Gemeenschapshuis
Het dorp waar ik woon heeft een gemeenschapshuis, het is zo ongeveer het enige beetje handige gebouw na de supermarkt want de bibliotheek zit er in en op het stemmen na is dat het enige wat ik er te zoeken heb. Wat wie heeft bedacht dat het gemeenschapshuis moet heten. Das toch een rare naam er zit zelfs een basisschool bij in. En gezien de gemiddelde leeftijd in dit dorp is er van gemeenschap weinig over. Volgens mij wordt er in dit dorp gemiddeld alleen nog met carnaval geneu de liefde bedreven en halen Frans en ik dat gemiddelde aardig op. Met carnaval verbouwen ze het pand. Nou ja verbouwen ze zetten er een zwarte wand met deur in. Of dat nou is om volk binnen te houden of buiten weet ik niet. Ik liet me met carnaval in ieder geval niet tegenhouden ik moest naar de bieb.
Het was nog vroeg dus terwijl ik dacht rustig een paar boeken uit te zoeken druppelde er toch opeens verkleedvolk binnen. En het waren volwassenen ook! Bizar. Stiekem over een boek glurend keek ik naar het langzaam, want zo jong niet meer, binnen schuifelend, om niet naar huis te schrijven, menselijk volk. En een zeer neerslachtig gevoel overvalt me. Het hele jaar kijken ze uit naar 5 dagen feesten of iedereen je vriend is en de rest van het jaar kennen ze elkaar niet. Vreemd volk. Zeker als je je bedenkt dat carnaval het feest van het jaar is en ze amper moeite doen voor hun kleding. Het ene goedkope pak van de Action of iets dergelijks na het andere. Feest van het jaar mag wat kosten, bie.r vooral.
Terwijl ik van ellende een liefdesromannetje zoek kijk ik naar een figuur. Om zijn nek een sjaal van niet nader noemen drankmerk, een jas met buttons en dat is het hele verkleeddeel eronder een versleten spijkerbroek die nergens meer lekker strak opgevuld is. Bierbuik en oude mannenbillen feestelijk bedankt. Verderop een figuur in cowboy outfit die ooit eens de goede maat was. De kleding ziet vaal en de enige sporen die deze man bij zich draagt staan op zijn broek. Misschien wel erin ook maar dat heb ik niet gecontroleerd. Maar hij heeft wel een holster. Zou dat wapen echt zijn? Carnavalsshooting mooi woord voor 2019. Want mijn God wat een depressief feest is dat. De hersenloosblije muziek wordt voor de 5 klanten in de te donkere zaal opgeschroefd, maar de sfeer wil nog niet lukken zo bij het eerste biertje. Ik reken in het hokje ernaast mijn boeken af en maak dat ik weg kom voor ze van ellende de naam van dit pand letterlijk gaan nemen.
Al die dingen denk ik over, want inmiddels is het weken erna, de meesten hebben de confetti uit hun oren laten spuiten en doen weer zoals altijd of ik niet besta. Want niet van hier, van boven de rivieren of is zij niet die met die oude vent? Maar kijken ook beschaamd de andere kant op bij volk wat ze eerst nog aardig vonden. Schijnheilig staan ze voor en achter me in de rij ongeïnteresseerd op hun telefoon te harken, net doend of ze de anderen niet zien. Ook zij zouden hier liever even niet komen, pijnlijke herinneringen lees ik op hun gezicht, maar we mogen stemmen en terwijl ik met mijn potloodje boven het formulier hang realiseer ik me daarop is van gemeenschapszin ook al geen sprake.
Ik hoorde de term voor het eerst in Zuid-Limburg en ben dat ene beeld nooit meer kwijtgeraakt.
Inderdaad, die naam, gemeenschapshuis laat bij mij ook altijd andere dingen op mijn netvlies komen dan dan dat gebouw;-) Dat komt ook in mijn logjes wel eens boven, heel toevallig ook mijn huidige logje;-)
Wel jammer dat je ( nog) niet geaccepteerd voelt in het dorp waar je verder wél met plezier woont.
