Tot voorkort was het traditie dat ik elk voorjaar een bloesemtocht door de Betuwe reed. Zodra de eerste mooie lentedagen zich aandienden begon het te kriebelen zo ook dit jaar. Ware het niet dat we met de huidige benzineprijzen en mijn nogal volle werkrooster, besloten het te laten voor wat het was. Maar zoveel natuurschoon kriebelt en ik besloot dan ook een bloesemtochtje op de fiets te doen.

Ja op de fiets, weet nog net wat dat is zolang is zo weinig fiets ik de laatste tijd. Maar als ik ga dan ook meteen goed. Net zoals deze keer, ik toog dan ook met een stapeltje boeken op de bagagedrager op weg en zou wel zien waar ik uit kwam. Bij een minibieb waarschijnlijk en onderweg zou ik in die voortuinen ongetwijfeld nog wel wat bomen in bloei zien. Ik had keuze te over, klikte diverse schoonheden maar zocht nog iets bijzonders.

Na de derde minibieb was het raak, ik zag een bloesemboom die ik nog niet kende en parkeerde onder de boom op de stoep. Het gezoem van de hommels en bijen kwam me al tegemoet maar ik moet zeggen dat ik meer fan van hommels ben, die zijn wat langzamer. En over langzaam gesproken, na een paar minuten reed een auto zo traag langs me heen dat ik me afvroeg of degene die reed blind was. Moest me toch vragen wat ik aan het doen was, aardappels rooien dat zie je toch.

Chauffeur vond me niet grappig, de bewoner van het huis wel. Die vroeg vanuit het bovenraam of het een beetje wilde lukken. Ik antwoordde bevestigend en na een laatste foto en een vriendelijke groet vond ik na ruim 26 kilometer dat mijn bloesemtochtje op de fiets geslaagd was.