heerlijke ijsjes, limonade, snoepjes en ik kreeg niets van die kleine hebberds. De wolf streek langs hem heen en zei; Ik heb voor 2 maanden alleen maar schreeuwende kinderen gehoord, gekrijs om hun moeder, om wat ze niet mochten, om wat ze niet konden maar vooral om helemaal niks. Ik wilde mezelf verzuipen maar het bad was verdampt door de hitte. Je zou denken dat als het zo heet is dat die kleine etters wel een beetje kalm aan zouden doen.
Hij grauwde over de keel afbijten en opeten en dus besloot ik maar te gaan.
Ik liep via de vogels die kwetterend opvlogen en spontaan veren loslieten, naar de melkgeiten die allemaal uit kwamen huilen en zag dat de zwijnen een grot aan het wroeten waren. Ik wilde bij de olifanten gaan vragen wat er aan de hand was, maar die slurfde me naar de rode panda’s. Daar bleken ze allemaal te slapen en toen ik bij hun buren de ringstaartmaki’s vroeg wat er toch aan de hand was sprong hij van mijn schouder af en spuugde het uit. ‘Kinderen’ dat is er, die kleine schreeuwende, gillende, zeurende, jankende draken. Bij mij heeft er één op m’n staart gestaan, maar er is ook aan me getrokken, ik ben gevallen en omver geduwd. Maar vooral dat geschreeuw en die onoplettende ouders, hij ging zuchtend zitten en zei; ‘maar nu is het rustig’.
Terwijl de zon doorbrak genoten we alletwee even van een zenmomentje, ahoemmmmditisveelstelanggeledenmmmm humde hij naast me en samen genoten we van de ultieme maandag-na-de-vakantie-rust. Tot we opeens in de verte iets hoorde. ‘Wat is dat’, vroeg hij me geschrokken…’Een schoolreisje’, fluisterde ik.
karel zegt
mooi geschreven hoe je de rust in het Dierenrijk beleefde
hopelijk blijft die rust wat hangen
VillaSappho zegt
Ach wat heb je je moeder aangedaan?! Ik was precies eender overigens.
VillaSappho zegt
Das mooi want hij grauwde ook echt!
VillaSappho zegt
Thanks! Achja als ze ouder worden…wie weet ooit kleinkinderen.
VillaSappho zegt
Dat doet me genoegen kuss!
VillaSappho zegt
Thanks! Collectie van een enkel rondje had niet zoveel tijd.
VillaSappho zegt
Thanks!
VillaSappho zegt
Thanks! Hoop dat zij en ik er ff op kunnen teren!
Rob Alberts zegt
Prachtig beschreven.
Goed dat jij daar wat rust hebt gebracht.
Diervriendelijke groet,
Rietepietz zegt
áfzien voor die arme dieren de vakantietijd… gelukkig kon jij ze nu een beetje troosten en kalmeren.
Dat je ondertussen ook nog even “de lezer” amuseert is mooi meegenomen;-)
Mirjam Kakelbont zegt
Haha: het hele dierenrijk staat op zijn kop vanwege schoolreisjes… Het zou me niets verbazen (-:
Wat een juweeltjes van foto’s, Liesbeth!
Morgaine zegt
Dat is lang geleden dat ik dat gedaan heb, heel eerlijk, mijn kind is de deur uit, hahaha
Mooie foto’s!
X
Hillechien zegt
Altijd leuk om in de dierentuin rond te lopen , hopelijk met wat minder volk want einde vakantie . Ziet er maar gevaarlijk uit die wolf, je kan hem bijna ‘horen’ grommen
Marylou zegt
Een bezoek aan de dierentuin is toch steeds weer wat vakantie.Mooie foto’s van de dieren en er rolde weer een vlot stukje uit je pen.
petergreyphotography zegt
:-) Die Maki kijkt zoals mijn moeder kon kijken als we weer eens thuis kwamen met gaten in de knieën (en broek)en een spijker in de voetzool én doornat van het slootjespringen. Op zondag. Die wonderlijke combinatie van verbolgenheid en diep verdriet.Ik geloof niet in reïncarnatie. Maar ik moet nu denk ik zeggen: ik geloofde niet in reïncarnatie.