Plog: Op naar Arnhem en Oosterbeek

Achter ons liggen dagen van oorlogsvoertuigen, tanks en natuurlijk ritten met onze eigen Willys jeep. We hebben volop genoten van de Britse club en eigenlijk hadden we gezegd dat het klaar was. Alleen die zaterdag voelde dat niet zo en dus stapten we wederom in de Willys, het weer was nog schitterend en ik had een plannetje.

Ik moest natuurlijk eerst nog even wat doen maar dan duiken we de snelweg op om er bij Uden weer af te gaan. We rijden zoveel mogelijk historisch correct maar moeten Arnhem wel halen. Ik heb geen haast maar ik vind dat als je met een Willys rijdt, je ook verantwoordelijkheden hebt. Mensen zijn soms zó blij zo’n wagen te zien dat de mooiste herinneringen boven komen in een heel eenvoudig praatje. En daarnaast is het ook helemaal niet lekker rijden als het hard moet. Kan wel hoor, maar we zijn niet op de vlucht dus waarom zouden we.

Via Grave door Wijchen naar Nijmegen. Historisch correct tot aan de brug van Honinghutje en daarna gewoon meteen de Waal over. Ik ken de route uit mijn hoofd maar het vertrouwen naast me is weer eens ver te zoeken. Ik wijs er verfijnd en liefjes op dat ik Arnhem al eens zonder hem en op de fiets gehaald heb. Dat en we reden hier een paar dagen geleden de andere kant op dus doe gewoon wat ik je zeg.

Echt voor je het weet ben je in Arnhem, maar dat was 80 jaar geleden natuurlijk wel anders. Ondertussen zie ik al een vliegtuig overkomen, gaan zo hun lading droppen op de Ginkelse Hei. We gaan proberen dichterbij te komen maar ik heb geen illusies. Voorlopig rijden er nog wat wagens naast ons die schijnbaar hetzelfde merk hebben als onze Willys. Sorry dat ik het niet zie en dat het me ook geen hol kan schelen dat een Mustang een Ford is.
Inmiddels zie ik de Eusebiuskerk en maken we een klein ommetje want het moge duidelijk zijn dat ik deze stad nader over de John Frostbrug, je weet wel de brug die te ver was. Dat ik in de puinhoop van die stad daarna de afslag naar Oosterbeek of in ieder geval weg uit deze chaos niet kan vinden, maakt de sfeer in de auto niet beter. Na een extra rondje weet ik waar we heen moeten nu mijn vent nog pffff.

Lekker weer vandaag zou mijn opa geroepen hebben en dan zou hij toevallig eens gelijk hebben. We rijden door een bos, eens kijken of we in de buurt van de heide kunnen komen, al kilometers voor we er zijn zien we rijen en rijen auto’s geparkeerd staan. Willys achterlaten is geen optie en als we dan ook nog de snelweg opgestuurd worden weet ik dat het klaar is. Gelukkig had ik een omvangrijk plannetje. We rijden een korte file terug naar Oosterbeek en ik dirigeer mijn vent zo naar een supermarkt. We halen wat te eten en eveneens moeiteloos dirigeer in mijn vent naar een kleine kerk met hele grote betekenis. De Oude kerk van Oosterbeek.

Tijdens Operatie Market Garden en specifiek tijdens de Slag om Arnhem trokken de Britten en Polen zich na drie dagen strijd terug in Oosterbeek. In dit gebied werd 8 dagen lang hard gevochten en uiteindelijk kon een deel van hen over de Rijn ontsnappen, het pad liep achter deze kerk om naar het water waar ze door o.a. Canadese rijdende boten werden opgehaald.
We parkeren onze Willys naast wel heel origineel aangeklede echte Britten. Ik kijk even naar het huis van Kate ter Horst, dat huis was maar ten dele mijn doel hier werden vele geworden binnengebracht uiteindelijk moest ze haar huis zelf verlaten. Het is opgeknapt en haar familie woont er nog.
Vlug eet ik wat en de kruimels wegvegend stiefel ik zo de kerk in. Niet een alledaagse gang voor mij, maar deze kerk was belangrijk voor de vechtende mannen. Hier werd ook verzameld voor ze zich terugtrokken over de Rijn. De kerk werd na de oorlog anders opgebouwd, een lagere torenspits onder andere, in het centrum van Oosterbeek verrees een nieuwe kerk. Nog jaarlijks komen veteranen en hun nabestaanden terug bij deze kerk en ondanks alles was ik nog nooit binnen geweest. Diensten worden niet meer gegeven en dus koop ik een paar boeken om de kas(t) te spekken.

Eenmaal buiten duurt het niet lang eer Race to the Bridge voorbij komt, een optocht van Brits uitgevoerde voertuigen voor je het weet vaart rijdt er een boot voorbij en is dat ook nog heel normaal. Naast me gaat de co2 meter van een politieagent af. ‘En weer drie dagen korter leven’, grapt hij naar me. In een half uurtje blijft het ding wel 10 keer afgaan, een jaar zeker ben ik kwijt geraakt in mijn vakantie, hoef ik me ook niet druk te maken over grijze haren. We groeten bekenden en dan dirigeer in mijn vent een bos in. Wat we daar gedaan hebben, achja daar kom ik nog op terug.