Dof drongen de geluiden door in de kelder in de tuin. Ze waren er met eten drinken en dekens gaan slapen want er hing onraad in de lucht. De moffen waren daags ervoor triomfantelijk terug gekomen na hun laffe vlucht en nu meer dan ooit van plan zich te wreken. De kelder was klein en muf maar voorzien van licht en het belangrijkste, de kelder was veilig.
Jan, de jongste had nog geprobeerd de hond mee de kelder in te nemen en hoewel de grote herder dol was op de kleine man, weigerde hij pertinent. Ondertussen was het geroezemoes in de verte overgegaan in zware beschietingen het licht knipperde ervan en alles trilde. Van slapen kwam niet veel meer zo. Met de grootste moeite wist moeder iedereen rustig te houden. Ze beloofde iedereen een koekje als ze stil een spelletje gingen spelen maar het was alsof de kinderen meer wisten want het bleef onrustig.
Het was al laat in de ochtend toen de zware beschietingen uit het niets voorbij waren. De stilte drong zich op en opeens waren zelfs de jongste kinderen stil. Iedereen hield zijn adem in om in doodse stilte elk geluid op te kunnen vangen. Vader wilde gaan kijken maar moeder liet hem met één blik en zonder woorden weten wat er van hem verwacht werd. Vader plofte dan ook mopperend terug op de bank, hij maakte zich zorgen om zijn vee en deed zuchtend een poging een boek te lezen.
Na wat uren leek drongen vage, voor hun onbekende geluiden door en ze leken steeds dichterbij te komen. Vertwijfeld keken moeder en vader elkaar aan ze zeiden niets maar toen ze de hond speels hoorde blaffen wisten ze dat iemand moest gaan kijken. De hond was waaks en er waren maar een handjevol mensen die hij zo begroette. Wie zou er zijn?
Voorzichtig opende vader de deur, van zachtjes was geen sprake want de scharnieren kraakten altijd. Opeens gaf vader de deur een grove duw en sprintte de schuilkelder uit. Wederom blafte de hond, anders nu, er klonk geschreeuw en wat was dat scherende geluid en geplof, kogels? Moeder sprong op rende naar de deur maar toen ze vader wilde roepen hield ze stil. Over haar gezicht viel een schaduw en het geluid van laarzen verstomden. De tijd leek even stil te staan, geen vogel floot en niemand bewoog en toen zei de soldaat Howdy ma’am.
Nicky
15 november 2021Mooi geschreven. Het doet me ineens denken aan een liedje dat mijn moeder vroeger altijd zong. Over een moeder en haar kindje in de schuilkelder. Ze wist niet meer hoe het ging en ik heb het nooit kunnen vinden.
minoesjka2
14 november 2021Mooi intiem inkijkje in die schuilkelder. Mooi hoe jij in woorden de spanning en stress van deze mensen weergeeft. Dank je wel.
fotografiemijnlangleven
13 november 2021Heel mooi verwoord !
Liesbethblogt
12 november 2021Helemaal goed dit zou zomaar Sonniuswijk of Groesbeek kunnen zijn.
meninggever
12 november 2021Dat waren dan vast de Yanks van de 101st Airborne Division die vanuit het zuiden (traag en met veel tegenstand) oprukten naar de regio Arnhem….Mooi beschreven…
John
11 november 2021Ik ben niet van de oorlogsverhalen, maar dit was best spannend om te lezen. Dat heb je mooi voor elkaar.
Jan K. alias Afanja
10 november 2021Je hebt de spanning mooi weten op te voeren. Knap!
Neeltje
10 november 2021Goed geschreven zeg, ik voelde de spanning!
Mrs. T.
10 november 2021Mooi! Dank voor het delen van deze mooie schrijfsels.
Aukje
10 november 2021Ik ga bijna u zeggen.
Behalve fotograferen kunt je ook nog eens beeldend en treffend schrijven!!!
Bertie
10 november 2021👍
Koffie Digitalix
10 november 2021Treffend, boeiend, beklemmend. Mooi geschreven.
Edward McDunn
10 november 2021Knap en mooi geschreven Liesbeth.
Naomi
10 november 2021Oh wauw, heel mooi! Ik merkte een soort beklemmende spanning tijdens het lezen en ik vind het knap als je dat kunt met een tekst.
Judy
10 november 2021Wat mooi, ik kreeg kippenvel.
Karel
9 november 2021een verhaal goed verwoord , 1 van de vele uit die tijd , ik denk op plekken wel boerderij na boerderij :(
Hans
9 november 2021Een mooi kort verhaal, je voelt de spanning, de angst van ontdekking.
En dan bevrijd. Hans
Dimario
9 november 2021Mooi geschreven, eindelijk de verlossing.
Love As always
dimario
Sjoerd
9 november 2021Mooi geschreven Liesbeth.
Ferrara
9 november 2021Blijft de vraag hoe liep het af met vader. Knap gedaan, Liesbeth.
Liesbethblogt
9 november 2021Zelfgeschreven Rietepietz;-)
rietepietz
9 november 2021Beklemmend….. zelf geschreven? Of een citaat uit een boek, zou zómaar kunnen!
Matroos Beek
9 november 2021Knap verhaal!
petergreyphotography
9 november 2021Goed verhaal Liesbeth!