Je kunt proberen zélf contact te maken, dat hoeft niet héél intiem te zijn maar een praatje aankopen in de biep , hulp vragen werkt vaak goed ( en dan hoeft je niet echt hulpeloos te zijn natuurlijk) Maar als nieuweling zou je de weg in de biep misschien niet zo goed kunnen vinden. Complimentje over een voortuintje maakt soms ook de tongen los. Mensen hebben echt heel snel door dat roddelen niet jouw stijl is als je mensen daarin stuurt, Ik voel me volkomen geaccepteerd in onz kleine wijkje en tóch weet iedereen dat ik nooit negatief over anderen wil meepraten.
Niet alleen in Noord-Brabant, in veel dorpen verloopt de inburgering moeizaam volgens mij. Je bent welkom als gast, maar als inwoner blijf je min of meer een buitenbeentje…
Nee helaas Frans gaat echt niet mee en met afbetaald huis vrij zicht en rust, vraag ik me af of ik dat zelf wel wil.
Ik zou mijn man onder mijn arm pakken en teruggaan naar de randstad… maar zo makkelijk zal het wel niet zijn.
Hier zitten ook een hoop clubjes in en een zaaltje met bar. Het enige voordeel is dat de bieb hier open is zolang het gemeenschapshuis ope is en dat is tot middernacht.
Vind dit eerlijk gezegd een heerlijk artikel. Wel ontzettend naar dat je het gevoel hebt dat ze zo naar je kijken. Maar denk maar zo, het probleem ligt zeker niet bij jou, maar bij de manier waarop zij naar anderen kijken.
En wij hebben hier ook zo’n gemeenschapshuis, krijgen zelfs een nieuwe. Snap alleen het nut er ook totaal niet van, want de bibliotheek is er inmiddels uit, dus het is een pand waarvan ik niet weet wat je er te zoeken hebt buiten het stemmen om.
Goede morgen Liesbeth.
Wat een deprimerend logje is dit geworden…
Gelukkig is er één lichtpuntje in je betoog: jij gaat effectief stemmen en dat strekt je tot eer.
Meer Nederlanders zouden dat moeten doen want wie zijn stem niet uitbrengt heeft beslist ongelijk!
Dit is gewoonweg nog de dorpsmentaliteit van vroeger. Die vind je in kleine dorpen nog steeds. Ik hou er ook niet van, maar hier is het net zo. Wie hier niet is geboren, hoort er niet bij. Je blijft een rare snuiter en ‘gene van hier.’
Raar volk daar ,dat ze zich voor hun enige feest niet pico bello kleden
Haha, Brabanders zijn een vreemd volk….
Dat klinkt niet echt gezellig pppfffttt
ja wat je zegt , vreemd volk en dat ben jij dan niet , maar zij zelf
Ik ga meestal naar de bieb in 1 van de 2 dorpen verderop. De mensen daar zijn heel anders tegen me. Ik ga ook een dorp verder naar de kapper ik wil helemaal niks over die en die van de buurvrouws nicht haar zwager weten.
Wat jammer. Je bent duidelijk in het verkeerde dorpje beland.
Ergens een beetje herkenbaar. Ik woon ook in een klein dorp, maar er echt helemaal bij horen zal ik nooit. Want ja, iedereen heeft hier een kliekje gevormd vanaf de basisschool en dat bestaat nu nog steeds. Daar kom je niet tussen en eerlijk gezegd vind ik dat ook wel prima. Ik ga bijvoorbeeld ook niet hier in het dorp naar de kapper, want ik heb helemaal geen zin in de dorpsroddels. Ik ga mooi in een wat grotere plaats een stukje verderop.
Niet van hier en met die oude vent?
Is dat de enige manier waarop ze naar jou kunnen kijken?
Zielig gedoe!
Vriendelijke groet,
Wat een cynisch blogje. is het bij jullie dan echt zo erg met ‘inburgeren’. Hier in het dorp is iedereen welkom. Kan het niet meer jouw gevoel zijn en zijn de mensen zich misschien van geen kwaad bewust. Althans, dat hoop ik dan maar. Want anders vind ik het stom dat ze zo doen.
Hier heten die panden ‘multifunctionele accommodaties’. Tja … ;-)