Actueel Tirade

Gemeenschapshuis

Het dorp waar ik woon heeft een gemeenschapshuis, het is zo ongeveer het enige beetje handige gebouw na de supermarkt want de bibliotheek zit er in en op het stemmen na is dat het enige wat ik er te zoeken heb. Wat wie heeft bedacht dat het gemeenschapshuis moet heten. Das toch een rare naam er zit zelfs een basisschool bij in. En gezien de gemiddelde leeftijd in dit dorp is er van gemeenschap weinig over. Volgens mij wordt er in dit dorp gemiddeld alleen nog met carnaval geneu de liefde bedreven en halen Frans en ik dat gemiddelde aardig op. Met carnaval verbouwen ze het pand. Nou ja verbouwen ze zetten er een zwarte wand met deur in. Of dat nou is om volk binnen te houden of buiten weet ik niet. Ik liet me met carnaval in ieder geval niet tegenhouden ik moest naar de bieb.

GemeenschapshuisHet was nog vroeg dus terwijl ik dacht rustig een paar boeken uit te zoeken druppelde er toch opeens verkleedvolk binnen. En het waren volwassenen ook! Bizar. Stiekem over een boek glurend keek ik naar het langzaam, want zo jong niet meer, binnen schuifelend, om niet naar huis te schrijven, menselijk volk. En een zeer neerslachtig gevoel overvalt me. Het hele jaar kijken ze uit naar 5 dagen feesten of iedereen je vriend is en de rest van het jaar kennen ze elkaar niet. Vreemd volk. Zeker als je je bedenkt dat carnaval het feest van het jaar is en ze amper moeite doen voor hun kleding. Het ene goedkope pak van de Action of iets dergelijks na het andere. Feest van het jaar mag wat kosten, bie.r vooral.

Terwijl ik van ellende een liefdesromannetje zoek kijk ik naar een figuur. Om zijn nek een sjaal van niet nader noemen drankmerk, een jas met buttons en dat is het hele verkleeddeel eronder een versleten spijkerbroek die nergens meer lekker strak opgevuld is. Bierbuik en oude mannenbillen feestelijk bedankt. Verderop een figuur in cowboy outfit die ooit eens de goede maat was. De kleding ziet vaal en de enige sporen die deze man bij zich draagt staan op zijn broek. Misschien wel erin ook maar dat heb ik niet gecontroleerd. Maar hij heeft wel een holster. Zou dat wapen echt zijn? Carnavalsshooting mooi woord voor 2019. Want mijn God wat een depressief feest is dat. De hersenloosblije muziek wordt voor de 5 klanten in de te donkere zaal opgeschroefd, maar de sfeer wil nog niet lukken zo bij het eerste biertje. Ik reken in het hokje ernaast mijn boeken af en maak dat ik weg kom voor ze van ellende de naam van dit pand letterlijk gaan nemen.

Al die dingen denk ik over, want inmiddels is het weken erna, de meesten hebben de confetti uit hun oren laten spuiten en doen weer zoals altijd of ik niet besta. Want niet van hier, van boven de rivieren of is zij niet die met die oude vent? Maar kijken ook beschaamd de andere kant op bij volk wat ze eerst nog aardig vonden. Schijnheilig staan ze voor en achter me in de rij ongeïnteresseerd op hun telefoon te harken, net doend of ze de anderen niet zien. Ook zij zouden hier liever even niet komen, pijnlijke herinneringen lees ik op hun gezicht, maar we mogen stemmen en terwijl ik met mijn potloodje boven het formulier hang realiseer ik me daarop is van gemeenschapszin ook al geen sprake.