Vroeger stonden de trams stil. Het zijn één van de weinige zinnen die mijn opa met me deelde over de Tweede Wereldoorlog. Vroeger stonden de trams stil, het is een wonderlijk idee want met die trams ook de voetgangers de fietsers en automobilisten. Ik heb dat nooit gezien. Maar leerde van hem of misschien wel door hen dat herdenken belangrijk is.
Mijn interesse in de Tweede Wereldoorlog begon al vroeg. Nu ik ouder ben realiseer ik me dat mijn interesse haaks op mijn opa en oma stond vooral met m’n opa botste dat al eens. De laatste keer toen Frans en ik uit de Willys stapte bij zijn huis. Hij zei niks. Hij heeft de Canadezen die Rotterdam bevrijdde gezien iedereen zag dat maar zelfs dat teken van vrijheid ontlokte hem geen woorden. Het laatste wat ik van m’n oma herinner was dat ze mijn Mariakaakjes afpakt dichtvouwde en ik mijn tas terug stopte. Op een manier en met woorden die haaks op het altijd zo lieve en geduldige karakter van mijn oma stond.
Pas na jaren begon ik hen te begrijpen en hoe graag ik hun verhaal ook wil leren kennen zelfs mijn vader kent het niet. Daarom ben ik 2 minuten stil omdat zij zo enorm hebben geleden dat ze er nooit meer over hebben willen en kunnen praten. Zelfs niet met hun kleindochter of juist niet. Want steeds als ik iets over die tijd lees ontvouwt een stukje van een gruwel die generaties later raakt maar die ik live bijna dagelijks op tv zie. En daarom ben en sta ik twee minuten stil. Eén minuut voor de 2 mensen die voor mij zwegen en één minuut voor alle anderen in de hoop dat er nu nog iemand aan hen persoonlijk denkt.
Waarom ben jij twee minuten stil?
Leo says
Ik ben er mee opgegroeid. Twee minuten stilte op die 4e mei. Vroeger liep ik dan naar het drukke kruispunt van Woustraat/Ceintuurbaan en zag hoe het verkeer (een enkeling daar gelaten) tot stilstand kwam. De trams, auto’s, fietsers en brommers. Je hoorde dan ineens vogels. Ongekend. Tegenwoordig kijk ik naar buiten, weet dat het stilte moet zijn, maar merk geen verschil meer. Het is hier meestal aardig rustig in onze straat. Ik weet dat Schiphol de vliegtuigen vast houdt. Ook dat heb ik wel eens bekeken in mijn jonge jaren. Ongekend. Twee minuten, waarin we eerbied betonen aan hen die deze stilte niet meer kunnen horen, opdat wij dat wel kunnen…
minoesjka2 says
Ja, voor veel mensen is het lijden na de oorlog ook nog door gegaan. Ik weet nog wel dat mijn moeder altijd zei : Daar praat je niet over, dat is voorbij. We moeten nu zorgen dat we bouwen en niet weer opnieuw afbreken door er in te blijven hangen………..
Tja, zo werd er toen over gedacht.
En uiteraard ben ik die 2 minuten ook stil geweest, en zal dat op 14 mei ook weer zijn.
Nicky says
Mijn ouders zijn de tweede wereldoorlog redelijk ongeschonden doorgekomen. Hoewel ik me afvraag wat het met je doet als je als negenjarig jongetje ziet hoe iemand doodgeschoten wordt (mijn vader). Of als kind bang bent voor vliegende bommen en bezorgd bent om je broers die vechten in de oorlog (mijn moeder). En zij boften dus nog. Hoe ouder ik word, hoe meer het tot me doordringt dat we écht moeten zorgen dat zoiets niet nog een keer gebeurt. En dat we moeten zorgen dat al die mensen die hun leven gaven nooit vergeten worden. Dus ik ben ik twee minuten stil. Elk jaar op 4 mei. Zal ik ook altijd blijven doen.
VillaSappho says
Hey lieve Mirjam leuk van je te lezen maar wat zwaar verzetsmensen kregen nooit een kans of rechtsgang helaas.
Mirjam Kakelbont says
Ik weet niet beter dan twee minuten stil te zijn en heb dat ook aan mijn dochter meegegeven. Ook zij vindt het nuttig, stil te staan bij mensen die hun leven voor onze vrijheid hebben gegeven. Mijn ouders en schoonouders hebben verhalen verteld uit WOII maar mijn tante wier man in het verzet zat en is gefusilleerd met geen woord. Tragisch om dat een leven lang met je mee te dragen… Mooie foto: die (donkere) handen en dat kleine, kleurige speldje.
Lieve groet.
Mrs. T. says
Omdat ik vind dat we nooit mogen vergeten wat er gebeurd is en dat onze vrijheid zwaar bevochten is. In mijn optiek moeten we er veel zuiniger op zijn.
Ben benieuwd of er nog een logje komt over gisteren.
Suske says
Wij in B herdenken WO1. Geen speciale dag om WO2 te herdenken. Ergens jammer.
Rietepietz says
Natuurlijk heb ik die 2 minuten stil zijn ook van huis uit meegekregen, echt gesproken over de oorlog werd er niet, hoogstens wat Pietje Bell verhalen. En inderdaad, de tram reed voor ons huis langs en als het juist dan 8 uur was werd de tram stil gezet. En natuurlijk stapten fietsers af en stonden stil en waren kinderen tijdig naar binnen geroepen. Dus ja, ik ben ook 2 minuten stil op 4 mei.
