Gezin zonder krant

Aan het einde van de dag is het beter vertoeven in de bibliotheek, rustiger vooral, het is dan ook al bijna avond als ik aan mijn favo tafeltje schuif met wat te drinken. Een klein eindje verder zitten een jonge vrouw en haar kindje. Het kindje zit in een kinderwagen en heeft de walgelijke naam Luca gekregen. Een jaar of 5 is hij en tussen de lelijke woorden door zit hij om zijn vader te blèren, die er overduidelijk niet is. Er is überhaupt geen vent in dit etablissement want elke man die maar even als vader van dit jong door zou kunnen gaan had hem de mond gesnoerd. Nou zijn kids niet te belazeren op die leeftijd, maar allicht dat hij door de aandacht zijn gemekker even voor zich zou houden. Inclusief het domme geblaat van moeder is het voor een bijna geheel lege bibliotheek namelijk rumoeriger dan op een regenachtige woensdagmiddag in de plaatselijke binnenspeeltuin. En ik kwam hier voor de rust.

Het jong met de vreselijke naam blijft om zijn vader zeuren en moeder blijft maar zeggen dat zijn vader waarschijnlijk toch niet komt en dat ze helemaal voor niks hierheen is gekomen. Nog voor ze uit is gesproken komt hijgend maar perfect op tijd de vader binnenlopen ziet zijn zoon die kraaiend van plezier zijn armpjes strekt en even later als een vliegtuig in de armen van zijn vader zweeft. Van het zeurende kind is niets meer te vinden zijn ogen stralen en het lawaai wat hij nu maakt is een stuk beter te verteren.
‘Zet hem neer straks komt zijn eten eruit en wie mag dat weer opruimen?’ De zeikerige stem van moeder doet de sfeer teniet. ‘Lust je iets te drinken lieverd?’ Vader negeert haar negatieve opmerking, pakt een krant, besteld een pakje sap voor zijn zoon, een koffie voor hemzelf en neemt plaats aan tafel. Het zoontje is verguld met zijn vader en kijkt niet naar het pakje sap. ‘Hij heeft net gehad’, mekkert moeder en vader zegt vrolijk doend tegen zijn zoontje, ‘dan drink je het straks lekker op hè’.

‘Ja straks als hij over een uur al in bed moet liggen, waar ik hem inleg en waar hij niet wil gaan slapen’. ‘Vanavond als ik nergens heen kan maar jij weer in de kroeg hangt, straks als ik zijn kleren was, zijn speelgoed opruim maar vooral straks als jij er niet bent’. De verhitte discussie die volgt doet de sfeer voorgoed teniet, de rust is verstoord en zelfs de doodkalme vader die alleen nog uitbrengt; ‘Mijn kroeg waar ik het geld verdien omdat ik jou moet onderhouden, geld wat ik samen met jou had willen sparen voor onze zoon, die ik elke week een half uur mag zien.’ Met een klap zet hij zijn lege kopje op de schotel terug, kust en knuffelt zijn doodstille zoontje en vertrekt.

De krant blijft onaangetast achter op tafel pas dan zie ik dat het de ‘Trouw’ is.