Halfnakend nadruppeld naar je telefoon rennen omdat je eindelijk weet wanneer je die ene foto gemaakt hebt die nu 5 jaar later goed bij een blog past. Het leven is zo leuk als je fotografeert het zou ook geweldig zijn als ik altijd wist wanneer ik die ene foto gemaakt had.
Ik wil ook alleen mijn eigen foto’s gebruiken, anderen maken ook hele mooie, ja maar toch gebruik ik alleen mijn eigen foto’s.
Onderweg dub ik wel eens of ik Vriendjelief nog verder op de proef kan stellen met vragen of hij kan keren…
Dat ik anderhalve maand met hetzelfde boek in de auto gestapt ben en we steeds uitkeken naar een politiewagen waar dat boek mee op de foto moest. En dat dat boek dan ook nog eens heel slecht bleek.
Dat als het eindelijk eens mooi weer is, ik met mijn armen vol zooi naar buiten loop om er foto’s van te maken. En dan hopen dat het weer niet omslaat.
Ik moet sowieso te vaak werken als het goed weer is.
Dat je nog 1 foto moet maken en dat je accu dan besluit leeg te zijn. En die reserve accu die is uiteraard ook leeggelopen hè.
Het is leuk hoor al die koekjes voor mijn cookiebanner maar slank word ik er niet van er zijn maar weinig koekjes niet lekker.
En omdat ik die koffie van de cookiebanner ook op wil drinken, want geen verspilling, moet ik nog hard doorwerken ook.
Altijd een lelijke rugzak met camera meesjouwen want je weet maar nooit.
Dat je dat fotodingetje al een tijdje doet en mensen het altijd beter weten. En als je dan een paar uiterst technische vragen stelt, welk diafragma zou jij dan gebruiken bijvoorbeeld dat ze dan zeggen dat doe die camera toch zelf? Ja hoor die neemt ook zelf een taxi naar die mooie locatie.
Dat je een onderwerp hebt, teruggaat met het gouden uur en dat het dan weg is. Ik had het met dieren, met hoog gras met wat bloemetjes en met een boerderij die ze besloten te slopen. Twee dagen later hè.
Dat je een prachtige locatie hebt en zwetend van de hoogtevrees op een bruggetje zonder zijkanten staat. En dan toch foto’s willen maken hè. Fotoblogger zijn is toch zó leuk!
Zover ga ik niet voor het maken van DE foto, maar ik snap je wel! :)
Oh, die boerderij die ze zijn gaan slopen. Dat is toch werkelijk ongelooflijk! En dat sjouwen met die camera vind ik ook niet altijd fijn. Maar hé! Jij hebt altijd wel eer van je werk (denk ik). Je maakt prachtige foto’s. Ik ploeter nog regelmatig door de modder om met niks thuis te komen.
Harde lessen leren het snelst!
Na het abseilen zonder touw een paar weken geleden ben ik weer even genezen voor wat betreft foto blogger zijn. Ik houd het bij tekst. (al kreeg ik vandaag wel een compliment over de foto’s op mijn blog.)
Haha, wat een toewijding! Wel een goed idee van dat boek met die politiewagen. Dat zijn nou nog eens echt originele en toepasselijke props!
Het leven van een hobbyfotograaf, kent diepe dalen Liesbeth….hihi.
En toch is het de leukste hobby, die er is!!
Heerlijk om te lezen! Er zijn trouwens wat dingen herkenbaar, voor mij als absolute amateur, maar wel liefhebber.
Je moet er wat voor over hebben, hè. Je maakt trouwens prachtige foto’s! En ik kijk altijd naar je cookies. :)
Winterse zonsopgangen zijn eigenlijk de mooiste, maar wat is het koud dan. Het is moeilijk foto’s maken met stijve vingers van de kou.
In de winter zijn die meersen ook wat ze zijn: meersen. Dus kom je onder de modder terug thuis.
Een mens moet er wat voor over hebben.
Geen rozen zonder doornen en geen foto’s zonder moeite en soms ook gevaarlijke momenten
Het nadeel van de digitale camera, je moet deze eerst aanzetten en dat duurt even.
Nou negen van de tien keer is het onderwerp al verdwenen.
De analoge toestellen waren zeer geschikt voor een klik en knip foto. Hans
Eigen foto’s met heel af en toe een historische foto van internet. Een partner met veel geduld is beslist noodzakelijk.
Meneer F. en ik zijn beiden nogal van de foto’s dus dat scheelt, we staan regelmatig op elkaar te wachten. Hij is ook nog eens fanatiek op plaats en datum, dat heb ik minder en wordt me niet altijd in dank afgenomen i.v.m. speurwerk achteraf.
Herkenbaar. Mijn echtgenoot moet ook vaak wachten of keren omdat ik een plaatje wil maken.
Tsja, het leven van een fotoblogger gaat niet over rozen zonder dorens.
Het is een harde stiel, fotoblogger zijn!
Ik krijg al angstzweet als ik je log lees over sommige dingen.
Love As Always
Dimario
Een paard dat als een soort Hekking ook in beeld wil. :-) Wat ik, die verdwenen boerderij indachtig, intussen geleerd heb: maak de foto als het kan, nu, niet seffens, niet direct, niet subiet, niet weldra, maar nu, maintenant, tout de suite, heute nog verdomme – want tien tegen een dat de mogelijkheid straks weg is. Ach Liesbeth, het is niet voor niets dat je blog en je foto’s zo geliefd zijn. Het harde werken wordt beloond.
nou deze foto mag er zijn :)
ik doe nooit zo moeilijk over foto’s , ik vind ze mooi , of niet
Nou nou, ’t is wat, hè …
Eén schrale troost, ’t hoeft allemaal niet … het màg. :-)
Kost soms moeite maar dan heb je ook wat.
Je moet er wat voor over hebben als je mooie foto’s wil maken. De resultaten hier mogen gezien worden.
Dat zijn nu eenmaal de dingen die ook bij het leven horen hé :-)
Het (foto) leven gaat niet over rozen hé! En dan moet je ook wel eens langs bij bloggers die “op z’n janboerenfluitjes” maken, dus loop je óók nog eens met kromme tenen in je schoenen. :-)