Dof drongen de geluiden door in de kelder in de tuin. Ze waren er met eten drinken en dekens gaan slapen want er hing onraad in de lucht. De moffen waren daags ervoor triomfantelijk terug gekomen na hun laffe vlucht en nu meer dan ooit van plan zich te wreken. De kelder was klein en muf maar voorzien van licht en het belangrijkste, de kelder was veilig.
Jan, de jongste had nog geprobeerd de hond mee de kelder in te nemen en hoewel de grote herder dol was op de kleine man, weigerde hij pertinent. Ondertussen was het geroezemoes in de verte overgegaan in zware beschietingen het licht knipperde ervan en alles trilde. Van slapen kwam niet veel meer zo. Met de grootste moeite wist moeder iedereen rustig te houden. Ze beloofde iedereen een koekje als ze stil een spelletje gingen spelen maar het was alsof de kinderen meer wisten want het bleef onrustig.
Het was al laat in de ochtend toen de zware beschietingen uit het niets voorbij waren. De stilte drong zich op en opeens waren zelfs de jongste kinderen stil. Iedereen hield zijn adem in om in doodse stilte elk geluid op te kunnen vangen. Vader wilde gaan kijken maar moeder liet hem met één blik en zonder woorden weten wat er van hem verwacht werd. Vader plofte dan ook mopperend terug op de bank, hij maakte zich zorgen om zijn vee en deed zuchtend een poging een boek te lezen.
Na wat uren leek drongen vage, voor hun onbekende geluiden door en ze leken steeds dichterbij te komen. Vertwijfeld keken moeder en vader elkaar aan ze zeiden niets maar toen ze de hond speels hoorde blaffen wisten ze dat iemand moest gaan kijken. De hond was waaks en er waren maar een handjevol mensen die hij zo begroette. Wie zou er zijn?
Voorzichtig opende vader de deur, van zachtjes was geen sprake want de scharnieren kraakten altijd. Opeens gaf vader de deur een grove duw en sprintte de schuilkelder uit. Wederom blafte de hond, anders nu, er klonk geschreeuw en wat was dat scherende geluid en geplof, kogels? Moeder sprong op rende naar de deur maar toen ze vader wilde roepen hield ze stil. Over haar gezicht viel een schaduw en het geluid van laarzen verstomden. De tijd leek even stil te staan, geen vogel floot en niemand bewoog en toen zei de soldaat Howdy ma’am.
Goed verhaal Liesbeth!
Knap verhaal!
Beklemmend….. zelf geschreven? Of een citaat uit een boek, zou zómaar kunnen!
Zelfgeschreven Rietepietz;-)
Blijft de vraag hoe liep het af met vader. Knap gedaan, Liesbeth.
Mooi geschreven Liesbeth.
Mooi geschreven, eindelijk de verlossing.
Love As always
dimario
Een mooi kort verhaal, je voelt de spanning, de angst van ontdekking.
En dan bevrijd. Hans
een verhaal goed verwoord , 1 van de vele uit die tijd , ik denk op plekken wel boerderij na boerderij :(
Wat mooi, ik kreeg kippenvel.
Oh wauw, heel mooi! Ik merkte een soort beklemmende spanning tijdens het lezen en ik vind het knap als je dat kunt met een tekst.
Knap en mooi geschreven Liesbeth.
Treffend, boeiend, beklemmend. Mooi geschreven.
👍
Ik ga bijna u zeggen.
Behalve fotograferen kunt je ook nog eens beeldend en treffend schrijven!!!
Mooi! Dank voor het delen van deze mooie schrijfsels.
Goed geschreven zeg, ik voelde de spanning!
Je hebt de spanning mooi weten op te voeren. Knap!
Ik ben niet van de oorlogsverhalen, maar dit was best spannend om te lezen. Dat heb je mooi voor elkaar.
Dat waren dan vast de Yanks van de 101st Airborne Division die vanuit het zuiden (traag en met veel tegenstand) oprukten naar de regio Arnhem….Mooi beschreven…
Helemaal goed dit zou zomaar Sonniuswijk of Groesbeek kunnen zijn.
Heel mooi verwoord !
Mooi intiem inkijkje in die schuilkelder. Mooi hoe jij in woorden de spanning en stress van deze mensen weergeeft. Dank je wel.
Mooi geschreven. Het doet me ineens denken aan een liedje dat mijn moeder vroeger altijd zong. Over een moeder en haar kindje in de schuilkelder. Ze wist niet meer hoe het ging en ik heb het nooit kunnen vinden.