Terug naar de Peel

We leven twee dagen na mijn vorige fietstocht. Ik was heel heel erg overtuigd dat ik genoeg gefietst had in de Peel en tevreden was met wat ik had gezien. Alleen ik had mijn einddoel niet bereikt en dat bleef wel een beetje knagen. Het was duidelijk ik wilde terug naar de Peel.

En dus op een mooie zonnige dag, twee dagen later, bakte ik wederom wat eieren belegde mijn boterhammen ermee, regelde flesjes water, knuffelde mijn taxi voor de terugweg en deed een schietgebedje voor mijn zadelpijn. Schietgebedjes doen trouwens helemaal niets en 20 meter van mijn huis wilde ik al omkeren. Grml…Maar ik reed door en nam een andere route dan de voorgaande keer. Voor een klein stukje want in plaats van omwegen langs Duitsers wilde ik nu vooral de snelste route.

Ongelukjes in Bakel
Ik sjeesde naar Bakel wat wat minder snel ging dan ik hoopte maar ik had bewust wat stevigere muziek op mijn oren en hoopte er het beste van. In het dorp kon ik een klein jochie net niet helemaal ontwijken. Hij liep tussen twee auto’s door de weg op en zo tegen mijn fiets aan maar voor hij kon vallen greep ik hem vast. Vader was minimaal 10 jaar ouder geworden in drie seconde. Ik kon wel een schoon shirtje gebruiken maar de kleine kraaide van plezier  Met pijnlijke vingers fietste ik door. Ik wilde pas als ik goed en wel in de Peel was stoppen maar haalde het bankje wat ik voor ogen had niet. M’n maag knorde en dus bij een veilig stuk langs de weg stapte ik af.

Elektrisch aangedreven ellende
Ik belde het thuisfront om door te geven waar ik was en hoe het ging en ondertussen kwamen alle mensen die ik had ingehaald weer voorbij. Let wel omdat ik nogal van plan ben om mijn einddoel nu wel te halen had ik er nogal de sokken in. Op hun sturen kon ik prima zien hoe hard zij gingen, best wel een lekker gevoel! Ware het niet dat de helft van die elektrisch aangedreven ellende zo’n gigantische meurlucht bij zich hadden dat mijn zin in een boterham vrij vlot weer verdween. Mijn hemel je zal getrouwd zijn en die stinklucht ervoor moeten kopen. Een briesje wat aanzwol en ook niet meer verdween nam de lucht mee en met een laatste groet aan de telefoon stapte ik gepijnigd en al weer op.

Aan het einde van de straat stopte ik wat boeken in de minibieb van het Theehuisje en in plaats van oversteken besloot ik uit de zon te blijven en toch even de stoppen bij de Peel-Raamstelling. Met een heuse lenswissel stond ik toch wat langer stil dan ik wilde maar ik wist dat ik tijd had. Voorbij de kazerne (wederom geen leuke soldaten er werken er honderden!) wist ik dat ik af moest gaan slaan en ik deed het met liefde. Geen omwegen meer voor mij. Tot ik de route beu was natuurlijk.

Tijd voor een ommetje
Ik hou van de Peel, zeker als er geen varkensstallen staan en de straat waar ik op af fietste had er meerdere en hele vieze tringdrempels. En bepaalde onderdelen van mij vonden vooral die drempels geen tof idee. En omdat ik er nou toch was, omdat de route saai was en dus vooral omdat het kan sloeg ik af. Niet zomaar, niet lukraak hoewel dat wel mijn stijl is maar met als doel om nog even richting de Loobeek te gaan. Je weet wel waar de enige tankslag van Nederland is uitgevochten bij een beek die de bijnaam Bloodbeek kreeg. Gezellig.

Wil je er een uitje bij vanavond schatje?

