Dof drongen de geluiden door in de kelder in de tuin. Ze waren er met eten drinken en dekens gaan slapen want er hing onraad in de lucht. De moffen waren daags ervoor triomfantelijk terug gekomen na hun laffe vlucht en nu meer dan ooit van plan zich te wreken. De kelder was klein en muf maar voorzien van licht en het belangrijkste, de kelder was veilig.

Jan, de jongste had nog geprobeerd de hond mee de kelder in te nemen en hoewel de grote herder dol was op de kleine man, weigerde hij pertinent. Ondertussen was het geroezemoes in de verte overgegaan in zware beschietingen het licht knipperde ervan en alles trilde. Van slapen kwam niet veel meer zo. Met de grootste moeite wist moeder iedereen rustig te houden. Ze beloofde iedereen een koekje als ze stil een spelletje gingen spelen maar het was alsof de kinderen meer wisten want het bleef onrustig.

Het was al laat in de ochtend toen de zware beschietingen uit het niets voorbij waren. De stilte drong zich op en opeens waren zelfs de jongste kinderen stil. Iedereen hield zijn adem in om in doodse stilte elk geluid op te kunnen vangen. Vader wilde gaan kijken maar moeder liet hem met één blik en zonder woorden weten wat er van hem verwacht werd. Vader plofte dan ook mopperend terug op de bank, hij maakte zich zorgen om zijn vee en deed zuchtend een poging een boek te lezen.

Na wat uren leek drongen vage, voor hun onbekende geluiden door en ze leken steeds dichterbij te komen. Vertwijfeld keken moeder en vader elkaar aan ze zeiden niets maar toen ze de hond speels hoorde blaffen wisten ze dat iemand moest gaan kijken. De hond was waaks en er waren maar een handjevol mensen die hij zo begroette. Wie zou er zijn?

Voorzichtig opende vader de deur, van zachtjes was geen sprake want de scharnieren kraakten altijd. Opeens gaf vader de deur een grove duw en sprintte de schuilkelder uit. Wederom blafte de hond, anders nu, er klonk geschreeuw en wat was dat scherende geluid en geplof, kogels? Moeder sprong op rende naar de deur maar toen ze vader wilde roepen hield ze stil. Over haar gezicht viel een schaduw en het geluid van laarzen verstomden. De tijd leek even stil te staan, geen vogel floot en niemand bewoog en toen zei de soldaat Howdy ma’am.