-7 was het, -7 (!!!) Gaven de thermometers aan. Met andere woorden het was niet warm vannacht toen ik m’n rondjes liep. Zeg maar gerust fucking koud. Uiteraard lagen mutssjaalhandschoenen nog thuis, jeweetwel netjes opgestapeld klaar om mee te nemen. Dus terwijl ik met mijn handen zo diep als Australië in mijn zaken gepropt over het terrein sjokte, zag ik opeens in een vaag schijnsel iets…glinsteren? Voorzichtig als ik altijd ben bleef ik stil staan, kijkend, taxerend, voelend. Ik twijfelde nog maar hield wel m’n collega alvast tegen. Ook hij had geenszins zin om zijn handen te gebruiken maar toen ik wees en zachtjes voelde knipte hij braaf de lamp aan. En in de straal van deze lamp zagen we het, de wereld kleurde langzaam wit en de straat voor ons leek bezaaid met glitters en diamanten. We konden er niet meer omheen zelfs het warme zuiden is op het aan vriezen. Terwijl we zo de rondes voortzette werd het steeds kouder, witter en natuurlijk ook glad. Zonder kleerscheuren haalde ik het einde van m’n dienst en vertrok naar huis.
Nadat ik me had omgekleed trok ik een dikke muts over m’n oren pakte m’n camera en vertrok. Zodra ik buiten de stadsgrens kwam zag ik alleen maar meters en meters gevuld met rijp. En terwijl ik dat zo stond te fotograferen voelde ik opeens iets. Geschrokken keek ik om en glimlachte. Op deze koude morgen kreeg een jonge koe blijkbaar een warme affectie voor mij. Ik ben nog even in dubio of ik dat nou een compliment vind.