Rondje Hoek van Holland

Voor je het weet ben je een jaar verder want zo lang is het geleden dat ik aan het strand was. Als ik naar mijn familie ga heb ik altijd wel een optie om nog even ergens iets te gaan doen of bekijken. Als ik me dan toch een rot stuk ga laten rijden, dan moet ik wel met een paar leuke tussenstops op de proppen komen. Meestal zijn dat kringlopen en deze keer was dat niet anders. Maar ik wilde ook naar het strand en Vriendlief vond al tijden dat we meer moesten wandelen. Nou heb ik een broertje dood aan doelloos sjokken dus verzon ik rap een rondje Hoek van Holland.

Hoek van Holland was ooit onderdeel van de Atlantic Wall en daarom staan er nog wat wat bouwwerken die mij in ieder geval aan de Tweede Wereldoorlog doen denken. Toen ik nog jong was een jaar of 20 geleden kon je hier overal bij en door daar kraaide geen haan naar. Tegenwoordig staan er hekwerken om vaag gespuis van een bunker te houden. Vroeger braken die gewoon hun poot of nek tegenwoordig moeten ze tegen zichzelf beschermd worden en moet ik dus omlopen. Vriendlief wilde wandelen, doen we dat.

Ik wist waar het pad ongeveer was, maar waar ik naar op zoek was dat kon best eens volledig begroeid zijn. Fanatiek sjokte ik over een ruiterpad en sloeg elk konijnenpaadje rechts in op zoek ernaar. Ondertussen vonden we al diverse kazematten en betonnen randen. In 1941/1942 bouwden de Duitsers hier een luchtdoelbatterij compleet met manschappenlokalen, keuken en elektriciteitsvoorzieningen. Zelfs met een gewone wandeling kom je sporen tegen maar ja ‘gewoon’ is niet echt aan mij besteed.En natuurlijk vinden we het. Het ligt veel dichter bij de bunker dan ik me herinner. Het is er nog en nog niet eens echt smerig of vervuild. Toen die Duitsers hier nog rotzooide was het overigens een stuk minder begroeid en stond hier dus een flink wapen wat eventuele aanvallen ook vanuit de lucht tegen moest houden. Ik geniet van de resten van dit stuk geschiedenis en wandel verder richting de Zeedijk.

Hoewel er genoeg te zien is moeten we dat wandelen ook niet te bont maken, maar Festung Hoek van Holland was veel groter dan het dorp en liep het Westland in en ook aan de overkant van de Nieuwe Waterweg. De Duitsers beschermde de Rotterdamse zeehaven zeer goed maar het gebied zelf was ook zwaar beveiligd, goede reden om eens door het duin te sjokken wat toen natuurlijk onmogelijk was.

Inmiddels ben ik afgeslagen en onderweg naar het water, daar kom ik tenslotte voor. Ik kijk naar de strandhoofden die dagelijks onder water staan en wil er graag op maar er niet mijn nek (of lens) op breken. Verderop is de hoogte van de Hoekse Pier wat beter en loop ik er zo op. Aan het water is altijd wat te zien, zelfs de fabrieken van de Maasvlakte en Europoort vind ik mooi maar die grote sloot voor me is toch echt ernstig leeg. Heel in de verte een paar bootjes, maar ik kan nog wel een tukje doen eer die er zijn. Maar als ik naar links kijk zie ik de ferry naar Harwich keren. Doen ze best behendig met zo’n slagschip, ik heb rubberbootjes meer golven zien maken dan dit gevaarte wat zomaar even voorbij trekt.

Achter ons is de Tafelbunker. Niet de echte naam dat was Regelbau 611, na de oorlog is er een hele grote stoel opgezet die deels afgebroken is en nu alleen nog een tafel vormt. Hierin is een museum gevestigd wat ik nog niet heb kunnen bezoeken, maar voor de deur staat een wapen zoals hierachter op dat ronde gat stond en rond kon draaien. Het gebied stond vol met wapens trouwens. Achterom neem ik de trap omhoog best een mooi uitzichtpunt. Inmiddels staat het een kilometer landinwaarts maar tijdens de oorlog was dat allemaal nog niet opgespoten. We lopen richting het strand waar ik daadwerkelijk ook nog even overheen wandel. Ik houd mijn schoenen droog en geniet van het uitzicht, niet te lang overigens Vriendlief heeft het al voor gezien gehouden en ook ik vind dit genoeg voor een rondje Hoek van Holland.