Zacht murmelt het pakketje in haar armen, een klein handje strekt zich uit naar het kleine kiertje licht wat tussen de planken doorkomt. Ze wiegt het kleine wondertje in haar armen als haar iets grotere wonder zachtjes fluistert; ‘We moesten toch stil zijn mama’, ja liefje maar je kleine broertje snapt dat niet zo goed. Jij al wel, probeer nog maar wat te slapen.

Het was al jaren aan de gang, maar pas sinds een paar weken zat ze hier. David, haar man, haar steun haar liefde werd bij toeval gevonden tijdens die verschrikkelijke razzia in de straat, hij hield zich sterk en maakte zoveel kabaal dat het huilen van zijn dochter en 2 dagen oude zoon niet te horen was. Ze moest lijdzaam toehoren hoe haar man midden op straat werd geslagen en gestompt maar hij gaf geen krimp. Hij wist echt niet waar zijn vrouw en dochter waren, van Sara wisten ze maar maar niet van zijn zoon. Dat ze haar niet vonden zorgde ervoor dat ze onder kon duiken. Eerst op die overvolle zolder een week zat ze daar met haar kinderen op een met stro gevulde aardappelzak. Het eten was goed maar toen haar zoon maar bleef huilen moest ze weg.

Chaim had ze hem genoemd zijn zoon, als ze in zijn ogen keek dacht ze, zag ze David. Vastbesloten hem weer terug te zien was ze hun oude huis ingeklommen had zoveel mogelijk eten en drinken opgezocht en was met haar lievelingen in het donkere hol onder de grond gekropen. Ze hoorde hoe haar meubels werden weggehaald, hoe ze haar ooit zo mooie huis ruïneerde. Het was haar redding niemand wilde er meer wonen behalve zij, hier was ze veilig tot David terug zou komen dan zou ze hem de naam van hun zoon vertellen.

Pas ’s avonds durfde ze even uit het hol te kruipen, voorzichtig hielp ze Sara uit het donkere gat. Toen David het maakte was het voor opslag bedoeld, of dacht hij toen al…Ze bleef nooit lang boven, Sara liep voorzichtig tussen alle kapotte meubels door terug naar het luik, ook haar kleine meid voelde zich niet veilig. Vlug pakte ze nog wat kaarsen en water en klommen naar beneden.

Wanneer komt papa terug, fluisterde Sara. Snel mijn lieve prinses heel snel. Dagen van onzekerheid gingen voorbij, dagen die eeuwen duren, waar onzekerheid knaagt net zoals de honger, het eten was bijna op. Ze vermaken zich met luisteren naar de radio en het verzinnen van rijmpjes en verhaaltjes, maar slapen in voor ze het af hebben. Tijdens haar dromen is alles goed, ziet ze haar sterke man in de tuin spelen met hun dochter, een mooie onbezorgde tijd maar schijn bedriegt, een schaduw valt over Sara, een hand…en dan schrikt ze wakker. Met een ruk wordt het luik opengetrokken, het licht is fel, Sara gilt, de baby huilt maar zij fluistert; Chaim.

Wil je het vervolg lezen? Volg Blogverhaal Chaim.