Om te vieren dat de vakantie voorbij is toog ik vol goede moed naar Dierenrijk. Ik wilde een feestelijk praatje gaan maken met de dieren die ongetwijfeld ook wel weer toe waren aan rust, regelmaat en de poten vrij hebben. Maar eenmaal in de dierentuin was er vrij weinig van die feestelijke stemming te bemerken. De halve tuin lag te slapen en een groot deel van de rest was eigenlijk niet toonbaar voor een gesprek.

Zo schoot Sneeuwuil meteen de bosjes in bij het horen van ‘vakantie’ en schreeuwde dat ik haar niet mocht plagen. Eén van de andere fluisterde PTSS en keek angstig op zich heen. Bij de cavia’s oeikte de hele familie vanuit het hok terwijl papa kwam vertellen dat hij als enige nog buiten durfde te komen, ik plukte een bos paardenbloemblad maar pas toen ik meters weg was pakte hij heel voorzichtig een blaadje. De ijsberen lagen alledrie met de poten over de oren te slapen en ook de grote katten waren niet in voor een praatje.

Totaal van de wap kwam ik bij de wolven en beren. De laatste mopperde dat hij voor weken zoetigheid had geroken, heerlijke ijsjes, limonade, snoepjes en ik kreeg niets van die kleine hebberds. De wolf streek langs hem heen en zei; Ik heb voor 2 maanden alleen maar schreeuwende kinderen gehoord, gekrijs om hun moeder, om wat ze niet mochten, om wat ze niet konden maar vooral om helemaal niks. Ik wilde mezelf verzuipen maar het bad was verdampt door de hitte. Je zou denken dat als het zo heet is dat die kleine etters wel een beetje kalm aan zouden doen.
Hij grauwde over de keel afbijten en opeten en dus besloot ik maar te gaan.

Ik liep via de vogels die kwetterend opvlogen en spontaan veren loslieten, naar de melkgeiten die allemaal uit kwamen huilen en zag dat de zwijnen een grot aan het wroeten waren. Ik wilde bij de olifanten gaan vragen wat er aan de hand was, maar die slurfde me naar de rode panda’s. Daar bleken ze allemaal te slapen en toen ik bij hun buren de ringstaartmaki’s  vroeg wat er toch aan de hand was sprong hij van mijn schouder af en spuugde het uit. ‘Kinderen’ dat is er, die kleine schreeuwende, gillende, zeurende, jankende draken. Bij mij heeft er één op m’n staart gestaan, maar er is ook aan me getrokken, ik ben gevallen en omver geduwd. Maar vooral dat geschreeuw en die onoplettende ouders, hij ging zuchtend zitten en zei; ‘maar nu is het rustig’.

Terwijl de zon doorbrak genoten we alletwee even van een zenmomentje, ahoemmmmditisveelstelanggeledenmmmm humde hij naast me en samen genoten we van de ultieme maandag-na-de-vakantie-rust. Tot we opeens in de verte iets hoorde. ‘Wat is dat’, vroeg hij me geschrokken…’Een schoolreisje’, fluisterde ik.