Bram says
Hopelijk blijft deze traditie nog heel lang gehandhaaft
De meeste mensen die nu leven hebben de oorlog en ellende nooit meegemaakt (ik ook niet)
maar de verhalen zegen genoeg, mooi passend blog en tekst voor de 4e Mei
Ilona Wielinga says
Ontzettend mooi artikel. Ik ben twee minuten stil om stil te staan bij de vrijheid die we vandaag de dag hebben. Omdat ik dankbaar ben dat ik bevoorrecht ben in het aardig veilige Nederland te wonen.
schrijfsels says
Ik was alleen thuis en stil. De twee minuten en de rest van de uitzending. Uit respect. Om niet en nooit te vergeten.
Ferrara says
Ik weet niet beter, van thuis meegekregen, op school geleerd, veel verhalen gehoord.
Ik ben van de generatie dat alles even stilviel. Je stapte van je fiets of de auto ging in de berm als je onderweg was.
Het stoort me nog altijd dat onze gemeente besloot de kruispunten in de buurt van het monument gedurende die twee minuten niet meer af te sluiten. Je hoort nu tijdens die indrukwekkende stilte toch verkeer.
Eindelijk gisteren het vrijheidsspeldje gekocht, dat vergat ik ieder jaar. Vrijheid is een groot goed. Je zou het iedereen gunnen.
Marylou says
Die 2 minuten stilte kenen we hier niet.Ik vind dat niet ok. minuten stilte omdat zij alleen dat respect van ons verdienen
Mvdfotokraam says
Wij waren 2 minuten stil met veel ontzag voor al die gevallenen voor onze vrijheid
Hans says
Het is goed om te herdenken dat vrijheid niet van zelf sprekend is. Hans
Sjoerd says
Mijn opa zat in het verzet en werd op het einde van de oorlog opgepakt en op transport naar Duitsland gezet. Hij wist onderweg te ontsnappen en heeft honderden kilometers terug gelopen door vijandig gebied en zonder dat hij de weg wist. Ik heb het hele verhaal gehoord vanaf dat hij was opgepakt. Wat hij allemaal had uitgespookt in de jaren ervoor, bleef onbesproken. Daar mocht zelfs mijn oma niets over horen. Ik ben meestal wat langer stil, mijn vader heeft in Nederlands Indië gevochten is is daar neergeschoten. Zwaar gewond en uiteindelijk als invalide teruggekomen uit het oorlogsgebied. Hij miste een van zijn benen. Het echte verhaal erachter, heb ik heel laat in zijn leven gehoord, hij schaamde zich ervoor…
Edward McDunn says
Opdat wij nooit zullen vergeten Liesbeth.
Marja says
Wij kregen het ook van huis uit mee en houden de traditie in stand.
VillaSappho says
Allicht kennen jullie zoiets voor WOI?
willy says
een herdenking, die wij niet kennen
en dat is jammer Liesbeth
Karel says
het is mij met de paplepel ingebracht bij de opvoeding
en ik zie het als een plicht en ben elk jaar weer blij dat ik zoveel jeugd zie overal bij alle herdenkingen
wij hebben een tante verloren , kennen we allen van verhalen en fotootjes
mijn vader lag in de mobilisatie bij de afsluitdijk , nadien was hij in het verzet
over die beide zaken , hoorden wij ook maar weinig
op schiphol 34 jaar lang , stond ook alles stil , was bijna ongelooflijk om te zien
mack says
Omdat zolang er nog mensen zijn die dit willen herdenken, ik solidair zal zijn. Ooit zal het wel klaar zijn, maar dat initiatief zal niet van mij komen.
Regenboogvlinder says
Omdat ik dat van thuis meegekregen heb. Even je gedachten bij al die doden die die vreselijke oorlogen hebben teweeggebracht. Hopelijk zullen we het nooit meer meemaken.
Naomi says
Ook ik ben twee minuten stil. En net als jij vind ik het ieder jaar waardevoller worden en zie ik een link met mijn opvoeding. Mijn grootouders van de ene kant waren heel open over de oorlog. Eigenlijk ieder gesprek met mijn opa komt het wel ter sprake. Mijn grootouders van de andere kant zwijgen, maar aan alles is te merken dat zij zo hun eigen oorlogstrauma’s meedragen. Zij zullen de gruwelen die zij hebben meegemaakt meenemen hun graf in. Tenzij (en ergens ‘hoop’ ik dat) ze die gruwelen hebben opgeschreven. Nu er steeds minder overlevenden zijn, gaan niet alleen de verhalen van verraad verloren, maar ook de verhalen van verzet, moed, trouw en rouw. En ik vind dat ze bewaard moeten blijven. Opdat wij niet vergeten.
Aukje says
Ik ben twee minuten stil, omdat ik het wil.
Het is mij bijgebracht, en ik kan me niet herinneren een jaar niet stil te zijn geweest.
Ik was ook altijd stil met mijn kinderen.
Ik hoop dat ze dat nog steeds zijn en het ook weer doorgeven.
Maar eens zal het ophouden denk ik.