Tussen boerderijen, landerijen en natuur slinger ik rond, rij nog verkeerd of nou ja om vooral en dat was ik niet van plan. Ik keer en sta uiteindelijk stil bij een uienveld. Moeizaam kom ik van mijn fiets en fotografeer de prachtige rechte lijnen van het veld als achter mij een man roept; wil je er een uitje bij vanavond schatje? Nou kan ik zeggen dat ik geen schatje ben en er zeker ook niet uitzag als een schatje op dat moment, maar hé het klonk als een compliment en dus draaide ik me om. Achter me stond een boer, een echte inclusief pet, overall, klompen en een kat aan zijn voeten en voor jullie allemaal van die bruingebrande lekkere mannen voorstellen hij was 80 en ik denk dat ik dan vriendelijk voor hem was.

Met een grijns op mijn gezicht en hernieuwde energie reed ik zonder uien verder om na even af te slaan. Ow kak onverharde weg met putten en losse stenen. Slalommend met een mantra niveau niet je banden lek rijden, niet je banden lek rijden serieus niet je banden lek rijden. Ja en mijn zadelpijn verdomme. Sorry hoor vriendelijk mevrouw met hond ik hoop dat mijn verwaaide uiterlijk iets heeft weggeven want pfffff zeg. Maar aan het einde van het pad rechts en hallo Loobeek en monument. Na wat foto’s en een verlangende blik op de bankjes reed ik richting Overloon. Want jup daar was ik naar onderweg. Dat museum waar ik laatst niet tevreden over was, die heeft al jaren een fietsbrug en daar wilde ik gebruik van maken. Ook al jaren maar ja vul de rotsmoes zelf maar in.

En nou kan je je fiets in de aanhanger gooien, erheen rijden door dat museum fietsen en klaar maar ja de makkelijk weg is zelden de mijne. Dan had ik wel een elektrische fiets gekocht of een fiets gehuurd in dat dorp een rondje gereden en daarna een ijsje gehaald. Hoewel dat ijs lekker klonk was ik er nog niet. Ik passeerde de grens en reed Brabant weer in. Het mooie fietspad glooit hier en net voor een flinke glooiing staat wederom een bankje met silhouet. Ik heb de app van Venray Remembers al gedownload en kan heus genieten van de uitwerking maar ik vind het zonde dat alle bankjes hetzelfde silhouet hebben.

Zo het museum voorbij
Ik zet aan fiets de glooiing over en rij zo Overloon in. Ik steek de straat over en rij zo het museum voorbij. Ehm wat? Ik rij zelfs de minibieb voorbij, wat ik rij zelfs de ijsjes voorbij want ik besluit eerst even een korte groet te gaan brengen aan het Gemenebest Ereveld van Overloon. Ik hou het echt kort, iets teveel volk daar en rij terug naar het museum. Ik volg de borden naar de fietsbrug en zie minimaal 4 keer dat het alleen voor fietsers is. Vandaar die mantra en die lekke banden. Nog eens hierheen fietsen, denk het niet nee.

Vanaf de entree fiets je ongeveer 3/4e om het museum heen en dan omhoog. Het is mooi aangelegd maar met mijn vaartje gaan die schuifdeuren toch net te langzaam open. En dat was maar goed ook want nog geen twee fietslengtes na die deuren waar ik niks doorheen zag door de zon, staat een kudde bimbo’s/leeghoofden/Remi’s te ouwehoeren. Prima plek joh echt top idee. Ik heb nog even geduld maar vraag dan of ik erdoor mag, wat me verbaasde blikken oplevert. Nee joh dit was mijn doel met mijn bagagedrager de schuifdeur openhouden dat stond echt op mijn bucketlist. Ik had de puf niet meer voor een bijdehand antwoord aan het gas met zulk volk.

Verderop stapte ik zelf af en ging aan de kant staan. De fietsbrug is eenrichtingsverkeer en echt breed genoeg als je rekening met elkaar houdt. Ik fotografeer mijn fiets zeer snel mede door de lenswissel die ik buiten al uit had gevoerd en kijk over een doodstil museum. Van boven lijkt het ruimer maar ik weet wel beter, de hekken vallen zo minder op. De schuifdeuren gaan open en dus besluit ik ruimte te maken voor een volgende groep. Met een laatste blik rij ik het museum uit en eenmaal buiten bel ik mijn taxi. Ben je er vraagt Vriendjelief, ja schat en ik wil nu wel weer naar huis. Na ruim 39 kilometer heb ik echt ècht genoeg gefietst in de Peel.